Αποτελεί κοινό τόπο τα τελευταία χρόνια να αναθεματίζουμε τον δημόσιο τομέα για όλα σχεδόν τα οικονομικά δεινά αυτού του τόπου. Μάλιστα, μεσούσης της παρούσας κρίσεως η Κυβέρνηση είχε σπεύσει να δαιμονοποιήσει τους δημοσίους υπαλλήλους στοχοποιώντας τους, με μόνο σκοπό τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τις βαρύτατες ευθύνες του πολιτικού συστήματος.
Και από τούτο δω τον ιστοτόπο όλοι σχεδόν οι αρθρογράφοι την έχουμε «πέσει» πάμπολλες φορές στους δημοσίους υπαλλήλους εξοργισμένοι από την ανικανότητα και ασχετοσύνη πολλών εξ αυτών, προσβεβλημένοι από τη συμπεριφορά τους και ενοχλημένοι εξαιτίας των προκλητικών αμοιβών αρκετών εξ αυτών, επειδή ήταν παλαιόθεν τα αγαπημένα παιδιά του Κινήματος.
Το όνειρο κάθε σχεδόν θιασώτη του εν Ελλάδι νεοφιλελευθερισμού είναι μία χώρα με ελάχιστο δημόσιο τομέα, καθώς φρονούν ότι μόνο ο ιδιωτικός τομέας δύναται να μας σώσει από την κρίση. Εν ολίγοις, οι εν λόγω δεν θα δίσταζαν να ιδιωτικοποιήσουν ακόμη και την Ακρόπολη, είμαι δε βέβαιος ότι θα έχουν και σχετική επιχειρηματολογία, αν και οι περισσότεροι εξ αυτών που ομνύουν στο όνομα της οικονομίας της αγοράς δεν έχουν ποτέ δουλέψει στη ζωή τους ή ενώ έχουν καταστρέψει την οικογενειακή τους επιχείρηση, γνωρίζουν πώς να σώσουν την Ελλάδα…
Κατ’ αρχήν, να πω για να μην παρεξηγηθώ, ότι εννοείται ότι πρέπει να περισταλεί ο δημόσιος τομέας και μάλιστα δραστικά.
Θεωρώ όμως ότι μέρος του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα φέρει τις περισσότερες παθογένειες του δημοσίου. Ήτοι άρνηση εξυπηρέτησης, αγένεια, ασχετοσύνη, ανικανότητα, έλλειψη εξειδίκευσης και μπόλικη τεμπελιά και τάση προς λαμογιά...
Αρκετές αν όχι πολλές εταιρείες στην Ελλάδα λειτουργούν με νοοτροπία δημοσίου κυρίως ως προς την εξυπηρέτηση του πελάτη, καθώς οι ιδιοκτήτες αυτών ενδιαφέρονται κυρίως για την πώληση των προϊόντων τους και ελάχιστα για το after sales, ενώ πάρα πολλοί εργαζόμενοι σιχτιρίζουν την ώρα και τη στιγμή που δεν είχαν ένα μπάρμπα στην Κορώνη να τους χώσει στο δημόσιο…
Στερούμενη τον απαραίτητο επαγγελματισμό μεγάλη μερίδα λοιπόν των εταιρειών, νοιάζεται μόνο για το πως θα σε πιάσει πελάτη και θα σου πωλήσει το προϊόν της, αδιαφορώντας να σε κρατήσει και μετά πελάτη παρέχοντας σου υποστήριξη μετά την πώληση.
Άλλωστε το όνειρο πολλών επιχειρηματιών είναι να κάνουν «μπίζνες» με το δημόσιο. Εκεί είναι τα καλά και εύκολα λεφτά…
Αφορμή ή μάλλον αφορμές για το άρθρο αυτό αποτέλεσαν οι προσωπικές και δη δυσάρεστες συναλλαγές με κάποιες εταιρείες και μάλιστα εκ των πλέον γνωστών. Και όλες μέσα σε ένα μήνα…
Εν αρχή, όταν παραστάθηκα σε συμβόλαιο αγοραπωλησίας ενός ακινήτου. Ο αγοραστής είχε απευθυνθεί σε πολύ μεγάλη τράπεζα και μάλιστα εκ των πλέον γνωστών, ουχί μόνο στην Ελλάδα. Τον λυπήθηκε η ψυχή μου, αφού το υποκατάστημα της τραπέζης στο οποίο είχε απευθυνθεί, αποδείχθηκε ότι απαρτιζόταν από μεγάλα «κομάντα»…
Σύμπτωση, είπα αρχικά. Προ μίας εβδομάδας όμως έτερος φίλος μου εκμυστηρεύτηκε πόσο έμπλεξε με την ίδια τράπεζα όταν ήθελε να πάρει και αυτός στεγαστικό δάνειο, ώσπου την άλλαξε…
Εν συνεχεία, είχα την ατυχή έμπνευση να αποδεχθώ μία προσφορά ώστε να φύγω από τον ΟΤΕ και να έχω internet και τηλεφωνική γραμμή σε μία εταιρεία, στην οποία σημειωτέον είχα σύνδεση internet επί πολλά έτη. Τα εκεί «κομάντα» ξέχασαν (!!!!!) να μου πούνε ότι μέχρι να γίνει η μεταφορά της τηλεφωνικής γραμμής στη νέα εταιρεία (θέλει 20-25 ημέρες), θα μου έκοβαν το internet, το οποίο όμως ήταν ήδη επί χρόνια στην εταιρεία τους!!! Αποτέλεσμα ήταν να μείνω χωρίς internet επί ένα σχεδόν μήνα και φυσικά να αλλάξω εταιρεία…
Το κερασάκι ήταν προ ημερών, όταν υποκατάστημα μεγάλης αλυσίδας ξέχασε (!!!) να ενημερώσει τα κεντρικά ότι έχω πληρώσει το λογαριασμό της κινητής τηλεφωνίας μου με αποτέλεσμα να μείνω χωρίς κινητό για ολόκληρη σχεδόν την ημέρα…
Κοινή συνισταμένη όλων των ανωτέρω, εκτός φυσικά ότι δεν εξυπηρετήθηκα, ότι το επίπεδο παροχής υπηρεσιών ήταν δάπεδο και ότι οι απουσίαζε η εξειδίκευση των εργαζομένων, ήταν ότι ΟΥΔΕΙΣ είχε την ευαισθησία να μου ζητήσει μία συγνώμη. Έστω και για το θεαθήναι…
Με τέτοια λοιπόν μυαλά, ούτε από τον ιδιωτικό τομέα βλέπω προκοπή…
Τα Σέβη μου
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
