ZEZA ZHKOY
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_25/05/2011_443243. Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής στις 25.5.2011)
Η κυβέρνηση Παπανδρέου καλλιεργεί ξανά τον πανικό της χρεοκοπίας για να περάσει το Μνημόνιο Νο 2. Ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί η στάση πληρωμών είναι να συμφωνηθεί ένα νέο Μνημόνιο, μας λένε, επειδή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν μπορεί να εγκρίνει την καταβολή της πέμπτης δόσης, τον ερχόμενο Ιούνιο, αφού η χώρα μας δεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της και, επιπλέον, αδυνατεί να βγει στις αγορές το 2012. Είναι ωμός εκβιασμός.
Όταν ο κ. Παπακωνσταντίνου, που υλοποιεί εν λευκώ την κυβερνητική πολιτική του Μνημονίου, χωρίς ενδοιασμούς και ενοχή καμία, υποστηρίζει ότι η χώρα είναι στο χείλος της χρεοκοπίας, φαίνεται πως δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι ο ίδιος υπουργός Οικονομικών επί 18 μήνες. Και όσα είπε στον Αλέξη Παπαχελά ήταν άκρως προκλητικά. Ευτυχώς, όμως, έπεσαν οι μάσκες.
Πάντως, τον Ιούλιο του 2001, ο υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής Ντομίνγκο Καβάλιο εφάρμοσε σκληρή λιτότητα κατά παραγγελία του ΔΝΤ, περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, όπως και στους μισθούς και στις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Όμως, στη συνέχεια οι θυσίες αυτές κρίθηκαν ανεπαρκείς και το ΔΝΤ αρνήθηκε να εκταμιεύσει το υπόλοιπο του δανείου που είχε συμφωνηθεί. Τον Ιανουάριο του 2002 η Αργεντινή κατέρρευσε. Ποιος θα τολμήσει παρόμοια τραγωδία;
Αντί η κυβέρνηση να δεσμεύεται με απατηλές υποσχέσεις, ας προσγειωθεί στην πραγματικότητα και ας πει την αλήθεια. Γιατί και τα «φιλέτα» του ελληνικού Δημοσίου, που θα τα βάλει ως «εγγύηση» για να ξεπληρώσει ζημίες των δανειστών μας από μία μακρόχρονη επιμήκυνση αποπληρωμής των 110 δισ. ευρώ και του νέου δανείου, θα χαθούν κι αυτά.
Το βιοτικό μας επίπεδο βουλιάζει, αλλά δεν υπάρχει ούτε όραμα ούτε σχέδιο για να αναστραφεί αυτή η αποτρόπαιη τάση εις βάρος τόσο των εργαζομένων όσο και μεγάλου μέρους του υγιούς επιχειρηματικού κόσμου. Και τώρα μιλούν για συναίνεση. Η γενικότερη αίσθηση ότι από την εγχώρια πολιτική ζωή λείπουν, ακόμη και μετά το σοκ της χρεοκοπίας, ο στόχος, ο τόνος, το σχέδιο και ο προσανατολισμός και από τις πολιτικές ελίτ η έμπνευση και το θάρρος μάς υποχρεώνει να ξανασκεφτούμε εξαρχής τον κόσμο μας και το μέλλον του.
Αλλά όλη αυτή η σχεδόν συμπαντική γνώση-άγνοια των διαβόητων «μεταρρυθμίσεων» απορρέει από μια δήθεν σοσιαλιστική κυβέρνηση και ορισμένους από τους υπουργούς της που έχουν ήδη υποστεί τη γενετική μετάλλαξη των απόψεών τους. Όπως, ότι οι κοινωνίες αναπτύσσονται μόνον όταν η σχέση κεφαλαίου - εργασίας είναι κραυγαλέα ετεροβαρής, υπέρ του πρώτου φυσικά. Ότι, για να βρίσκουν ευκολότερα δουλειά οι άνεργοι, πρέπει να απολύονται ευκολότερα οι εργαζόμενοι. Ότι για να αυξηθεί το εισόδημα των μισθωτών, πρέπει πρώτα να μειωθεί. Ότι για να επιβιώσει το ασφαλιστικό σύστημα, πρέπει να μην επιβιώνουν οι ασφαλισμένοι, όχι και μέχρι τα 80, βρε αδερφέ!
Σύμφωνα με τα ευρέως διαδεδομένα στερεότυπα, τα προβλήματα της Ελλάδας είναι ότι δουλεύουμε λίγο και αμειβόμαστε περισσότερο από ό,τι αντέχει η οικονομία, ότι έχουμε μια πολύ σκληρή αγορά εργασίας που αποθαρρύνει τις επενδύσεις και ένα πολύ σπάταλο κράτος που διασπαθίζει το μάννα των κοινοτικών επιδοτήσεων. Όμως, τη δεκαετία 1998–2008, το ποσοστό των μισθών στο εθνικό εισόδημα της Ελλάδας κυριολεκτικά κατακρημνίσθηκε από 60% σε 47,5% και είναι σήμερα ένα από τα μικρότερα της Ευρώπης (ενδεικτικά: Γαλλία 69%, Γερμανία και Ιταλία 67%, Ισπανία 59%, Βρετανία 58%).
Αδιαφορώ αν οι αντιλήψεις αυτές χρειάζονται απαραίτητα μερικά χρόνια στα πανεπιστημιακά έδρανα, μεταπτυχιακά και «πλαστές» διατριβές. Όμως, το γκράφιτι στον τοίχο τα έλεγε όλα αυτά με μιαν απλή, απλούστατη φράση: «Δουλέψτε να ζήσουμε γιατί θα πεθάνετε» (προσέξτε την εναλλαγή: δεύτερο πληθυντικό, πρώτο πληθυντικό, δεύτερο πληθυντικό). Βεβαίως, πρόκειται για μια προσομοίωση άγριου, original καπιταλισμού, που ορίζει με ακρίβεια ποιοι οφείλουν να δουλέψουν μέχρι τελικής πτώσεως, ποιοι οφείλουν να πεθάνουν μια ώρα αρχύτερα για να μην καταρρεύσει το ασφαλιστικό σύστημα, και ποιοι δικαιούνται να ζήσουν, διότι κάποιος πρέπει να ωφελείται από τις υπερχειλίσεις πλούτου που παράγουν λίγες ώρες παραπάνω δουλειάς, λίγα χρόνια παραπάνω εργάσιμου βίου.
