Tου Χρήστου Γιανναρά
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_10/07/2011_1295762. Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής)
Η αξιωματική αντιπολίτευση καταψήφισε το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» προσαρμογής της χώρας μας στις απαιτήσεις των δανειστών της. Καταψήφισε και 27 από τα 49 άρθρα του νόμου για την εφαρμογή του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος». Η άρνηση αιτιολογήθηκε ως διαφωνία «πολιτική»:
Δήλωσε η αξιωματική αντιπολίτευση ότι θα συναινούσε σε μια «αναπτυξιακή» πολιτική πειθάρχησης στους όρους των δανειστών της Ελλάδας. Διαφωνεί με την «εισπρακτική» πολιτική της κυβέρνησης.
Το επιχείρημα ότι μια «αναπτυξιακή» πολιτική, για να εφαρμοστεί και να αποδώσει, χρειάζεται χρόνο, ενώ η «εισπρακτική» ανταποκρίνεται στις επείγουσες υποχρεώσεις του κράτους, η αξιωματική αντιπολίτευση το αντιπαρήλθε, και δικαίως – δεν είναι πολιτικό επιχείρημα. Όμως αγνόησε το κυρίως πολιτικό δίλημμα που εκπροσωπήθηκε, περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά, από τους εξεγερμένους ενάντια στο σύνολο πολιτικό σύστημα πολίτες. Το δίλημμα είναι: να εξυπηρετηθεί το πελώριο και εφιαλτικό δημόσιο χρέος σε βάρος του κοινωνικού κράτους ή σε βάρος του παρασιτικού και νοσογόνου κομματικού κράτους; Η κυβέρνηση, που ατιμάζει την έννοια του «σοσιαλισμού», και η αξιωματική αντιπολίτευση, που ατιμάζει την έννοια του «λαϊκού» κόμματος, προστάτευσαν αναφανδόν, άφησαν άθικτο, το κομματικό κράτος, αυτουργό της σημερινής καταστροφής.
Ανταπόκριση στους όρους των δανειστών μας σε βάρος του κοινωνικού κράτους σημαίνει αυτό που συμβαίνει σήμερα στη ζωή μας: Περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις (δηλαδή καταστρατήγηση και εξευτελισμός από το κράτος κάθε έννοιας «κοινωνικού συμβολαίου»), άρα λιγότερο χρήμα στην αγορά, πνιγμό των μικρών επιχειρήσεων, καταστημάτων, μικροεπαγγελματιών, κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας. Σημαίνει, ακόμα, αύξηση της άμεσης και της έμμεσης φορολογίας (ΦΠΑ, καύσιμα, μεταφορικά κ. λπ.). Περιορισμό των δημόσιων έργων, άρα ακόμα λιγότερο χρήμα, ακόμα περισσότερη ανεργία. Παραχώρηση στην ιδιωτική κερδοσκοπική εκμετάλλευση θεμελιωδών κοινωνικών αγαθών: της ύδρευσης, της ηλεκτροδότησης, της νοσηλείας και περίθαλψης, των μεταφορών και των συγκοινωνιών, της ασφάλισης των γηρατειών. Και πλήθος τα ανάλογα.
Ανταπόκριση στους όρους των δανειστών μας σε βάρος του κομματικού κράτους θα σήμαινε: Αμεση κατάργηση της κρατικής επιχορήγησης στα κόμματα και κάθε βουλευτικού επιδόματος (αμοιβής για τη συμμετοχή σε επιτροπές!! κ. λπ.). Άμεση διάλυση όλων των εταιρειών του Δημοσίου (είναι περισσότερες από χίλιες πεντακόσιες) με απόλυση των χρυσοπληρωμένων στα Διοικητικά Συμβούλια κομματανθρώπων και του προσωπικού. Περιορισμός των πρωθυπουργικών και υπουργικών «συμβούλων» στο όριο των δέκα προσώπων. Πώληση των δύο πρωθυπουργικών αεροπλάνων και των αυτοκινήτων όλων των κρατικών αξιωματούχων. Κλείσιμο της ΕΡΤ και όλων των δημοτικών ραδιοφωνικών σταθμών για τρία (τουλάχιστον) χρόνια. Κλείσιμο των περιφερειακών πανεπιστημίων και ΤΕΙ που δημιουργήθηκαν για λόγους ψηφοθηρίας.
