Ρε παιδιά sorry, αλλά χτες μας τελείωσε ο Παπακαλιάτης. Θεωρώ ότι πρέπει να πω δυο λόγια για τη σειρά που παρακολουθούσαμε εγώ και οι φίλες μου ανελλιπώς κάθε Δευτέρα βράδυ. Και όχι μόνο παρακολουθούσαμε αλλά αναλύαμε μέχρι τελικής πτώσης. Τώρα; Πώς θα περνάμε τις Δευτέρες μας;
Επίσης, θεωρώ ότι ως fan Παπακαλιάτη πρέπει να προσπαθήσω να βάλω τα πράγματα στη θέση τους. Ποιος σου το ζήτησε; μπορεί να μου πει κάποιος. Σωστά. Αλλά βρε παιδιά το τι κράξιμο έχει φάει αυτό το παιδί, δε λέγεται. Δε μπορώ αυτή την αδικία.
Και να ότι αντιγράφει ξένες σειρές, ότι είναι ατάλαντος, ότι δεν έχει φαντασία ότι, ότι….
Ε, λοιπόν διαφωνώ κάθετα με όλα αυτά.
Και γιατί παρακαλώ, δεν κάνει κάποιος άλλος τέτοιες αντιγραφές; Μακάρι να μπορούσα και ’γώ. Να ’χα αυτό το ταλέντο, αλλά δυστυχώς,
το ταλέντο μου περιορίζεται σε ό,τι αντιγραφές έκανα στις εξεταστικές του Πανεπιστημίου, και όχι πάντα με επιτυχία. Και πραγματικά μακάρι να υπάρχουν και άλλες τέτοιες αντιγραφές στην ελληνική τηλεόραση.
Ή μήπως είναι καλύτερες οι αντιγραφές που αγοράζουμε και τις ακριβοπληρώνουμε κιόλας (βλέπε Μαρία η άσχημη). Που μάλλον Μαρία η καθυστερημένη ήτανε, αλλά τέλος πάντων .
Ο τύπος είναι ταλαντούχος και πραγματικά δε με νοιάζει από πού εμπνέεται και από πού αντιγράφει. Το θέμα είναι ότι ξέρει και δημιουργεί ατμόσφαιρα και κινηματογραφικά σκηνικά. Με ωραίες μουσικές, που πλαισιώνουν ζωντανές και στιλάτες εικόνες με καθημερινούς πραγματικούς διαλόγους κάνει τη διαφορά. Ε, τι άλλο πια.
Ειδικά, στο συγκεκριμένο σήριαλ «4» πιστεύω ότι έχει ωριμάσει καλλιτεχνικά και συνδύασε τέλεια την πραγματική ζωή με έναν συναισθηματισμό που σε γλυκαίνει χωρίς να σε λιγώνει. Έδωσε υπέρτατη αξία σε συναισθήματα και πραγματικές σχέσεις.
Ένα από τα λίγα σήριαλ, που οι πρωταγωνιστές, δε χρειάζονταν να είναι έξυπνοι, όμορφοι, με πάρα πολλά λεφτά, που κοιμόταν και ξυπνούσαν με μόνο στόχο την καριέρα τους για να είναι αρεστοί στο κοινό. Άντρες που δεν φοβούνταν να είναι ρομαντικοί και διεκδικητικοί συγχρόνως, που δεν φοβούνταν να δείξουν τα συναισθήματά τους. Άντρες με πάθη, λάθη, ανασφάλειες και φόβους.
Και μη μου πει κανείς ότι όλα αυτά είναι τραβηγμένα και δε συμβαίνουν; Ε, καλά δε συμβαίνουν και κάθε μέρα, αλλά τηλεόραση είναι ρε παιδιά. Θέλουμε και λίγο το παραμύθι μας.
Ουφ! Τα είπα και ξαλάφρωσα.
Υ.Γ. Κορίτσια, κάποτε έρχεται η δικαίωση!!!
Η Tσούχτρα
