Πώς περνάν τα χρόνια.
Κύριοι, δεν ξέρω αν το πήρατε είδηση, αλλά σήμερα κλείνουμε 12 ολόκληρα χρόνια από εκείνη την τραγική βραδιά στα Ίμια.
Δεν σας αδικώ αν το ‘χατε ξεχάσει. Ποιός να σας το θυμίσει, άλλωστε; Τα κατευθυνόμενα παραθυροκάναλα, άραγε; Η Κυβέρνηση; Αυτή ομνύει στο όνομα της «φιλίας» με τους κουμπάρους. Η αξιωματική αντιπολίτευση; Αυτή, και δη ο Πρόεδρος George, δεν βλέπει την ώρα να το ξαναρίξει στα ζεϊμπέκικα.
Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι πατριώτες που θυμούνται. Από ένα τέτοιο «κουμάσι» το θυμήθηκα και γω, για να πω την αλήθεια.
Απ’ την άλλη, βέβαια, θα μού πείτε: Είναι για να θυμάσαι τέτοιες ιστορίες; Τέτοιες ιστορίες εθνικής ταπείνωσης και ξεφτίλας, με όλη τη σημασία της λέξης.
Μην ανησυχείτε. Δεν είμαι πολεμοκάπηλος. Δεν ισχυρίζομαι ότι έπρεπε να κάνουμε «ντου». Άλλωστε, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν μας έπερνε.
Όμως, λίγο φιλότιμο, λίγος τσαμπουκάς, λίγο “guts” που λένε οι Αμερικάνοι, για να μην το πω ελληνιστί και με «κόψει» ο Μυστήριος, δεν έβλαπτε.
Αντ’ αυτού, κατεβάσαμε τα σώβρακα και περιμέναμε τους «φίλους» μας τους Αμερικάνους να μάς «σώσουν».
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη βραδιά της 29ης Ιανουαρίου, όπου ο νεόκοπος τότε Πρωθυπουργός Σημίτης, στις προγραμματικές του δηλώσεις στη Βουλή, έστελνε αυστηρότατο μήνυμα προς την Τουρκία πως σε οποιαδήποτε πρόκληση η Ελλάδα θα αντιδρούσε άμεσα και δυναμικά. Δεν έχω ξαναδεί -εκτός από διάφορες πανηγυρικές συνεδριάσεις της Ολομέλειας- όλο το Κοινοβούλιο, με προεξάρχοντα τον Έβερτ, τότε αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, να σηκώνεται όρθιο χειροκροτώντας. Μία απίστευτη και μοναδική εικόνα εθνικής ομοψυχίας και πολιτικής συστράτευσης.
Δυστυχώς, το «όνειρο» δεν κράτησε, καλά καλά, ούτε 24 ώρες.
Τα ξημερώματα της 31ης Ιανουαρίου οι Τουρκικές ειδικές δυνάμεις αποβιβάζονται στη Μικρή Ίμια. Μερικές ώρες αργότερα, ελικόπτερο του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού πήρε εντολή να κάνει υπερπτήση, προκειμένου να διαπιστώσει την παρουσία των Τούρκων στη βραχονησίδα. Δεν επέστρεψε ποτέ. Θύματα: Καραθανάσης, Βλαχάκος, Γιαλοψός. Ήρωες; Για το επίσημο ελληνικό «κράτος» ο πιλότος έπαθε vertigo…
Ο ΥΠ.ΕΞ. Πάγκαλος την ίδια ώρα (εν ώρα εθνικής κρίσης δηλαδή) έδινε συνέντευξη στον Χατζηνικολάου! Άποψή του (off the record); «Δεν φυσά λίγο παραπάνω να πάρει ο αέρας τη σημαία να τελειώνουμε;».
Τελικά, έπεσε το τηλεφώνημα από τον Κλίντον (τότε ακόμα δεν ανησυχούσε για τον λεκέ της Μόνικας) και η κρίση αποκλιμακώθηκε.
