Η «Γενιά του Πολυτεχνείου»
Tου Κώστα Iορδανίδη
H διαπάλη τμήματος της ΟΝΝΕΔ με την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας είναι θέμα εσωκομματικό και ως εκ τούτου, δεν έχει ευρύτερο ενδιαφέρον.
Η επιστήμη της «κρεμλινολογίας» κατέρρευσε με το κομμουνιστικό σύστημα, σε ευρωπαϊκό τουλάχιστον επίπεδο, και ελάχιστα αφορά στα αστικά κόμματα εξουσίας, ούτως ή άλλως. Ο πρόεδρος της Ν. Δ. κ. Αντώνης Σαμαράς ορθώς συναίνεσε στο νομοσχέδιο για την Παιδεία και οφείλει να αντιμετωπίσει τις όποιες συνέπειες αυτής της αποφάσεώς του.
Η αντιπαράθεση, επίσης, των διαφόρων φοιτητικών πολιτικών οργανώσεων με το υπουργείο Παιδείας αποτελεί στοιχείο διαρκώς επανερχόμενο, για περισσότερο από μισόν αιώνα, και συνιστά μόνιμη επωδό σε κάθε απόπειρα εισαγωγής μεταρρυθμίσεων, ασχέτως εάν αυτές καλύπτουν πραγματικές ανάγκες ή ικανοποιούν τις εμμονές κάποιου ευφάνταστου υπουργού. Ούτως ή άλλως, η Ελλάς βαδίζει προς τον όλεθρο και ο καθείς συμβάλλει με τον τρόπο του για να επιταχύνει τη διαδικασία της ολικής καταστροφής.Η προτροπή όμως της ΟΝΝΕΔ «να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με τη γενιά του Πολυτεχνείου» εκφράζει μία μείζονα πολιτική ανάγκη, ασχέτως των όποιων λόγων επικαλούνται οι φοιτητές που ανήκουν στη συντηρητική παράταξη.
Όντως το ιδεολογικό υπόβαθρο της μεταπολιτεύσεως διαμορφώθηκε στη βάση της «πολιτικής ανυπακοής» των φοιτητών του Πολυτεχνείου του Νοεμβρίου 1973. Ταυτόχρονα, καλλιεργήθηκε μια λαγνεία των «θεσμών» και αντιλήψεων «προοδευτικών», που οδήγησαν την κοινωνία σταδιακώς στην εξαχρείωσή» της, ενώ ταυτόχρονα δημιούργησαν μία νομενκλατούρα -πολιτική, ακαδημαϊκή και οικονομική- που συγκροτεί το πραγματικό κέντρο εξουσίας στην Ελλάδα.
Το ιδιοφυές όσων διαμόρφωσαν αυτόν τον ιδιόρρυθμο πυρήνα εξουσίας στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως ήταν ότι διατήρησαν το «επαναστατικό» τους προσωπείο, ενώ ταυτόχρονα ανεδείχθησαν άτεγκτοι διαχειριστές της εξουσίας. Αυτό ήταν στην ουσία το ΠΑΣΟΚ και επειδή ως μηχανισμός υπήρξε τόσο επιτυχής, αλλοίωσε και τη φυσιογνωμία της Δεξιάς.
Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι η νομενκλατούρα της μεταπολιτεύσεως, ενώ υπήρξε «άτεγκτη» ιδεολογικά, αποδείχθηκε εδώ και τέσσερις δεκαετίες ιδιαίτερα ευέλικτη και εντυπωσιακότατα ικανή να αξιοποιήσει τις οικονομικές ευκαιρίες που δημιούργησε το σύστημα της μεταπολιτεύσεως.
Στρατιές που υποτίθεται πως γαλουχήθηκαν με τις «αρχές του Πολυτεχνείου» στελεχώνουν τράπεζες, μεγάλες επιχειρήσεις, ακαδημαϊκά ιδρύματα, δημοσίους οργανισμούς, διαμόρφωσαν τρόπο ζωής άκρως αντιπαραγωγικό και καταναλωτικό. Το τραγικότερο όλων είναι ότι ενώ η γενιά του '30, του τέλους του Παγκοσμίου και του Εμφυλίου Πολέμου, όπως και του '60 ανέδειξαν δημιουργούς μεγάλου διαμετρήματος, το πολιτιστικό ίχνος των αυτοπροσδιοριζομένων ως «γενιά του Πολυτεχνείου» είναι ισχνότατο και δυσδιάκριτο. Απλώς έχουν αναδειχθεί σε θλιβερό κατεστημένο, που έχει χάσει πλέον τη διαχειριστική επάρκειά του.
Όντως θα πρέπει «να ξεμπερδεύουμε μια και καλή από τη γενιά του Πολυτεχνείου», που στην καλύτερη περίπτωση κατήντησε μία γραφικότητα. Αλλά οι νέοι της ΟΝΝΕΔ θα πρέπει να εξετάσουν μήπως και αυτοί κινούνται ακόμη στο πνεύμα του «Πολυτεχνείου».
