Εθνική ανάγκη η ταχύτατη ανασύνταξη της Κεντροδεξιάς
ΝΙΚΟΣ ΔΕΝΔΙΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Η πατρίδα μας βρίσκεται δυστυχώς και πάλι σε εξαιρετικά δυσχερή θέση. Καίτοι οι βασικές οικονομικές παράμετροι είναι σημαντικά βελτιωμένες σε σχέση με αυτές του Ιουνίου του 2012 (αρκεί μόνο να μνημονευθεί η εξάλειψη του ελλείμματος και η δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος), η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να μπορεί να τις εκμεταλλευτεί και να οδηγήσει τη χώρα σε ασφαλή πορεία ανάπτυξης.
Αντίθετα, παλινδρομεί μεταξύ του ρεαλισμού, των ιδεολογικών της αγκυλώσεων και των προεκλογικών και φυσικά ανέφικτων υποσχέσεων. Επιβαρυντικός παράγων είναι η πολυπραγμοσύνη ενός επιεικώς «ιδιόρρυθμου» υπουργού Οικονομικών, ο οποίος προσλαμβάνει τη διαπραγμάτευση ως από καθέδρας διδασκαλία γενικολογιών. Ακροβατούμε λοιπόν και πάλι στο χείλος της αβύσσου, όπως τουλάχιστον πολλοί εξ ημών αντιλαμβανόμαστε την έξοδο της χώρας από το ευρώ.
Σε αυτή τη δυσχερέστατη συγκυρία, με ορατό τον κίνδυνο η Ευρώπη να θεωρήσει ότι η Ελλάδα στερείται του απαραίτητου ανθρώπινου κεφαλαίου για τη συμμετοχή στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και με δευτερογενή συνέπεια την προσβλητική συμπεριφορά απέναντί μας, η ανάγκη της άμεσης διαμόρφωσης εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης είναι πρόδηλη.
Εδώ υπεισέρχεται η εθνική ανάγκη ταχύτατης ανασύνταξης της Κεντροδεξιάς, της οποίας τον κορμό αποτελεί, παρ’ όλα τα τρωτά της, η προσφάτως ηττηθείσα βαρύτατα Νέα Δημοκρατία. Για να επιτευχθεί η ανασύνταξή της, η Ν.Δ., κατά την άποψή μου, οφείλει να κινηθεί σε τρεις άξονες.
Πρώτον, να αποδεχθούμε ότι η εκλογή της 25ης Ιανουαρίου απετέλεσε δεινή ήττα και να αποφύγουμε τις αυτοκτονικές ψευδαισθήσεις ως προς τη βαρύτητα του εκλογικού αποτελέσματος. Η φιλοδοξία έκφρασης του συνόλου της Κεντροδεξιάς δεν συμβιβάζεται με εκλογικές επιδόσεις υπολειπόμενες ακόμη και του 28%.
Δεύτερον, να προσδιορισθούν τα αίτια της ήττας. Κατά την άποψή μου η Ν.Δ. δεν ηττήθηκε στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου διότι αυτή είναι η προδιαγεγραμμένη τύχη όλων των κυβερνήσεων που ακολουθούν περιοριστική πολιτική. Ηττήθηκε διότι εξέπεμψε αντιφατικά και αλληλοαναιρούμενα μηνύματα, προς μια ούτως ή άλλως ιδιαίτερα καχύποπτη και τραυματισμένη από την κρίση κοινωνία. Αντιμνημονιακή το 2010-2012, πέρασε στον ρεαλισμό από το 2012 μέχρι τον Ιούνιο του 2014, αλλά μετέβαλε πορεία με αποτέλεσμα να εκληφθεί από την κοινωνία ότι υποχώρησε στα κελεύσματα του λαϊκισμού μετά τον ανασχηματισμό του 2014. Η ήττα λοιπόν δεν ήταν προδιαγεγραμμένη ούτε αναπόφευκτη. Ειδικά αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ένα συμβατικό κεντροαριστερό κόμμα, αλλά ένας χαλαρός συνασπισμός από συνιστώσες της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ορισμένες των οποίων μέχρι πρόσφατα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας θωρούσε «ακραίες» ή «γραφικές» ή και «επικίνδυνες». Η αλήθεια είναι ότι εμείς επιτρέψαμε τη νομιμοποίηση της εξωπραγματικής ρητορικής ΣΥΡΙΖΑ στον κορμό της χειμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας. Και τιμωρηθήκαμε γι’ αυτό με μια βαρύτατη ήττα.
Τρίτον, να επαναπροσδιορίσουμε με σαφήνεια και καθαρότητα το ιδεολογικοπολιτικό μας στίγμα, πρόγραμμα και πρόταγμα. Ευρύτητα δεν σημαίνει ασάφεια. Η Ν.Δ. οφείλει να οριοθετήσει τον κοινωνικό και πολιτικό χώρο τον οποίο επιθυμεί να εκπροσωπήσει και να κινηθεί για να εκφράσει όχι τους φόβους του, όπως στην εκλογή του Ιανουαρίου, αλλά τις ελπίδες του.
