Όταν ξεκινάει μια χρονιά, κάθε ομάδα θέτει τους δικούς της στόχους. Και στο σημείο αυτό, υπάρχει ένας κίνδυνος. Ποιος είναι αυτός; Να πιστέψεις ότι μπορείς να φτάσεις πιο ψηλά από το εφικτό. Γιατί το ανέφικτο, μπορείς να το.. προσεγγίσεις. Όχι όμως και να το «αγγίξεις» (για λόγους αγωνιστικούς ή μη, ίδια η σημασία). Και ίσως θα ήταν προτιμότερο, να είχες επιλέξει να κρατήσεις το τόπι χαμηλά. Όπως έκαναν στον Άρη επί διοίκησης Αθανασιάδη. Και δεν είχαν κάνει (υπό περιπτώσεις) επί Σκόρδα (μέχρι ένός σημείου, προσέφερε πολλά). Ούτε πρωτάθλημα έταξαν στον κόσμο τους, μα ούτε και σεντόνι. Εμείς θέλουμε να πάμε τελικό στο κύπελλο. Και να μπούμε στην 1η πεντάδα. Να παίξουμε play-off και όπου βγει, έλεγαν από το κιτρινόμαυρο στρατόπεδο. «Σεμνά και ταπεινά» πορεύονταν. Μαζί τους και ο κόσμος.
Πέρασαν μήνες αρκετοί, από το καλοκαίρι. Και την 26η του Μάρτη, ο Άρης είναι η πιο πετυχημένη ομάς της Superleague. Μαζί βέβαια με τον Παναθηναϊκό. Οι μοναδικές ομάδες που έδειξαν συνέπεια και εις τους δύο στόχους. Μέχρι βέβαια και το βράδυ της 24ης Απρίλη. Εκεί μόνο ο ένας θα χαμογελά. Άραγε, ποιος θα είναι;;;
ΥΓ : Η φωτογραφία είναι αφιερωμένη στο (άνευ καμίας λογικής) μέτρο της απαγόρευσης
μετακινήσεων...
BETMIXER
