Σήμερα η Ελλάδα απεργεί. Όχι βέβαια όλη. Μόνο μια μερίδα υπαλλήλων του Δημοσίου τομέα. Α, ναι και μία σειρά ελευθέρων επαγγελματιών για τα μάτια του κόσμου και κυρίως επειδή επίκεινται εκλογές του φορέα τους οσονούπω (όπως οι Δικηγόροι που έχουν εκλογές για τους Συλλόγους τους τον Φλεβάρη…).
Φυσικά είναι ελάχιστοι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα που τόλμησαν σήμερα να απεργήσουν, ενώ ακόμη λιγότεροι είναι οι θαρραλέοι που συνδικαλίζονται. Λογικό και επόμενο είναι. Στον ιδιωτικό τομέα απεργία και συνδικαλισμός οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυση. Πιο πολλοί είναι αυτοί που λόγω της απεργίας των ΜΜΜ προτιμούν να πάρουν άδεια σήμερα, από το να πληρώσουν το μεροκάματό τους σε ΤΑΞΙ.
Στην Ελλάδα επί της ουσίας ο συνδικαλισμός είναι απόλυτα συνιφασμένος με τον δημόσιο τομέα. Στην μεν ΑΔΕΔΥ συμμετέχουν συνδικαλιστές του στενού δημοσίου τομέα, ενώ την ΓΣΕΕ απαρτίζουν αποκλειστικά σχεδόν κυρίως οι συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ και της ΟΤΟΕ, καθώς ουδεμία επιρροή έχει στους ιδιωτικούς υπαλλήλους.
Το πάνω χέρι στον συνδικαλιστικό χώρο έχουν οι συνδικαλιστές προερχόμενοι από τις ΔΕΚΟ και την ΟΤΟΕ. Άλλωστε οι περισσότεροι «εργατοπατέρες» που μετεπήδησαν στην Βουλή και έγιναν ακόμη και υπουργοί προέρχονται από αυτούς τους χώρους. Αυτοί κάνουν κουμάντο, αυτοί αποφασίζουν και χειραγωγούν τις όποιες κινητοποιήσεις.
Το γεγονός αυτό αποδείχθηκε και το Μάιο, όπου όταν κόπηκαν οι μισθοί του στενού δημοσίου τομέα και οι συντάξεις, οι όποιες κινητοποιήσεις από την ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ έγιναν για την τιμή των όπλων. Εν ολίγοις, οι «ηρωικοί» μας αρχισυνδικαλιστές προκάλεσαν μια – δυο απεργίες και τα σκληρότερα μέτρα όλων των εποχών πέρασαν αβρόχοις ποσί. Κοινώς, στα … τους, αφού τα μέτρα δεν τους άγγιζαν. Βάλανε και πλάτη στην Κυβέρνηση στην πρώτη της δοκιμασία μετά την υπογραφή του Μνημονίου.
Τώρα η Κυβέρνηση έκον – άκον υπό την πίεση της αναποτελεσματικότητας του προγράμματός της αναγκάστηκε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα των ΔΕΚΟ.
Να τα βάλει δηλαδή με τα αγαπημένα παιδιά του ΠΑΣΟΚ. Με τους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ, τους στυλοβάτες του Κινήματος και εκ των κυρίων συντελεστών της επικράτησης του Γιώργου Παπανδρέου έναντι του κ. Βενιζέλου κατά τις εσωκομματικές εκλογές. Οι οποίοι συνδικαλιστές όλα αυτά τα χρόνια είχαν εξαργυρώσει τις «υπηρεσίες» τους στο Κίνημα λαμβάνοντας μισθούς εξωπραγματικούς σε σχέση με την προσφορά τους στην κοινωνία αλλά και με τα προσόντα τους.
Ας σημειωθεί ότι το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας συμμερίζεται την απόφαση της Κυβέρνησης για την περιστολή των προκλητικών αμοιβών των υπαλλήλων στις ΔΕΚΟ. Δεν υπάρχει καμία λογική ένας μηχανοδηγός του ΟΣΕ ή του ΗΣΑΠ να έχει μηνιαίες αποδοχές 5-6.000 ΕΥΡΩ, όταν μία καθηγήτρια στη Λήμνο λαμβάνει το πολύ 1.300…
Έτσι, οι αρχισυνδικαλιστές των ΔΕΚΟ, το βαθύ ΠΑΣΟΚ, οι μουσάτοι της δεκαετίας του ’80 πολλοί εκ των οποίων δεν το έχουν ακόμη ξυρίσει, νιώθουν το χέρι της Κυβέρνησης να μπαίνει βαθιά στην τσέπη τους. Εκεί λοιπόν που είχαν συνηθίσει στην άνευ λόγου και αιτία χλιδή των αμοιβών τους, αντιλαμβάνονται ότι το party is over. Και «δικαίως» εξεγείρονται, μια και είχαν ταυτιστεί με το ρόλο των αγαπημένων παιδιών του ΠΑΣΟΚ.
Γνωρίζουν βέβαια ότι δεν έχουν τύχη. Οι αποφάσεις είναι προειλημμένες και αυτό τους εξοργίζει περισσότερο. Σαν το πληγωμένο θηρίο που έχει πιαστεί στην φάκα.
Και φυσικά αυτοί που θα την πληρώσουν και πάλι είμαστε όλοι εμείς που έχουμε καταστεί όμηροι από τις κινητοποιήσεις τους.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτή την φορά κανείς δεν θα κλάψει για την ήττα τους. Τουναντίον μάλιστα…
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