«Ευχαριστώ τους Αμερικάνους», λοιπόν.
«Ευχαριστώ» που συνέδραμαν, ώστε η Τουρκία να θέσει de facto, πλέον, ζήτημα «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο. Ακολούθησαν, βέβαια, οι S300, η συμφωνία της Μαδρίτης και, αποκορύφωμα όλων, το κερασάκι στην τούρτα, η πολυδιαφημισμένη συμφωνία του Ελσίνκι, στην οποία γίνεται, πλέον, ρητώς λόγος για αναγνώριση ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο!
Τη συνέχεια μάλλον τη γνωρίζετε, είναι άλλωστε φρέσκια.
Δεν υπάρχει σχεδόν ημέρα, εβδομάδα ή μήνας, που οι Τούρκοι να μην προκαλούν εντός των χωρικών μας υδάτων και του FIR Αθηνών.
Αλλά εμείς, γίγαντες, υπεράνω! Προβαίνουμε στις «κατάλληλες διπλωματικές κινήσεις». Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, δηλαδή. Ή αλλιώς, σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου.
Το θέμα, κύριοι, δεν ήταν να πάμε σε πόλεμο με την Τουρκία. Το θέμα ήταν να καταφέρουμε, μια, έστω, ρημάδα φορά να δείξουμε τα “guts” μας προς τους απέναντι. Να δείξουμε ότι δεν παίζουμε, δεν αστειευόμαστε και, εν πάσει περιπτώσει, μας έχουν ανάγκη, δεν τους έχουμε. Να δείξουμε ότι υπάρχει ακόμα ψήγμα εθνικής υπερηφάνειας μέσα μας και πολιτικής υπευθυνότητας και σύμπνοιας εν όψει κρίσης.
Αλλά, όπως έλεγε και ο μέγιστος coach Γιάννης Ιωαννίδης, αν οι παίκτες δεν έχουν «αυγά» που πας;
Σεμνός & Ταπεινός
Κύριοι, δεν ξέρω αν το πήρατε είδηση, αλλά σήμερα κλείνουμε 12 ολόκληρα χρόνια από εκείνη την τραγική βραδιά στα Ίμια.
Δεν σας αδικώ αν το ‘χατε ξεχάσει. Ποιός να σας το θυμίσει, άλλωστε; Τα κατευθυνόμενα παραθυροκάναλα, άραγε; Η Κυβέρνηση; Αυτή ομνύει στο όνομα της «φιλίας» με τους κουμπάρους. Η αξιωματική αντιπολίτευση; Αυτή, και δη ο Πρόεδρος George, δεν βλέπει την ώρα να το ξαναρίξει στα ζεϊμπέκικα.
Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι πατριώτες που θυμούνται. Από ένα τέτοιο «κουμάσι» το θυμήθηκα και γω, για να πω την αλήθεια.
Απ’ την άλλη, βέβαια, θα μού πείτε: Είναι για να θυμάσαι τέτοιες ιστορίες; Τέτοιες ιστορίες εθνικής ταπείνωσης και ξεφτίλας, με όλη τη σημασία της λέξης.
Μην ανησυχείτε. Δεν είμαι πολεμοκάπηλος. Δεν ισχυρίζομαι ότι έπρεπε να κάνουμε «ντου». Άλλωστε, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν μας έπερνε.
Όμως, λίγο φιλότιμο, λίγος τσαμπουκάς, λίγο “guts” που λένε οι Αμερικάνοι, για να μην το πω ελληνιστί και με «κόψει» ο Μυστήριος, δεν έβλαπτε.
Αντ’ αυτού, κατεβάσαμε τα σώβρακα και περιμέναμε τους «φίλους» μας τους Αμερικάνους να μάς «σώσουν».
