Από τον Ηλία Δημητρέλλο
(Πηγή : http://ellnews.com/)
Ενδεχομένως να κάνω και λάθος. Διαισθάνομαι όμως ότι μέχρι τον Ιούνιο διακυβεύεται το μέλλον της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες.Με τις σχέσεις με τους δανειστές στα άκρα, και με το οικονομικό επιτελείο – και όχι μόνο – να πορεύεται αυτοσχεδιάζοντας, σε μια λογική βλέποντας και κάνοντας, τα περιθώρια να γλυτώσει η Ελλάδα το μοιραίο είναι στενά.
Κι όμως, η πλειοψηφία των συμπολιτών μας δεν ανησυχεί καθόλου. Το ίδιο και τα περισσότερα μέλη της κυβέρνησης. Διακρίνει κανείς μία απάθεια, έναν ωχαδερφισμό, μια μακαριότητα. Είμαστε πεπεισμένοι ότι, επειδή είμαστε μάγκες και καραμπουζουκλήδες, θα κοροϊδέψουμε τους κουτόφραγκους για νιοστή φορά. Ενδεχομένως να ζούμε στο δικό μας μοναδικό κόσμο. Πιστεύουμε ότι θα λυθεί με ένα μαγικό τρόπο η κρίση εν μια νυκτί, και έχουμε αναγάγει το όνειρό μας σε εικονική πραγματικότητα.
Προφανώς πιστεύουμε ότι ως από μηχανής θεός, ο «θεός της Ελλάδος» θα τη σώσει για νιοστή φορά στην ιστορία της, οπότε δεν έχουμε κανένα λόγο να αγχωνόμαστε, αφού θα τα καταφέρουμε ούτως ή άλλως.
Αυτή η πίστη στον από μηχανής θεό και στη θεϊκή επέμβαση προς προστασία των Ελλήνων στις κρίσιμες στιγμές είναι από τα στοιχεία που αποδεικνύουν τη συνέχεια της ελληνικής φυλής ανά τους αιώνες. Στην Ιλιάδα οι θεοί είχαν προσωπική παρέμβαση στις μάχες, στη δε ναυμαχία της Σαλαμίνας ήταν η θεά Αθηνά που ώθησε τους Έλληνες να καταναυμαχήσουν τον περσικό στόλο, ενώ στη Μάχη του Μαραθώνα ο θεός Πάνας με τις κραυγές του έσπειρε πανικό στους Πέρσες. Οι αρχαίοι τραγικοί μάλιστα επινόησαν τον από μηχανής θεό, το θεϊκό δηλαδή πρόσωπο που κατά την κορύφωση του δράματος επενέβαινε και έδινε λύση στο αδιέξοδο.
Κατά την Πολιορκία της Πόλης από τους Αβάρους το 626 μ.Χ. ήταν η επέμβαση της Παναγίας που έσωσε την Αυτοκρατορία και οι Βυζαντινοί προς τιμήν της έκτοτε έψαλλαν τον Ακάθιστο Ύμνο («Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια…»). Αλλά και το 1940 η Παναγία ήταν εκείνη που προστάτεψε την Ελλάδα από την εισβολή των Ιταλών και οδήγησε τον ελληνικό στρατό νικηφόρο στα χιονισμένα βουνά της Βορείου Ηπείρου.
Είναι λοιπόν διαχρονική η πεποίθηση ότι την τελευταία στιγμή ο επονομαζόμενος και «θεός της Ελλάδος» θα εμφανιστεί και θα μας σώσει. Η πεποίθηση αυτή, εκτός από μοιρολατρική, δρα εφησυχαστικά σε κάθε δύσκολη στιγμή, καθώς μεταθέτουμε εκούσια τις ευθύνες μας σε κάποιον τρίτο, και δη τον «θεό», ο οποίος είναι «βέβαιο» ότι θα πράξει το καλύτερο για την πατρίδα. Η συλλογική αυτή μετάθεση των ευθυνών μας δικαιολογεί τις περισσότερες φορές τη συνειδητή άρνηση της πραγματικότητας και συντέλεσε στις μεγάλες εθνικές καταστροφές. Ενώ δηλαδή όλες οι ενδείξεις και τα μηνύματα έδειχναν ότι οδεύουμε προς τον γκρεμό, εντούτοις δεν τα λαμβάναμε υπ’ όψιν, καθώς ήμασταν σίγουροι ότι στο τέλος ο «θεός της Ελλάδος» θα έβαζε το χέρι του και θα τα καταφέρναμε και πάλι. Φυσικά μετά την καταστροφή ποτέ δεν αναλαμβάναμε τις ευθύνες μας για τη μακαριότητά μας, αλλά αναζητούσαμε ενόχους, προδότες, «κακούς» ξένους κ.λπ.
Από το 2010 η Ελλάδα σχοινοβατεί ανάμεσα στην κρίση και την κατάρρευση. Μέχρι σήμερα δεν έχει επέλθει η ολική καταστροφή που θα σήμαινε την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη και την τυπική χρεοκοπία, αφενός κυρίως χάρη στις θυσίες του ελληνικού λαού, αφετέρου επειδή οι εταίροι μας θα πλήττονταν εξίσου από αυτό το ενδεχόμενο.
Σήμερα τα δεδομένα έχουν αλλάξει άρδην. Οι Έλληνες κουράστηκαν και δεν αντέχουν άλλο, οι εταίροι δεν φοβούνται πια το Grexit. Παρόλα αυτά δεν φαίνεται να πτοούμαστε και να προβληματιζόμαστε. Αφού στο τέλος ο «θεός της Ελλάδος» θα κάνει την εμφάνισή του...