Ακόμα: Απόλυση (με καταβολή ποσοστού 70% του μισθού τους επί τρία χρόνια) υπαλλήλων του Δημοσίου που διορίστηκαν χωρίς αντικείμενο απασχόλησης τα τελευταία τριάντα χρόνια (π. χ. οι δεκατρείς κηπουροί σε ελάχιστο μουσείο κωμόπολης, οι σαράντα δύο «συνοδοί ασανσέρ» σε νοσοκομείο της Αθήνας, οι τετρακόσιοι πενήντα απόφοιτοι δημοτικού διορισμένοι σε μια νύχτα στο ΙΚΑ, οι διπλάσιοι περίπου υπάλληλοι της Βουλής (με δεκαέξι μισθούς) διορισμένοι την παραμονή των εκλογών κ. λπ. κ. λπ.). Αμεση κατάργηση της κρατικής επιχορήγησης στον επαγγελματικό «αθλητισμό» και της αστυνομικής παρουσίας στα γήπεδα. Αναγκαστή απαίτηση να εξοφληθούν τα χρέη προς το Δημόσιο των ιδιωτικών καναλιών και των εφημερίδων. Ελεγχος περιουσιακών στοιχείων («πόθεν έσχες») όλων όσοι χρημάτισαν εργολάβοι του Δημοσίου και προμηθευτές του Δημοσίου τα τελευταία τριάντα χρόνια. Δικαστική δίωξη των συνδικαλιστών του δημόσιου τομέα για όσες απεργίες κηρύχθηκαν από τα δικαστήρια παράνομες και καταχρηστικές τα τελευταία δέκα χρόνια.
Είναι περισσότερο από φανερό ότι τα δύο «κόμματα εξουσίας», ΠΑΣΟΚ και Ν. Δ., επέλεξαν να ανταποκριθούν στους όρους των δανείων, που τα ίδια, για χάρη των πελατειακών τους αναγκών συνήψαν, περιορίζοντας εγκληματικά το κοινωνικό κράτος και τις αυτονόητες λειτουργίες του. Αν είχαν τολμήσει την επιλογή γενναίας άρνησης του κομματικού κράτους, θα είχαν προσφέρει στον τόπο τη ριζική αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, τον γόνιμο μετασχηματισμό της ελλαδικής κοινωνίας, ελπίδα και αξιοπρέπεια στον Ελληνα. Εχουν χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας, μόνον έτσι εξηγείται η αδυναμία τους να αντιληφθούν το προφανέστατο: Οτι όποιο από τα δύο κόμματα τολμούσε τη συνεπή ρήξη με το παρελθόν του, ο λαός θα το λάτρευε, κυριολεκτικά, θα το τιμούσε για πολλά χρόνια με την ψήφο του. Η αγανάκτηση, η αυθόρμητη και σοφή, που πλημμυρίζει πια τη χώρα μάλλον βεβαιώνει πλειοψηφικά την πρόβλεψη.
Βέβαια, η έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα βεβαιώνεται και αυτή ως ευρύτερο σύμπτωμα κοινωνικής παρακμής – δεν περιορίζεται στην τυφλή εξουσιολαγνεία των κομματανθρώπων. Καθόλου τυχαία, οι λίστες με τις υπογραφές των «προοδευτικών» διανοουμένων εμφανίζονται, κάθε τρεις και λίγο, όχι για να ζητήσουν τον σεβασμό του κοινωνικού κράτους και την έμπρακτη άρνηση του κομματικού κράτους, αλλά για να απαιτήσουν την ολοκληρωτική υποταγή όλου του πολιτικού κόσμου στους εκβιασμούς των δανειστών μας. Ακόμα και οι προσχηματικές διαφοροποιήσεις των υποστηρικτών της «εισπρακτικής» ή της «αναπτυξιακής» πολιτικής ενοχλούν την «προοδευτική» διανόηση – η προοδευτική ετικέτα εξασφαλίζεται μόνο όταν απαιτείς αναντίρρητη συμμόρφωση με τα κελεύσματα των τοκογλύφων. Ενδιαφέρει μόνο να ρεύσει αμέσως η επόμενη δόση του δανείου, ο βυθισμός ο ακόμα βαθύτερος στον εφιάλτη, όχι η κοινωνική ανάκαμψη η ικανή να ξαφνιάσει τις αγορές. «Πρόοδος» είναι μόνο η ραγιάδικη παραίτηση, μόνο η διάσωση του κομματικού κράτους, αυτό βεβαιώνουν οι ίδιες πάντα υπογραφές, δίχως αιδώ ή λύπην.
Η φτηνιάρικη ιδιοτέλεια, όπως και ο πιθανότατα εξαγορασμένος προπαγανδισμός ξένων συμφερόντων είναι καρποί του μηδενισμού που καλλιέργησαν, ως κυρίαρχη ιδεολογία, και τα δύο «κόμματα εξουσίας».