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη βραδιά της 29ης Ιανουαρίου, όπου ο νεόκοπος τότε Πρωθυπουργός Σημίτης, στις προγραμματικές του δηλώσεις στη Βουλή, έστελνε αυστηρότατο μήνυμα προς την Τουρκία πως σε οποιαδήποτε πρόκληση η Ελλάδα θα αντιδρούσε άμεσα και δυναμικά. Δεν έχω ξαναδεί -εκτός από διάφορες πανηγυρικές συνεδριάσεις της Ολομέλειας- όλο το Κοινοβούλιο, με προεξάρχοντα τον Έβερτ, τότε αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, να σηκώνεται όρθιο χειροκροτώντας. Μία απίστευτη και μοναδική εικόνα εθνικής ομοψυχίας και πολιτικής συστράτευσης.
Δυστυχώς, το «όνειρο» δεν κράτησε, καλά καλά, ούτε 24 ώρες.
Τα ξημερώματα της 31ης Ιανουαρίου οι Τουρκικές ειδικές δυνάμεις αποβιβάζονται στη Μικρή Ίμια. Μερικές ώρες αργότερα, ελικόπτερο του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού πήρε εντολή να κάνει υπερπτήση, προκειμένου να διαπιστώσει την παρουσία των Τούρκων στη βραχονησίδα. Δεν επέστρεψε ποτέ. Θύματα: Καραθανάσης, Βλαχάκος, Γιαλοψός. Ήρωες; Για το επίσημο ελληνικό «κράτος» ο πιλότος έπαθε vertigo…
Ο ΥΠ.ΕΞ. Πάγκαλος την ίδια ώρα (εν ώρα εθνικής κρίσης δηλαδή) έδινε συνέντευξη στον Χατζηνικολάου! Άποψή του (off the record); «Δεν φυσά λίγο παραπάνω να πάρει ο αέρας τη σημαία να τελειώνουμε;».
Τελικά, έπεσε το τηλεφώνημα από τον Κλίντον (τότε ακόμα δεν ανησυχούσε για τον λεκέ της Μόνικας) και η κρίση αποκλιμακώθηκε.
«Ευχαριστώ τους Αμερικάνους», λοιπόν.
«Ευχαριστώ» που συνέδραμαν, ώστε η Τουρκία να θέσει de facto, πλέον, ζήτημα «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο. Ακολούθησαν, βέβαια, οι S300, η συμφωνία της Μαδρίτης και, αποκορύφωμα όλων, το κερασάκι στην τούρτα, η πολυδιαφημισμένη συμφωνία του Ελσίνκι, στην οποία γίνεται, πλέον, ρητώς λόγος για αναγνώριση ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο!
Τη συνέχεια μάλλον τη γνωρίζετε, είναι άλλωστε φρέσκια.
Δεν υπάρχει σχεδόν ημέρα, εβδομάδα ή μήνας, που οι Τούρκοι να μην προκαλούν εντός των χωρικών μας υδάτων και του FIR Αθηνών.
Αλλά εμείς, γίγαντες, υπεράνω! Προβαίνουμε στις «κατάλληλες διπλωματικές κινήσεις». Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, δηλαδή. Ή αλλιώς, σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου.
Το θέμα, κύριοι, δεν ήταν να πάμε σε πόλεμο με την Τουρκία. Το θέμα ήταν να καταφέρουμε, μια, έστω, ρημάδα φορά να δείξουμε τα “guts” μας προς τους απέναντι. Να δείξουμε ότι δεν παίζουμε, δεν αστειευόμαστε και, εν πάσει περιπτώσει, μας έχουν ανάγκη, δεν τους έχουμε. Να δείξουμε ότι υπάρχει ακόμα ψήγμα εθνικής υπερηφάνειας μέσα μας και πολιτικής υπευθυνότητας και σύμπνοιας εν όψει κρίσης.
Αλλά, όπως έλεγε και ο μέγιστος coach Γιάννης Ιωαννίδης, αν οι παίκτες δεν έχουν «αυγά» που πας;
Σεμνός & Ταπεινός