Η Ν.Δ. πρέπει να παραιτηθεί από τις έωλες σκέψεις περί αριστερής παρένθεσης και να πολιτευθεί με όρους δημιουργίας κοινωνικής προσδοκίας για το αύριο και όχι μόνο δικαίωσης για το χθες. Ουδεμία κοινωνική συμμαχία μπορεί να διαμορφωθεί γύρω από το αίτημα αναγνώρισης όσων έχουμε προσφέρει. Καίτοι εν πολλοίς έχουμε δίκαιο, το χθες ελάχιστα ενδιαφέρει οιονδήποτε άλλον, πλην πιθανόν τον ιστορικό του μέλλοντος.
Η Ν.Δ. οφείλει τάχιστα να ανακτήσει τον χαρακτήρα της, το ιδεολογικό, πολιτικό και ηθικό εύρος που της δίνει η καταστατική της πράξη και το όραμα του ιδρυτή της Κωνσταντίνου Καραμανλή. Δύναται και δικαιούται να εκφράσει όχι μόνο το σύνολο της Κεντροδεξιάς, αλλά και το πλειοψηφικό φιλοευρωπαϊκό πατριωτικό ρεύμα που πιστεύει στα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη, όπως αυτά προσδιορίζονται στη σύγχρονη Ευρώπη.
Ως προμετωπίδα οφείλει η Ν.Δ. να έχει ένα μικρότερο και σύγχρονο κράτος, το οποίο θα μπορεί να σχεδιάζει πολιτικές και να μεταφέρει πόρους στους οικονομικά ασθενέστερους. Ενα κράτος το οποίο θα συμμετέχει στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι με τη φιλοδοξία και την επιμέλεια του συνδιαμορφωτή μιας κοινής ευρωπαϊκής πορείας των λαών της ηπείρου μας και όχι με την ιδιοτέλεια του διαρκούς οφειλέτη.
Στο πλαίσιο επίσης της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας του ατόμου, πρέπει να αποκαταστήσει ιδεολογικά την άσκηση της οικονομικής δραστηριότητας και του επιχειρείν. Πρέπει να διασφαλίσει την ισότητα των ευκαιριών απέναντι σε μια... λαϊκιστική ισοπέδωση. Πρέπει να αποκαταστήσει επίσης τον σεβασμό στην ατομική ιδιοκτησία των πολιτών και να την προστατεύσει από την υπερφορολόγηση, η οποία συνιστά στην πράξη στοιχείο αναγκαστικής αντισυνταγματικής απαλλοτρίωσης.
Οφείλει ακόμα να περιφρουρήσει το αγαθό της ασφάλειας του πολίτη και να αναδείξει ότι πρόκειται για ανθρώπινο δικαίωμα, διασφαλίζοντας παράλληλα την άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας στη φρούρηση της εθνικής επικράτειας και στον έλεγχο της εισόδου σε αυτήν.
Δύναται και δικαιούται να εκφράσει αυθεντικά και κυρίαρχα τον ευρύτατο μεσαίο χώρο. Ο μεσαίος χώρος ορίζεται σήμερα όχι μόνο ως γραμμική ιστορική εξέλιξη του παλαιού Κέντρου, αλλά κύρια ως κοινωνικοπολιτικός χώρος επικοινωνίας και σύνθεσης των ιδεών που κυριαρχούν στη μετανεωτερική εποχή, ως εξέλιξη των ιδεών της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Τελικά να εκφράσει το δικαίωμα του πολίτη στον σύγχρονο κόσμο να αυτοκαθορίζεται και να αυτοπροσδιορίζεται στο πλαίσιο του κοινωνικού συνόλου.
Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός είναι ποτάμι ιδεών που μπορεί να μεταφέρει πολλά φερτά υλικά, αλλά έχει σαφείς όχθες και όρια και προς τα δεξιά και προς τα αριστερά. Αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για τη Ν.Δ. η καθ’ οιονδήποτε τρόπο δημιουργία σύγχυσης επί της σαφήνειας των ιδεολογικών της ορίων.
Η Ν.Δ. σήμερα διέρχεται μέγιστο υπαρξιακό κίνδυνο. Από τα δεξιά της διεμβολίζεται εξωσυστημικά από τη Χρυσή Αυγή και ενδοσυστημικά από τους ΑΝΕΛ, οι οποίοι εξαιτίας σφαλμάτων μας είναι σήμερα κυβερνώσα δύναμη. Από το Κέντρο πιέζεται από το «Ποτάμι» αλλά και το δήθεν μετριοπαθές προφίλ που υιοθετεί ο κ. Τσίπρας.
Πολλοί έχουν αρχίσει να ισχυρίζονται ότι η Νέα Δημοκρατία μετά 40 χρόνια ζωής έχει εκμετρήσει την εθνική της αποστολή και σταδιακά και νομοτελειακά θα οδηγηθεί στη συρρίκνωση και την αποσύνθεση, ως αναγκαία πορεία για να επιτραπεί η δημιουργία άλλων νέων και ρωμαλέων σχημάτων στον ίδιο πολιτικό χώρο.
Δεν συμμερίζομαι αυτές τις σκέψεις. Ομως χωρίς τη συντονισμένη, γενναία και ανιδιοτελή στάση όσων πιστεύουν στην εθνική ανάγκη ύπαρξης της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης, η απειλή ιδεολογικής περιθωριοποίησης και τελικά πολιτικής εξαΰλωσης της Ν.Δ. δεν είναι αυτονόητο ότι θα αποτραπεί.
* Ο κ. Ν. Δένδιας είναι βουλευτής της Ν.Δ., πρώην υπουργός.
