Με αφορμή τις πρόσφατες λαϊκές εξεγέρσεις στις χώρες του Μαγκρέμπ, Τυνησία και Αίγυπτο και δη στην χώρα του Νείλου, ακουστήκαν στην ημεδαπή πάμπολλες περισπούδαστες αναλύσεις «ειδικών» ότι και στην Ελλάδα είναι πια ώριμες οι συνθήκες για αντίστοιχες εξεγέρσεις.
Οι εν λόγω, προφανώς ανενημέρωτοι, ανιστόρητοι και κυρίως χαμένοι μέσα στον φαντασιακό επαναστατικό κόσμο τους, προσπάθησαν να βρουν ομοιότητες ανάμεσα στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση που επικρατούσε στην Αίγυπτο πριν την εξέγερση και σε αυτήν στην Ελλάδα.
Σύμφωνα λοιπόν με τους αέναους «επαναστάτες» όπως εδώ, έτσι και στην Αίγυπτο ένα τυραννικό καθεστώς έχει εγκαθιδρυθεί επί τριάντα έτη με τον Χόσνι Μουμπάρακ, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού πεινάει, δεν υπάρχει ελευθερία γνώμης και έκφρασης, με αποτέλεσμα η συσσωρεμένη επί χρόνια οργή του αιγυπτιακού λαού να εκδηλωθεί εν τέλει με βίαιο τρόπο τσακίζοντας την καθεστηκυία τάξη.
Δυστυχώς για τους φαντασιόπληκτους «ειδικούς» οι «αναλύσεις» τους είναι εκτός πραγματικότητας.
Παρά την ομολογουμένως πρωτόγνωρη οικονομική στενότητα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα κινδυνεύοντας ακόμη και σε χρεοκοπία (έστω και σε θεωρητικό επίπεδο για να τρομοκρατούν τους Έλληνες ιθαγενείς), πόρρω απέχουμε από το φθάσουμε στα επίπεδα της Αιγύπτου.
Τόσο οι κατώτερες οικονομικά τάξεις, όσο οι μικρομεσαίες αλλά και η αστική τάξη είναι ασύγκριτα ισχυρότερες, πλουσιότερες και δυναμικότερες από τις αντίστοιχες στην Αίγυπτο, όπου ο πολύς κόσμος πραγματικά πεινάει, δεν έχει σε τίποτε να ελπίζει και ως εκ τούτου δεν έχει τίποτε να χάσει.
Στην Ελλάδα μπορεί να το πολιτικό σύστημα να είναι επί της ουσίας μονοπωλιακό και καθ’ όλα ολιγαρχικό, όπου μια δράκα οικογενειών έχουν χειραγωγήσει την οικονομική και πολιτική ζωή του τόπου, το δυστύχημα όμως είναι ότι εμείς τους ψηφίζουμε μαζικά κάθε φορά. Έχουμε δηλαδή την δυνατότητα επιλογής, συνεπώς δεν μας φταίει κανείς που δεν την ασκούμε. Ακόμη και θεωρητικά να το δει κανείς, κανένας δεν μας απαγορεύει να καταψηφίσουμε τους «δυνάστες» μας.
Επίσης, ουδείς διώκεται για τις ιδέες του. Αν μάλιστα είναι και αριστερές, τότε ανοίγονται και όλες οι πόρτες…
Στην Αίγυπτο από την άλλη, σε κάθε εκλογές οι εκλεκτοί του Μουμπάρακ υπερψηφίζονται με ποσοστά της τάξεως του 99%, ενώ οι αντίπαλοί απλώς φυλακίζονται ή στην καλύτερη τους απαγορεύεται να συμμετέχουν στις εκλογές (κάτι σαν τις χώρες του τέως κομμουνιστικού «παραδείσου» δηλαδή…).
Εδώ δεν υφίσταται κανένας περιορισμός για την έκφραση ιδεών με οιοδήποτε τρόπο. Καθείς δύναται να πει ό,τι θέλει, αν μάλιστα πει και την μεγαλύτερη ανοησία, έχει πολλές πιθανότητες να γίνει πρώτη φίρμα…
Τέλος, στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε ιστορικό προηγούμενο μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων, ούτε κουλτούρα μαζικής αντίδρασης, ακόμη και όταν θιγόμαστε ως έθνος και κράτος.
Παλιότερα, θυμάμαι που έλεγαν ότι ο κόσμος θα ξεσηκωθεί μετά από μία εθνική ταπείνωση. Κι όμως, ούτε μετά τα Ίμια, ούτε μετά την προδοσία του Οτσαλάν, ούτε με το φιάσκο των S-300, έγινε το παραμικρό…
Κατόπιν έλεγαν ότι ο Έλληνας θα ξεσηκωθεί όταν του κλέψουν τα χρήματα από την τσέπη του. Κι όμως, ούτε μετά την κλοπή του αιώνα, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, όταν πράσινα και γαλάζια λαμόγια έκλεψαν τις τελευταίες οικονομίες των ελληνικών οικογενειών στη μεγαλύτερη ιστορικά αναδιανομή πλούτου, ουδείς αντέδρασε. Όλοι έλεγαν ότι αυτοί δεν έχασαν ή έχασαν κάτι λίγα…
Ούτε και τώρα όμως, όταν μέσα σε λίγους μήνες είδαμε τα εισοδήματά μας να μειώνονται βιαίως κατά 30% και περισσότερο και την ελληνική κυβέρνηση να μετατρέπεται σε εντολοδόχος της Τρόικας, δεν υπήρξε μαζική λαϊκή αντίδραση.
Προφανώς είμαστε «μεγαλόψυχοι» ή καλύτερα μάλλον, φοβισμένα και άβουλα ανθρωπάκια με ιδιαίτερα μαζοχιστικές και φοβικές τάσεις…
Κοινώς, και μόνο που σκεφτόμαστε ότι θα αντιδράσουμε, τα κάνουμε επάνω μας…
Τα Σέβη μου
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
