Οι πολιτικοί (όχι μόνο οι δικοί μας) ουσιαστικά επενδύουν στη φυσική επιθυμία και αισιοδοξία του κάθε πολίτη για ένα καλύτερο μέλλον για τον ίδιο και τη χώρα του. Το όλο σύστημα των εκλογών και της ανάδειξης κάθε αιρετού προσώπου βασίζεται στην ελπίδα ότι το αιρετό αυτό πρόσωπο θα συμβάλλει σε ένα καλύτερο αύριο.
Στη χώρα μας όμως, οι πολιτικοί μας έχουν αφήσει πλέον χωρίς καμία ελπίδα ή αισιοδοξία για το μέλλον.
Τι σημαίνει πραγματικά το μεσοπρόθεσμο που ψηφίστηκε προχθες; Ότι θα έχει διάρκεια έναν (1), τρεις (3) ή έξι (6) μήνες;
Ότι θα ζήσουμε για τρεις (3) ακόμα μήνες με τα τελευταία δανεικά που θα πάρουμε και μετά, στα τέλη Σεπτεμβρίου, θα βρισκόμαστε ακριβώς εκεί που είμαστε και τώρα; Τι θα συμβεί στην Ελλάδα το 2012 ή το 2013 ή το 2015; Πως θα είναι η οικονομία μας τότε; Θα αντέξουμε μέχρι τότε ή θα πτωχεύσουμε κάποτε;
Πιστεύω δυστυχώς ότι οι πολιτικοί μας έχουν εμπλακεί σε ένα αδιέξοδο που δεν απέχει και πολύ από το «μεροδούλι – μεροφάϊ», χωρίς ουσιαστικά να μας δίνουν μία ελπίδα για το αύριο (το προσωπικό μας και της χώρας μας).
Δεν υπάρχει κανένας πολιτικός αυτή τη στιγμή να μας υποσχεθεί (έστω και προσχηματικά) ότι «θα κάνετε υπομονή δύο χρόνια και μετά θα είναι όλα καλύτερα». Καλώς ή κακώς, ως λαός θα πρέπει να έχουμε σε κάτι να ελπίζουμε. Και δυστυχώς οι σημερινοί μας πολιτικοί μας έχουν στερήσει ακόμα και τη δυνατότητα να ελπίζουμε σε κάτι ως κοινωνία.
Υ.Γ.1: Βεβαίως προσωπικά δεν πιστεύω ότι θα πτωχεύσει η χώρα, καθώς ελπίζω ότι η πτώχευση δε συμφέρει κανένα : ούτε γενικά τους δανειστές μας, ούτε τα μέλη της Ευρωζώνης, ούτε το Δ.Ν.Τ., ούτε και φυσικά τις υπερδυνάμεις ΗΠΑ ή Κίνα. Συνεπώς θεωρώ ότι τελικά θα αποφύγουμε αυτή καθεαυτή την πτώχευση, αλλά σε ποια κατάσταση θα είμαστε ως χώρα είναι άλλη ιστορία, στην οποία και αναφέρομαι ανωτέρω.
Υ.Γ.2: Ο τίτλος φυσικά ανήκει στο μεγάλο συγγραφέα Αντώνη Σαμαράκη (1919 – 2003).
Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ Χ
