Προ αρκετών ημερών λοιπόν είχα πάει ξανά εις το εν λόγω εστιατόριο (το ΔΝΤ θέλει καλοπέραση…) και είχα την τύχη να παρακολουθήσω πως αλλάζουν οι καιροί…
Απέναντί μου καθόταν ένα στέλεχος της νυν Κυβερνήσεως, ουχί από τα πιο προβεβλημένα, ας πούμε ότι ήταν υφυπουργός. Να ξεκαθαρίσω ότι ο εν λόγω πολιτικός δεν έχει δώσει ποτέ δικαιώματα, τουναντίον μάλιστα δείχνει και σοβαρός άνθρωπος.
Η παρέα του αποτελείτο από 6-7 άτομα (όχι σαν τον τέως νεοδημοκράτη υπουργό, του οποίου μόνη συντροφιά ήταν η συνοδός του…), οι περισσότεροι εξ αυτών ήσαν κλασικά παραδείγματα (για όσους έχουν εντρυφήσει εις τον φυσιογνωμική του Κινήματος) στελεχών που πρόσκεινται εις το ΠΑΣΟΚ.
Άπαντες οι συγκαθήμενοι του μεγαλοστελέχους έδειχναν
ότι κρέμονταν από τα χείλη του. Τον παρακολουθούσαν να μιλάει, να σκέφτεται, να εξαγγέλλει, να τρώει…
Ήταν το κεντρικό πρόσωπο της παρέας και το έδειχνε.
Φυσικά, δεν ήμουν μόνο εγώ που παρατήρησα την παρουσία του (η σύζυγός μου βέβαια αναρωτήθηκε πως είναι δυνατό να τον γνωρίζω, αδυνατώντας να κατανοήσει – και δικαίως – την εμμονή μου να παρακολουθώ ακόμη τις ειδήσεις…). Όσοι τον αναγνώριζαν – εντάξει, δεν ήταν και εκατοντάδες – έδειξαν να ενδιαφέρονται για την παρουσία του, κάποιοι μάλιστα έσπευσαν να τον χαιρετήσουν κατά την αποχώρησή του. Με εκείνο το ηλίθιο και δουλοπρεπές χαμόγελο, όλοι τους. Υφυπουργός γαρ…
Το πιο αστείο ήταν (εντάξει παραδέχομαι ότι είχα συνεχώς την προσοχή μου προς τα εκεί, διακριτικά, βεβαίως, βεβαίως…), όταν ήλθε η ώρα του λογαριασμού. Άπαντες σχεδόν οι συνδαιτυμόνες του έσπευσαν να πληρώσουν εκείνοι όλο το ποσό και ακολούθησαν τα γνωστά και μη εξαιρετέα που συμβαίνουν σε αντίστοιχες καταστάσεις: Εγώ θα πληρώσω. Όχι, εγώ. Μα επιμένω. Την επόμενη φορά εσύ κλπ.
Άπαντες ήθελαν να πληρώσουν εκείνοι τον λογαριασμό του υφυπουργού, να δείξουν πόσο large είναι και πόσο υπολήπτονται το στέλεχος της Κυβερνήσεως.
Εννοείται ότι το κομάντο – ο υφυπουργός ντε – ουδεμία κίνηση έκανε για να πληρώσει, ούτε καν το μερίδιό του. Εννοείται.
Επειδή έχει τύχει και έχω βρεθεί και άλλες φορές σε αντίστοιχη κατάσταση, ποτέ, μα ποτέ δεν έχω δει πολιτικό να πληρώνει τον λογαριασμό, όταν ευρίσκεται σε παρέα. Πάντα θα πληρώσει κάποιος που θέλει να τον καλοπιάσει για τους δικούς του λόγους. Εννοείται επίσης, ότι πάντοτε οι λογαριασμοί αυτοί είναι φουσκωμένοι.
Να μην φάει το φρέσκο ψαράκι του ο πολιτικός μας; Να μας πει και φραγκοφονιάδες; Να μας πει καρμίρηδες;
Έτσι λοιπόν, ο φίλτατος πολιτικός μας εκείνο το βράδυ απόλαυσε αφενός μεν το ωραίο φαγητό του και μάλιστα τζαμπέ, αφετέρου δε την δημοσιότητα και το φαίνεσθαι που του προσδίδει η θέση του, ευρισκόμενος εις το επίκεντρο του ενδιαφέροντος καθότι στέλεχος της Κυβερνήσεως.
Όταν με το καλό βρεθεί εκτός κυβερνήσεως ή ακόμη χειρότερα το Κίνημα χάσει την εξουσία, θα «απολαύσει» και εκείνος την απάθεια που δείχνει η μάζα για τον πολιτικό που έχει ξεπέσει…
Κάποιον άλλο θα σπεύσουν να περιποιηθούν - γλείψουν - οι δουλοπρεπείς…
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
