Τι είναι η κεντροδεξιά;
Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι ο Λούλης;
Μην είναι ο Πέτρος ο Τατούλης;
Ας με συγχωρέσει ο ποιητής, αλλά –ποιητική αδεία και εγώ- αναρωτιέμαι…
Πού πάει η κεντροδεξιά στη χώρα μας;
Υπάρχει, ακόμα, κεντροδεξιά στην Ελλάδα ή μήπως την κατάπιε η «λαίλαπα» της παγκοσμιοποίησης;
Ή, πάλι, μήπως χάθηκε στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας»;
Μέσα στη δίνη της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, όλοι μάθαμε σήμερα να επικαλούμαστε και να ομιλούμε για τον Κέϊνς και τον Φρίντμαν και το κατά πόσον, τάχα, η κρατική παρέμβαση στην αγορά αντίκειται στα θέσφατα της φιλελεύθερης ιδεολογίας και άσκησης της πολιτικής.
Βέβαια, στο Ελλαδιστάν, έχουμε χάσει ολίγον τι την μπάλα.
Εδώ, ούτε λίγο ούτε πολύ, χαρακτηρίζουμε τον Ομπάμα σοσιαλιστή … Που ανάθεμα και αν στις ΗΠΑ ξέρουν σήμερα τι πα’ να πει σοσιαλισμός.
Απ’ την άλλη, ακόμα και μέσα στην δική μας την Κυβέρνηση, έχουν, λέει, χωριστεί σε δύο στρατόπεδα: τους φιλελεύθερους και τους «κρατιστές» ή, εναλλακτικά, αν θέλετε, στους νεοφιλελεύθερους και τους «λαϊκοδεξιούς».
Βέβαια, αν δείτε ποια στελέχη αντιπροσωπεύουν την κάθε ομάδα, ειδικά δε τη λεγομένη «λαϊκή δεξιά», τότε είμαι σίγουρος ότι όλοι σας θα αυτοπροσδιοριζόσασταν, αμελλητί, ακραιφνείς κομμουνιστές.
Η ουσία είναι μία: Η κεντροδεξιά παράταξη, από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν έχει χάσει το ιδεολογικό της στίγμα.
Θες γιατί τα στελέχη της (ίσως και οι οπαδοί της) δεν διαθέτουν την πολιτική κουλτούρα να ανοίξουν μία ευρεία συζήτηση για το ιδεολογικό ζήτημα. Θες γιατί στις μόνες «ζυμώσεις» που είναι καλοί και άξιοι είναι εκείνες για την ανάληψη κομματικών «οφιτσίων»; Θες γιατί πάντοτε η παράταξη αυτή καλείται να βγάλει τη χώρα από δύσκολες στιγμές και προέχει η «πραγματιστική» και διαχειριστική άσκηση της εξουσίας; Η ουσία είναι ότι μετά τον «ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό» του αείμνηστου … το χάος.
Γι’ αυτό και σήμερα δεν υπάρχει κοινή γραμμή, ή τουλάχιστον σύμπνοια, ως προς τη χάραξη της οικονομικής πολιτικής και, μάλιστα, εν μέσω διεθνούς κρίσης.
Βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι κάποτε, όχι στο πολύ μακρινό παρελθόν, το κόμμα της Ν.Δ. αυτοχαρακτηρίστηκε, διά του Καταστατικού της, ως μη-νεοφιλελεύθερο! Ξεχάσαν τότε οι «φωστήρες» να προσθέσουν, επίσης, ότι είναι μη-κομμουνιστικό, μη-σοσιαλιστικό, μη-μαϊοκό κ.ο.κ.
Το ερώτημα που εύλογα εγείρεται είναι το εξής:
Εκφράζει σήμερα η Ν.Δ. την κεντροδεξιά «ιδεολογία» ή όχι;
Πέρα από «μεσαίους χώρους» και άλλες σοφιστείες που ήταν καλές και άξιες και χρήσιμες για να κερδίσει τις εκλογές το 2004, σήμερα η κυβερνώσα παράταξη έχει αντιληφθεί που πηγαίνει ιδεολογικά;
Διότι δεν είναι καθόλου τυχαία η πολύ χαμηλή συσπείρωση των ψηφοφόρων της, την οποία παρουσιάζει στις πρόσφατες μετρήσεις.
Είναι εκείνοι οι σκεπτόμενοι - σταθεροί οπαδοί της που αναζητούν την ταυτότητά τους (και την ελπίδα για την οποία μιλούσαμε προ ημερών), αλλά και την ταυτότητα του κόμματος αυτού.
Νομίζω ότι η συζήτηση πρέπει να ανοίξει.
Αλλιώς, αφήνεται πολύς και κρίσιμος ζωτικός χώρος για «καλοθελητές» και «μεσσίες» που περιμένουν στη γωνία να αδράξουν την ευκαιρία.
Σεμνός & Ταπεινός
