Τετάρτη σήμερα και σε ότι αφορά στα αθλητικά δρώμενα της Σούπερ Λίγκας της δικής μας, αυτό που κυριαρχεί δεν είναι το αγωνιστικό, αλλά η διαιτησία. Προσωπικά βέβαια, ουδεμία εντύπωση μου προκαλεί το γεγονός, το έχω εμπεδώσει καλά, ότι στη χώρα μας ΠΑΝΤΑ ο 2ος θα αμφισβητεί τον 1ο. «Κλασσικά εικονογραφημένα» κάθε χρόνο, με τη μόνη διαφορά, ότι σε κάποιες περιπτώσεις οι φωνές για την αδικία έχουν βάση (λ.χ τα πρώτα - ΤΑ ΠΡΩΤΑ, ΤΟ ΤΟΝΙΖΩ πρωταθλήματα που πήρε στα χρόνια της αυτοκρατορίας του ο Ολυμπιακός), σε κάποιες όμως άλλες περιπτώσεις, κάθε υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος που γουστάρει τη μπαλίτσα, γελούσε με τις γκρίνιες για τα «δήθεν» πέναλτι (κάπως έπρεπε να δικαιολογηθεί η αγωνιστική ανυπαρξία) και τα... ανάποδα αράουτ. Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Απλά επέλεξα να ακούσω για αρκετή ωρίτσα το βράδυ της Κυριακής, ραδιόφωνο. Περισσότερες φορές ήχησε στα αυτάκια μου η λέξη «διαιτησία», παρά η λέξη ποδόσφαιρο. Κουράζει η κατάσταση, μα αποτελεί πραγματικότητα και δε μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια. Μία κατάσταση, η οποία εξυπηρετεί μεν, κάποιους οι οποίοι εκμεταλλεύονται τα πάθη και δημιουργούν κλίμα εντάσεως, σε πολλές όμως περιπτώσεις ενοχλεί και εμάς. Που θέλουμε το δίκαιο και την καλή τη μπάλα.
Συνοψίζοντας :
Οι διαιτητές μας ΔΕΝ είναι στο σύνολό τους ικανοί. Κάνουν κραυγαλέα λάθη.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι (τόσο), αυτά καθ' αυτά τα λάθη. Αυτό που ενοχλεί, είναι η πρόθεσή τους να «παίξουν» τον μεγάλο. Τρέμουν στην ιδέα, ότι μπορεί να δώσουν ένα σφύριγμα αμφισβητούμενο εις τον μικρό.
Όσο για το γκολ το ακυρωθέν του Μήτρογλου; Και βέβαια ΔΕΝ ευνόησε τον Ηρακλή.
Όσο για το ματς στο «Βικελίδης»; Ευτυχώς, επέζησε ο Χαβίτο. Κάτι είναι και αυτό. Υποθέτω μάλιστα πως πρέπει να ευγνωμονούν οι Αρειανοί τον κύριο Κουκουλάκη. Που δεν απέβαλλε για... θέατρο τον Ισπανό ποδοσφαιριστή. Στην τελική δεν «μάτωσε». Εντάξει;
Ο BETMIXER
