Το συμπέρασμα είναι ότι ο κ. Γ. Παπανδρέου είναι σίγουρα άπειρος ως ηγέτης και πρέπει δυστυχώς να τον περιμένουμε να μάθει πάνω στην καμπούρα μας !!!
Την ως άνω σοφή κουβέντα ακολουθούσαν πιστά οι προκάτοχοι του κ. Γ. Παπανδρέου, κ.κ. Σημίτης και Καραμανλής. Ο τελευταίος μάλιστα έλεγε επί ένα χρόνο σε όλους, εντός και εκτός, ότι η ελληνική οικονομία αντέχει. Πότε ήμασταν άραγε καλύτερα : όταν λέγαμε ότι αντέχουμε και όλοι μας δάνειζαν απλόχερα και με χαμηλά επιτόκια ή τώρα που για να μας δανείσουν με σχετικά χαμηλά επιτόκια πρέπει να προηγηθούν μήνες διαβουλεύσεων και ολόκληρο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σε επίπεδο αρχηγών κρατών;;;
Ο Κ. Καραμανλής άλλωστε πολύ καλά κάνει και ακολουθεί τη σοφή αυτή κουβέντα ακόμα και τώρα, ενώ θα χρειαστεί να περιμένει πολύ για την ιστορική δικαίωσή του (τουλάχιστον για κάποια πράγματα που τα έκανε σωστά).
Προς τέρψη των αναγνωστών του φιλόξενου αυτού blog, θα ακολουθήσουν δύο διδακτικές ιστορίες.
Η μία λέει ότι το 1993 το Μεξικό είχε φτάσει στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Προσφέρθηκε τότε ο γείτονας Αμερικανός Κλίντον να το δανείσει, προφανώς με αρκετά επαχθείς όρους. Ακολούθησαν αντιδράσεις στο εσωτερικό και από τους δύο λαούς : οι Μεξικανοί έκαναν μποϊκοτάζ στα αμερικανικά προϊόντα και ανέπτυξαν τις γνωστές σε όλους αντι-αμερικανικές κορώνες, ενώ οι Αμερικανοί αντέδρασαν λέγοντας γιατί να πληρώσουν οι ίδιοι για το σπάταλο και διεφθαρμένο Μεξικό, απλώς επειδή είναι γείτονες. Η συνέχεια έχει ως εξής: ο Κλίντον απέσυρε την πρόταση για δάνειο των ΗΠΑ προς το Μεξικό, το οποίο τελικά δανείστηκε από το ΔΝΤ (τα ίδια χρήματα των Αμερικανών δηλαδή) με ακόμα πιο επαχθείς όρους, αλλά το ΔΝΤ είναι απρόσωπο και οι Μεξικανοί δεν είχαν σε ποιον να γκρινιάζουν. Ήτοι όλοι ευχαριστημένοι. (Αντί για τους Μεξικανούς, μπορείτε βεβαίως να βάλετε Ούγγρους, Λετονούς ή Έλληνες). Αυτό είναι λοιπόν το ΔΝΤ : παίρνεις τα χρήματα του Αμερικανού, του Γερμανού, του Γάλλου, κλπ. με τους πιο επαχθείς όρους δανείου που υπάρχουν και λες και ευχαριστώ, ενώ αυτοί οι ίδιοι οι φορολογούμενοι δεν μπορούν να γκρινιάζουν ότι κακώς δανείζουμε τους «τεμπέληδες» και τους «άχρηστους».
Η άλλη λέει ότι καμία χώρα στον κόσμο αυτόν δεν μπορεί να ξεχρεώσει εντελώς το χρέος της και ότι όλες οι χώρες απλώς κοιτάζουν να μπορούν να το ελέγχουν και να μπορούν να συνεχίσουν να δανείζονται από τις αγορές με χαμηλό επιτόκιο. Σε συζήτηση που είχα με φίλο μου που εργάζεται στη Morgan Stanley, μου είπε αυτό ακριβώς : το θέμα είναι απλώς πόσο αξιόπιστος είσαι για τα χρέη σου. Π.χ. η Μ. Βρετανία έχει χρέος 850 δις λίρες, ήτοι σε Ευρώ 950 δις, αλλά δεν αντιμετωπίζει (ακόμα) τα δανειακά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εμείς, ακριβώς διότι η οικονομία της είναι πιο αξιόπιστη από τη δική μας, ενώ και οι ηγέτες της διαχρονικά το βγάζουν αυτό προς τα έξω. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και με τις ίδιες τις ΗΠΑ. Με άλλα λόγια όταν πας και λες σε επίσημα fora ότι είσαι επισφαλής οφειλέτης (στα πρόθυρα χρεοκοπίας και δεν έχεις «σάλιο») για τους όποιους δικούς σου λόγους, πως περιμένεις να σε υποδεχτεί ο πιθανός δανειστής σου ;;; Η απάντηση είναι πολύ απλά να σε χρεώσει παραπάνω όσο περισσότερο μπορεί !!! Όταν ουσιαστικά εσύ ο ίδιος έχεις κάνει την αρχή και του λες «έλα να κερδοσκοπήσεις εδώ που μπορείς».
Υ.Γ. 1 : Η Σιωπή είναι Χρυσός και για το ντέρμπι, τουλάχιστον για εμάς τους βάζελους στην παρούσα φάση. Όταν έρθει η ώρα θα μιλήσουμε για όλους και για όλα.
Υ.Γ. 2 : Όταν ο κ. Γ. Παπανδρέου έλεγε προεκλογικά «τα λεφτά υπάρχουν», εννοούσε προφανώς τους Δ/Υ και τους συνταξιούχους. Πώς να αισθάνονται άραγε όλοι αυτοί που τον ψήφισαν για να τους πάρει μέρος του μισθού ή της σύνταξης;;; Όταν μάλιστα υπήρχε και κάποιος άλλος που τους πρότεινε απλώς πάγωμα των μισθών τους;;; Τουλάχιστον όσοι δεν τον ψηφίσαμε, έχουμε να λέμε ότι θα υπομείνουμε μεν τη λαίλαπα, αλλά δεν την αποφασίσαμε εμείς !!!
Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ Χ
