Από τον U Foul
Ζούμε στην εποχή της απόλυτης αβεβαιότητας τόσο ο καθένας μας ατομικά όσο και ως έθνος. Αυτό που πολύ εύστοχα περιγράφεται από την έκφραση «δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει» είναι πλέον η καθημερινότητα της πλειοψηφίας ημών.
Βρε πως καταντήσαμε έτσι!!! Μες την κατάθλιψη όλοι και τον προβληματισμό: Θα χρεοκοπήσει (κι επισήμως) η χώρα ή δε θα χρεοκοπήσει; Θα γυρίσουμε στη δραχμή ή θα παραμείνουμε στο Ευρώ; Θα με καλέσουν αύριο να υπογράψω νέα σύμβαση και μείωση του μισθού μου ή μήπως δεν έφτασε ακόμα η σειρά μου; Θα έχω δουλειά αύριο ή θα κλείσει η εταιρεία; Θα μου φτάσουν τα χρήματα για τα νέα χαράτσια ή δε θα έχω να βγάλω το μήνα; Οι 5 «δραχμές» που έχω στην άκρη (αν έχω) θα μου φτάσουν να τα φέρω βόλτα τον πρώτο καιρό αν με απολύσουν; Κι αν αρρωστήσω, τί θα γίνει; Και τα παιδιά; Κι εκείνο το δάνειο για το σπίτι;
Προσωπικά τόση αβεβαιότητα δεν είχα νιώσει στη ζωή μου έως σήμερα. Λίγο πολύ οι περισσότεροι, πριν πάμε στο στρατό βγάζαμε κάποιο χαρτζιλίκι είτε κουτσοδουλεύοντας είτε με τις πλάτες της οικογένειας. Μετά ανέλαβε να μας θρέφει η μαμά πατρίδα με την ευγενική χορηγία του μπαμπά μας. Όταν γυρίσαμε πιάσαμε δουλειά και σιγά, σιγά αρχίσαμε να χτίζουμε τις ζωές μας και να κάνουμε οικογένεια. «Πάντα να απλώνεις τα πόδια σου όσο σε καλύπτει το πάπλωμα» θυμάμαι τον πατέρα να μου λέει! Χρυσός κανόνας και τον ακολούθησα πιστά, ευτυχώς!!! Η ζωή όμως γεννά υποχρεώσεις και θελημένα ή αθέλητα κάποιος μπορεί να ξεφύγει. Κι όταν στραβώσουν τα πράγματα παλεύει ναυαγός σε φουρτουνιασμένη θάλασσα... Πόσο περισσότερο αν βρεθεί ξαφνικά χωρίς δουλειά!!! Τα στοιχεία για την ανεργία συγκλονιστικά!
Συχνά σκέφτομαι τα παιδιά που αποφοιτούν από τις σχολές τώρα εν μέσω κρίσης... καταδικασμένα! Μονόδρομος το εξωτερικό και η αναζήτηση καλύτερης τύχης. Αλλά κι εσύ κι εγώ που έχουμε (ακόμη) δουλειά και οικογένεια τί θα κάνουμε αν βρεθούμε ξαφνικά στο δρόμο; Δεδομένα ο απολυμένος σήμερα μένει εκτός αγοράς εργασίας τουλάχιστον για 2 χρόνια και ίσως (πολύ) περισσότερο και απλώς ελπίζει να φτιάξουν τα πράγματα. Η οικογένειά σου όμως πώς θα ζήσει ως τότε; Δε ξέρω ειλικρινά... Ανεξαρτήτως σε ποια φάση της ζωής μας, μας βρήκε η κρίση το βέβαιο είναι ότι βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι! Εξαιρούνται βεβαίως, βεβαίως οι κατ’ επάγγελμα ψεύτες και οι κάθε λογής μικρο-μεγαλοαπατεώνες που έζησαν και ζουν στην υγειά του κορόιδου!
Ζούμε ως κοινωνία μια σύγχρονη ελληνική τραγωδία στην οποία λόγω περικοπών δεν δόθηκε σε κάποιον ο ρόλος του «από μηχανής θεού». Δυστυχώς τη λύση - αν υπάρχει - στο τραγικό εθνικό μας αδιέξοδο θα πρέπει να τη δώσουμε μόνοι μας. Κι αυτή η λύση μόνο επίπονη και οδυνηρή μπορεί να είναι!
Υ.Γ.1. Τελικά ήταν πολυυυυ μπροστά εκείνος ο καλός ο άνθρωπας που μας έλεγε «στόχος είναι να υπάρχει ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια»! Αχχχχ... που να κάνει ποδήλατο άραγε αυτό το αγόρι!!! Αμ κι εκείνος ο χοντρός κύριος που ήταν στα πράγματα πριν από αυτόν, δε θα στεναχωριέται με όλη αυτή τη κατάσταση; Θα έχει ρέψει απ’ τη στεναχώρια του, είμαι βέβαιος....
Υ.Γ.2. Τούρκικα σήριαλ για να ταυτιζόμαστε με τα «δράματα» που περνούν κι οι γείτονές μας, ποικιλία σε καθημερινή βάση από οπίσθια λουόμενων κορασίδων σε παραλίες για να ξεχνιόμαστε και βεβαίως ένας συμβιβασμός εν μέσω καλοκαιρινής ραστώνης για το σκάνδαλο της SIEMENS που μας ταλαιπώρησε αρκετά (πια). Όλα καλά! Δε συμφωνείτε;
U FOUL
