Φίλοι, σύντροφοι, συναγωνιστές,
Πραγματικά, έχουμε χάσει την μπάλα σε τούτη δω τη χώρα τις τελευταίες εβδομάδες.
Ο όγκος των πληροφοριών και των ειδήσεων (χρήσιμων και άχρηστων) που λαμβάνουμε καθημερινά είναι τεράστιος και με ρυθμούς καταιγιστικούς.
Από τη μία η Τρόικα και το ΔΝΤ, από την άλλη το Βατοπαίδι και η SIEMENS, από την τρίτη ο Μαντέλης, ο Άκης και ο καμπινέ-μαν, ε, δε θέλει και πολύ να τα χάσει ο απλός ο άνθρωπος και ν’ αρχίσει να παραμιλά στο δρόμο. Ειδικά, όταν τα ποσά που «παίζονται» δεν τα βλέπει ούτε στα όνειρά του, ούτε σε 10 ζωές, ούτε σε τζακ-ποτ του Τζόκερ.
Από την άλλη, όση έχουν ακόμα υπομονή (και διαστροφή) να παρακολουθούν ειδήσεις (βλ. Μυστήριο – γνωστή η λόξα του), υφίστανται καθημερινά το βάσανο των κούφιων και ξύλινων δηλώσεων των πολιτικών μας, οι οποίοι αναλίσκουν μισή ώρα από τη ζωή τους και τον τηλεοπτικό χρόνο, μη λέγοντας τίποτα!
Δυστυχώς, αυτό που διαπιστώνει σύμπασα η ελληνική κοινωνία είναι ότι το πρόβλημα της χώρας έγκειται το κενό ηγεσίας. Και λέγοντας ηγεσία εννοώ, όχι μόνον την πολιτική, αλλά και την πνευματική, ακόμα και την επιχειρηματική.
Θυμάστε, φαντάζομαι, πρόσφατα τον Βγενό, ο οποίος με δύο τηλεοπτικές συνεντεύξεις του προκάλεσε, αν μη τι άλλο, αίσθηση.
Γιατί, όμως; Γιατί, απλούστατα, μίλησε απλά, καθημερινά και πρακτικά. Όχι με αρλούμπες, αερολογίες, ευχολόγια και γενικότητες. Μπορεί κανείς να μη συμφωνεί σε όλα μαζί του, είναι ωστόσο, βέβαιο ότι κάθεται να τον ακούσει με ενδιαφέρον. Διότι, έχει κάτι να του πει.
Δεδομένης, λοιπόν, της λειψανδρίας (αλλά και της ανικανότητας) του πολιτικού μας προσωπικού και
της απάθειας – ανικανότητας του πνευματικού μας κόσμου, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων (βλ. ενδεικτικά κ.κ. Γιανναρά, Βερέμη και λίγους ακόμα), μήπως τελικά αυτοί που μπορούν να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας είναι οι άνθρωποι του επιχειρηματικού κόσμου, οι άνθρωποι, δηλαδή, που κινούν αυτό που όλοι προσφιλώς ονομάζουν «πραγματική οικονομία»;
Δείτε το παράδειγμα της πρόσφατης επίσκεψης Ερντογάν. Ολόκληρη κουστωδία επιχειρηματιών είχε μαζί του.
Εμείς, τι κάνουμε γι’ αυτό; Τίποτα. Απλά μεμψιμοιρούμε ότι δεν παράγουμε και δεν εξάγουμε τίποτα ως χώρα. Πράγμα που είναι μέγας μύθος. Αλλά, βέβαια, για τους γνωστούς πολιτικάντηδές μας, ό, τι δεν περνάει από το Κράτος και την γραφειοκρατία … απλά δεν υπάρχει. Τυχαίο; Δε νομίζω!
Λοιπόν, κύριοι, ίσως ήρθε η ώρα ν’ ακούσουμε τους ανθρώπους της δημιουργίας, τους κατ’ εξοχήν εκπροσώπους και εκφραστές αυτού που πολύ απλά αποκαλούμε «καπιταλιστικό σύστημα». Να αναγνωρίσουμε τον θεσμικό - αυστηρά θεσμικό - τους ρόλο. Διότι, σε αυτό το σύστημα ζούμε όλοι και σε αυτό προσδοκούμε να συνεχίσουμε να ζούμε, με όλα τα καλά, τα άσχημα και τις στρεβλώσεις του.
Αλλά, τι να λέμε, τώρα. Θα μας ζώσει ο Καντάφι, στον οποίο προσέφυγε ο Prime Minister George, άγνωστο για ποιόν λόγο; Για να χαράξει, εκ νέου, τον τρίτο δρόμο προς το σοσιαλισμό που ευαγγελιζόταν ο μακαρίτης ο πατέρας του ή για να του δώσει τις αναμνηστικές φωτογραφίες;
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Δεν μπορεί να στρώσει τον πισινό του μια βδομάδα στην Ελλάδα και πήρε σβάρνα τώρα και την έρημο. Να είτε που αύριο – μεθαύριο θα συναντηθεί και με τους βεδουίνους!!!
Salaam Alaikum (μτφρ: σαλάμ αλέκουμ) !
Υ.Γ.: Πολύ συγκινήθηκα με την ανταπόκριση του ένα και μοναδικού, του τεράστιου, διαχρονικού Χάρρυ Κλυνν (ένας από τους πνευματικούς ανθρώπους – ναι πνευματικούς – που έχουν ακόμα λόγο και αντιστέκονται στη σύγχρονη χούντα των μετρίων), ο οποίος έγινε φίλος της Μυστήριας Ομάδας στο fb!
Θυμήθηκα, δε, με αφορμή τις πρόσφατες εξελίξεις στον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, την παλαιά – αλλά τόσο διαχρονική και πάντα επίκαιρη – διακωμώδηση της ελληνική Αριστεράς από τον μεγάλο Χάρρυ: «ΚΚΕ-ΜΛ, ΜΛ-ΚΚΕ, Λ-ΚΚΕ-Μ, Μ-ΚΚΕ-Λ κλπ»!!!
Είναι άξιοι της μοίρας τους.
Σεμνός & Ταπεινός
