Ξημέρωνε κι οι πρώτες ακτίνες του ήλιου έκαναν δειλά, δειλά, την εμφάνισή τους. Αυτός παρέμενε βουβός και σκυθρωπός στη μεγάλη δερμάτινη πολυθρόνα του. Υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να ετοιμάζεται να πέσει για ύπνο, αλλά σήμερα θα έκλεινε μόνο τις βαριές μαύρες κουρτίνες για να εμποδίσει τον ήλιο να μπει στη μεγάλη σάλα του οίκου του… Ήταν απογοητευμένος, αλλά... δεν είχε δα και τάσεις αυτοκτονίας!!!
Πήρε στα χέρια του το μεγάλο δισκοπότηρο που είχε γεμίσει προηγουμένως με το αγαπημένο του πορφυρό ρόφημα και ψέλλισε με ικανοποίηση κάτι που ακούστηκε ακατανόητο: «μμμ… β+ του ’90!!!».
Η μικρή, αλλά προσωρινή γευστική απόλαυση δεν τον ηρέμησε. Μια σκέψη τριβέλιζε διαρκώς το μυαλό του. Δεν θα μπορούσε να αντέξει για δεύτερη φορά στην τελευταία εκατονταετία της ζωής του να του την κάνει το ίδιο πρόσωπο! Αυτός ο τρισκατάρατος γυαλαμπούκας που τώρα τα είχε βάλει με την θυγατέρα του.
Χωρίς δεύτερη σκέψη πήρε την απόφασή του…, δεν θα άφηνε τίποτα πλέον στην τύχη!
«Μόλις πέσει ο ήλιος θα βγω έξω να τον συναντήσω. Μπορεί το παλούκωμα να έχει κριθεί παράνομο και καταχρηστικό, αλλά μπορώ ακόμα ανενόχλητος να εύχομαι καλή επιτυχία σε όποιον θέλω» είπε και γέλασε κουνώντας επιδέξια τους ώμους του!
To be continued…
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
U FOUL
