Ο Τσίπρας και το Ισραήλ
Αθανάσιος Έλλις
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Οι ηγεσίες αλλάζουν, αλλά οι διαχρονικές στρατηγικές σχέσεις που στηρίζονται σε κοινά συμφέροντα, μένουν. Η βασική αυτή αρχή της γεωπολιτικής, φαίνεται να διέπει πλέον και τις σχέσεις της Ελλάδας με το Ισραήλ.
Η συνεργασία είναι πολυεπίπεδη και έχει αναπτυχθεί με ταχείς ρυθμούς τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησε από τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος κατά την πρώτη επίσκεψή του στο Ισραήλ, τον Ιούλιο του 2010, βρήκε πρόσφορο έδαφος και άμεση ανταπόκριση. Ο έμπειρος Μπέντζαμιν Νετανιάχου αντιλήφθηκε τις προοπτικές που διανοίγονταν, και μόλις τρεις εβδομάδες αργότερα, έσπευσε να έρθει στην Αθήνα.
Η συνεργασία είναι πολυεπίπεδη και έχει αναπτυχθεί με ταχείς ρυθμούς τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησε από τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος κατά την πρώτη επίσκεψή του στο Ισραήλ, τον Ιούλιο του 2010, βρήκε πρόσφορο έδαφος και άμεση ανταπόκριση. Ο έμπειρος Μπέντζαμιν Νετανιάχου αντιλήφθηκε τις προοπτικές που διανοίγονταν, και μόλις τρεις εβδομάδες αργότερα, έσπευσε να έρθει στην Αθήνα.
Ακολούθησε η εποικοδομητική περίοδος Σαμαρά, ο οποίος γνώριζε ότι η σχέση ήταν ήταν προς το συμφέρον της χώρας. Προώθησε με συνέπεια και σχέδιο τις διμερείς σχέσεις, με αποκορύφωμα τη σύγκληση του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας των δύο κυβερνήσεων, τον περασμένο Οκτώβριο.
Τώρα, η συνεργασία συνεχίζεται από τον Αλέξη Τσίπρα, και δεν θα επηρεαστεί από το αποτέλεσμα των σημερινών εκλογών στο Ισραήλ. Παρά την ενίοτε επικριτική στάση κατά της ελληνοϊσραηλινής συνεργασίας, που τήρησε ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο κ. Τσίπρας αντιλαμβάνεται πλήρως τη μείζονα σημασία που έχει για τα ελληνικά συμφέροντα η σχέση με το Ισραήλ. Πλαισιωμένος από έναν μετριοπαθή διπλωματικό σύμβουλο με καλή αίσθηση των γεωπολιτικών συσχετισμών, ο πρωθυπουργός αξιολογεί τη σχέση ως μείζονος σημασίας και εμφανίζεται πρόθυμος να την εμβαθύνει και να οικοδομήσει στην πολυμερή συνεργασία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ.
Επιπροσθέτως, οι άριστες επαφές που έχουν αναπτυχθεί εδώ και χρόνια μεταξύ της ελληνικής και της εβραϊκής κοινότητας στις ΗΠΑ, λειτουργεί ενισχυτικά και εξελίσσεται σε βασικό πυλώνα της συνεργασίας των δύο χωρών. Η σχέση Ελλάδας - Ισραήλ είναι αμοιβαία επωφελής και θα έπρεπε να είναι αυτονόητη. Είχε πέσει θύμα είτε εξωγενών παραγόντων, όπως της αυθόρμητης στήριξης του ελληνικού λαού προς τους Παλαιστινίους και της στρατιωτικής συνεργασίας του Ισραήλ με την Τουρκία, είτε της περίεργης συνωμοσιολογίας που παραμένει ζωντανή σε μέρος της ελληνικής κοινωνίας και συχνά εμπεριέχει στοιχεία αντισημιτισμού.
Ομως, οι παραδοσιακοί δεσμοί της Ελλάδας με τον αραβικό κόσμο και η ευαισθησία για τους Παλαιστινίους μπορούν όχι μόνο να συνυπάρχουν με την ελληνοϊσραηλινή στρατηγική συνεργασία, αλλά ο συνδυασμός αυτός, με σωστούς χειρισμούς, θα επέτρεπε στην Αθήνα να αναπτύξει και έναν χρήσιμο διαμεσολαβητικό ρόλο.
Επίσης, οι σχέσεις του Ισραήλ με την Τουρκία βρίσκονται στο ναδίρ και θα παραμείνουν δύσκολες για αρκετά χρόνια, ενώ σε κάθε περίπτωση οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις δεν στρέφονται εναντίον τρίτων χωρών. Τέλος, ελπίζεται ότι θα περιορισθεί και τελικά θα καταρρεύσει, η αντιεβραϊκή συνωμοσιολογία, όχι μόνο γιατί αυτό είναι ορθό, αλλά και γιατί εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας.
