Ο χαλύβδινος φαύλος κύκλος
Tης Τασούλας Kαραϊσκάκη
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_19/08/2012_492801
Η τάση «δεν πληρώνω» (διόδια, χαράτσια, δόσεις δανείων, την εφορία), είτε επειδή δεν έχουν πια, είτε πάνω στη λογική «δεν θα πληρώσω την κρίση τους», είτε με την πρόθεση «να χάσω τα λιγότερα από μια χρεοκοπία» απλώνεται όλο και βαθύτερα στο σώμα της κοινωνίας,
ακόμη και στα τάγματα των «αγγέλων», απειλώντας τα τινάξει στον αέρα όλα τα εισπρακτικά κυβερνητικά προγράμματα, να θρυμματίσει την επίφαση ομαλότητας, αποκαλύπτοντας αναρίθμητα δοχεία λυγμών και... «σφαγεία». Αδάμαστο, καθότι πατροπαράδοτο, το «δεν πληρώνω την εφορία», που έχει πλέον εξελιχθεί σε ένα είδος φορολογικής αντίστασης, με ένα μικρό ποσοστό (0,6%) να μην υποβάλλει καθόλου φορολογική δήλωση και ένα μεγάλο να εξακολουθεί να φοροδιαφεύγει ή να απαξιοί να εξοφλήσει τις βεβαιωμένες οφειλές.
Φέτος στα τουριστικά θέρετρα η φοροδιαφυγή έφτασε το 80% - 100%. Πάνω που ο Ελληνας μαγαζάτορας είχε πεισθεί κάτι να καταθέτει από τα κέρδη του στο Δημόσιο, με το βάθεμα της οικονομικής κρίσης, εγκατέλειψε κάθε ενδοιασμό και ποντίζει το σύνολο του τζίρου του βαθιά μέσα στην τσέπη. Οι αποδείξεις «χάνονται» στη διαδρομή, οι εργασίες πληρώνονται με μαύρα, οι επαγγελματίες, παρά τον φόβο της διαπόμπευσης, ρισκάρουν να αποκρύψουν τη μερίδα του λέοντος, διατηρώντας το ύψος της φοροδιαφυγής έως και στο ποσό των 40 δισ. ευρώ.
Η Εφορία δεν πρόκειται να λάβει όσα υπολογίζει. Οι αριθμοί έχουν ήδη «μιλήσει». Από τα 4,5 δισ. ευρώ προστίμων που επέβαλε η εφορία το 2009 έλαβε το 0,2% και το ίδιο επαναλήφθηκε το 2010 και το 2011 («Κ», 11/8). Ανεξόφλητες σχεδόν στο σύνολό τους (95,23%) παραμένουν ακόμη και οι οφειλές που έχουν βεβαιωθεί στα δικαστήρια. Από τα 13,2 δισ. ευρώ που επιδικάστηκαν υπέρ του Δημοσίου, εισπράχθηκαν μόνο 630 εκατ. ευρώ (4,77%).
Η ραγδαία εκπτώχευση, η βαθιά ύφεση, μαζί με την ακόμη βαθύτερη πεποίθηση ότι είναι θεμιτό κάποιος να «κλέψει» ένα κράτος που «κλέβει», που ροκανίζει μη ανταποδοτικά τις οικονομίες του και δεν αγγίζει αποτελεσματικά τον βαθιά διαβρωμένο φοροελεγκτικό και φοροεισπρακτικό μηχανισμό που δεκαετίες τώρα πλουτίζει παράνομα από τη ζήτηση για φοροδιαφυγή, πλέον νομιμοποιούν την «εξέγερση», το «δεν πληρώνω αυτά που μου αναλογούν» και γι’ αυτούς που μπορούν να τα πληρώσουν.
Και πέφτουμε ακόμη πιο χαμηλά, η στρέβλωση βαθαίνει, η απόσταση από την προπαρασκευή μιας νέας αρχής γίνεται ιλιγγιώδης, αφού η παραοικονομία (φοροκλοπή, φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή...) ενθαρρύνει την ιδεολογική ρηχότητα, ισχυροποιεί την τάση για γρήγορο πλουτισμό, πλάθει ανερμάτιστους πολίτες, ευτελίζει τις κοινωνικές σχέσεις, διευρύνει τη διαφθορά - η ανυπακοή αντικατοπτρίζει τον κόσμο που την προκάλεσε, η αδικία μιμείται την αδικία της «κεφαλής». Ομως με αυτήν την τακτική τίποτα υγιές δεν μπορεί να κτιστεί, ενώ δημιουργείται ένας ευρύτατος κύκλος εκπτώχευσης, η οποία μετακυλίεται από το κράτος, εξοντωτικά, σε όσους δεν μπορούν ή δεν θέλουν να «κλέψουν».
Βέβαια για να γίνει μια νέα αρχή θα πρέπει ο φορολογούμενος να πεισθεί πως το κράτος εφαρμόζει απαρέγκλιτα ό, τι νομοθετεί, πως ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός δεν είναι ένα ικρίωμα αντιφάσεων, αδικίας και ανισοτήτων, πως οι πολιτικοί δεν είναι δέσμιοι του διεφθαρμένου συστήματος, εν ολίγοις ότι δεν τον πιάνουν κορόιδο. Ο φαύλος κύκλος είναι πλέον χαλύβδινος. Θα σπάσει με «αίμα»;
