Δυστυχώς, έχω φτάσει στο σημείο να συμφωνώ με τον αγαπητό οικοδεσπότη μας Μυστήριο σε βαθμό παρεξηγήσεως.
Απ’ την άλλη, όμως, ποιος εχέφρων, με ελάχιστη κοινή συνείδηση και λογική (η οποία βέβαια τελεί υπό εξαφάνιση στη σημερινή Ελλάδα) θα μπορούσε να διαφωνήσει;
Επειδή έχει ανοίξει, ήδη, μία κουβέντα – διάλογος, σχετικά με το ιδεολογικό στίγμα της κεντροδεξιάς στη χώρα μας, επιφυλάσσομαι για σχετική τοποθέτηση άμεσα.
Σήμερα, όμως, και ορμώμενος από την τελευταία τοποθέτηση του Μυστήριου, θα τοποθετηθώ πιό «πραγματιστικά».
Το πάν είναι η ελπίδα. Δεν θα χρησιμοποιήσω τον όρο «όραμα», διότι από «οράματα», ειδικά επί εποχής ΠΑΣΟΚ, ο χορτάσαμε.
Τη νίκη στις επερχόμενες εκλογές, οψέποτε διενεργηθούν, θα την πάρει όποιος δώσει στον λαό την ελπίδα για το μέλλον. Ότι, επιτέλους, κάτι μπορεί ν’ αλλάξει σε τούτον εδώ τον έρμο τον τόπο.
Συμφωνώ απόλυτα στο ότι, ειδικά το 2004, αριστεροί, κεντρώοι, «μεσαιοχωρίτες» και, γενικά, υγιείς δυνάμεις του τόπου που ποτέ άλλοτε δεν είχαν ψηφίσει «δεξιά», έδωσαν μεγαλειώδη ποσοστά στη Ν.Δ., όχι γιατί πίστεψαν στο κυβερνητικό της πρόγραμμα, αλλά γιατί επένδυσαν στην ελπίδα – υπόσχεση που τους έδωσε ο ίδιος ο Καραμανλής.
Ήταν τόσο ισχυρή η πίστη του κόσμου στον Καραμανλή, ώστε και το 2007, εν μέσω εθνικής τραγωδίας, πήρε μόνος του το παιχνίδι στις πλάτες του και ξανακέρδισε.
Όμως, με αφορμή τα τελευταία κωμικοτραγελαφικά της υπόθεσης Βατοπεδίου, η ελπίδα χάθηκε και η υπομονή του κόσμου εξαντλήθηκε.
Δεν θέλω, όμως, να είμαι ισοπεδωτικός.
Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι, όσο μεγάλο κι αν είναι το σκάνδαλο αυτό, θα κρίνει τις επόμενες εκλογές.
Και πράγματι, θεωρώ ότι θα ήταν άδικο κάτι τέτοιο. Όχι για τη Ν.Δ. γενικά. Αλλά ειδικά για τον Καραμανλή.
Πιστεύω πως μόνο αυτός, είτε γιατί είναι ο «καταλληλότερος», είτε ελλείψει άλλης αξιόπιστης εναλλακτικής εντός και εκτός Ν.Δ. (ο καθένας ας επιλέξει ό,τι θέλει) παρέχει, ακόμα (ακόμα και σήμερα) τα προσωπικά εχέγγυα της «ελπίδας».
Θα το πω πιο ποδοσφαιρικά. Όπως δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση από τον Μουρίνιο τον ίδιο να πάρει το Champions League με τον Ολυμπιακό, π.χ., έτσι δεν μπορείς να απαιτείς από έναν άνθρωπο ν’ αλλάξει μέσα σε 4 χρόνια ένα διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό γεμάτο κηφήνες πάσης κομματικής αποχρώσεως και εγκαθιδρυμένες επί 20ετία νοσηρές νοοτροπίες. Χρειάζεται καλές και ακριβές μεταγραφές, αλλά πάνω απ’ όλα χρόνο και πολλή υπομονή.
Η μεγαλύτερη «αδικία» είναι ότι, και πέντε σωστά πράγματα που γίνονται από την κυβέρνηση αυτή, εν τούτοις τα αυτογκόλ που τρώει είναι τόσο εμφαντικά, που κανείς δεν παίρνει χαμπάρι αν κάτι κινείται σωστά, αν κάτι, κάτι διάβολε, μικρό επικοινωνιακά αλλά ουσιαστικά σημαντικό αλλάζει στον τόπο, στην καθημερινότητά του.
Και για να μην μακρυγορώ, η ουσία είναι μία. Χρειάζεται αλλαγές στις δομές, αλλά και στα πρόσωπα.
Να πάρει ο άνθρωπος αυτός το μαστίγιο και να ξεκουμπίσει όλα τα «γαλάζια» λαμόγια, όλους εκείνους τους μεγαλοσχήμονες που το παίζουν ικανοί μάνατζερ και golden boys, κάποιους δήθεν πρωτοκλασσάτους υπουργούς που λάμπουν διά της ανυπαρξίας τους και όλους εκείνους που παίζουν παιχνίδια στην πλάτη του, επικαλούμενοι το όνομά του, και να επενδύσει σε νέο αίμα. Νέο σε ηλικία και νέο σε νοοτροπία.
Εξάλλου, δεν έχει, πια, τίποτα να χάσει.
Αν είναι να πέσει, ας το κάνει με τον δικό του τρόπο και όχι με τον τρόπο που κάποιοι επιδιώκουν να του υποδείξουν.
Τουλάχιστον, ας δείξει τη μαγκιά του, και τουλάχιστον κάποιους από εμάς θα τους έχει μαζί του.
Το χρωστά σε όλους εκείνους που τον πίστεψαν ειλικρινά, άδολα και χωρίς καιροσκοπικές προθέσεις … και είναι πάρα πολλοί.
Σεμνός & Ταπεινός
