Οφείλω να ομολογήσω ότι δε στεναχωρήθηκα και ιδιαίτερα για το γιαούρτωμα που υπέστη ο Πάγκαλος τις προάλλες στα Καλύβια.
Εξάλλου, αν εκείνη τη στιγμή υπερίσχυε η υψηλή αίσθηση του χιούμορ που ομολογουμένως διαθέτει ο εν λόγω (Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης να μην ξεχνιώμαστε), θα μπορούσε η όλη ιστορία να βγάλει πολύ γέλιο και να αποβεί θετική, εν τέλει, για το πρόσωπό του... Θα φαινόταν τουλάχιστον συμπαθής.
Εκτός κι αν το πρόβλημά του ήταν ότι προτιμούσε να του είχαν πετάξει λίγο τζατζίκι που «κολλάει» καλύτερα γευστικά με το αρνάκι σούβλας, ενώ το γιαούρτι του χάλασε τη γεύση.
Αλλά, τελικά, υπερίσχυσε το μένος του για την Αριστερά, το οποίο, μάλλον οφείλεται σε νεανικά δυσάρεστα «βιώματα»… Άλλως πως, δεν μπορεί να εξηγηθεί τέτοια αντιπαράθεση και μόνιμη (για ψύλλου πήδημα πολλές φορές) επίθεση κατά της εδώδιμης αριστεράς, για έναν άνθρωπο που θήτευσε επί χρόνια στο σχολειό της αριστερής όχθης του Σηκουάνα, όπως, άλλωστε, έπραξαν ουκ ολίγοι συνοδοιπόροι του, τότε αενάως και ασκόπως αμπελοφισοφούντες αριστεροί – wanna be επαναστάτες, μετέπειτα σοσιαλίζοντες επιβήτορες της εξουσίας και σήμερα, πια, «χορτασμένοι» νεοφιλελεύθεροι λαθρεπιβάτες «τροϊκανής» αποικιοκρατίας (Τι έγραψα ο … άνθρωπος. Μάλλον είμαι επηρεασμένος από την παγκόσμια ημέρα της π-οίησης).
Ωστόσο, το γιαούρτωμα είναι μία, αν μη τι άλλο, ανώδυνη μορφή «ακτιβιστικής» διαμαρτυρίας, ιδιαίτερα διαδεδομένη σε πολύ πιο σύγχρονα και «πολιτισμένα» ευρωπαϊκά κράτη της Εσπερίας, και δη της βορείου Ευρώπης.
Και, σε κάθε περίπτωση, πολύ πιο ανώδυνη από τον ανελέητο ξυλοδαρμό που υπέστη, λόγου χάρη, προ μηνών ο άμοιρος Χατζηδάκης στο κέντρο της Αθήνας.
Ωστόσο, φίλτατοι, τα φαινόμενα αυτά, όσο και αν εξιτάρουν το θυμικό μας, διεγείρουν τα πιο «θερμά» αισθήματά μας κατά των πολιτικών και, για κάποιους, συνιστούν μια εν τοις πράγμασι, μερική έστω, ικανοποίηση του δημοσίου περί δικαίου αισθήματος, εν τούτοις δεν μπορούμε να τα αφήνουμε να περνούν αβρόχοις ποσί.
Η παρότρυνση, η επιδοκιμασία ή η απόλυτη ανοχή σε φαινόμενα επιθετικής συμπεριφοράς σε βάρος πολιτικών, καθόλου δε διαφέρει από κάθε άλλου είδους και μορφής αυτοδικία.
Και νομίζω ότι όλοι (εμείς εδώ τουλάχιστον) έχουμε την ελάχιστη κοινωνική εμπειρία (και παιδεία), ώστε να αντιλαμβανόμαστε ότι η συνεχιζόμενη εμφάνιση και γεωμετρική αύξηση τέτοιου είδους περιστατικών, λίγο απέχει να λάβει μορφή χιονοστιβάδας.
Ας μην ξεχνάμε, δε, ότι δίπλα στα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Και αν καούν τα χλωρά, τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα αναπαραγωγής νέων υγειών κυττάρων που θα καλύψουν τα κενά των «άρρωστων» που, ως πολίτες, αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να τους στείλουμε σπίτι τους άπαξ δια παντός… Πολύ απλά.
Είναι πολύ εύκολο από το γιουχάισμα, να πάμε στο γιαούρτι (και μέχρι εκεί καλά)… αλλά είναι εξίσου εύκολο, από το γιαούρτι να καταλήξουμε στο καδρόνι και σε ανοιγμένα κεφάλια.
Τότε, τι θα γίνει; Θα πούμε ότι απονεμήθηκε κοινωνική δικαιοσύνη;
Με αυτή τη λογική, οδηγούμαστε αναπόφευκτα σε λογικές λαϊκών δικαστηρίων και, το χειρότερο, συμψηφισμού της βίας.
Δικαιολογημένη η βία σε βάρος των «κλεφτών» πολιτικών από αγανακτισμένους πολίτες; Δικαιολογημένη, τότε, και η βία των γνωστών – αγνώστων μπαχαλάκηδων, γκρουπούσκουλων, αναρχοαυτόνομων ή, ακόμα, και κοινωνικών αγωνιστών (βλέπε τρομοκρατών) σε βάρος του βάναυσου καπιταλιστικού συστήματος, ήτοι, σε βάρος αθώων αστυνομικών, εργαζομένων σε τράπεζες (βλ. MARFIN), σε βάρος του αυτοκινήτου μου, του μαγαζιού σου κ.ο.κ.
Συνεπώς, ας μην παίρνουμε τόσο «ελαφρά» τα φαινόμενα αυτά. Εκτιμώ ότι δεν είναι καθόλου «αθώα», κι ούτε ασφαλώς τόσο αυθόρμητα. Πολύ φοβούμαι ότι σκοπό έχουν τη δημιουργία, ασυνείδητα, κοινωνικών αντανακλαστικών και αυτοματισμών, όπως περιέγραψα πριν.
Ασφαλώς, όλα αυτά θα ήταν περιττό να τα επισημαίνουμε και καταγράφουμε, εάν υπήρχε ένα σοβαρό κράτος που να είχε ήδη συλλάβει τα θρασύδειλα ανθρωποειδή που κάψαν ζωντανά τα παιδιά στη Marfin ή τους τραμπούκους που επιτέθηκαν στον Χατζηδάκη. Των τελευταίων, δε, έχουν τις φάτσες τους φόρα παρτίδα στις κάμερες. Ξέρουν ταυτότητες, διευθύνσεις και ιδιότητες… αλλά, ίσως, αυτές οι τελευταίες «ιδιότητες», που προσιδιάζουν σε «αριστερούς» αγωνιστές – συνδικαλιστές του .., είναι που τους εξασφαλίζουν την ασυλία τους.
Ωστόσο, καλό θα ήταν ο κ. Πάγκαλος, προτού ξαναεκτοξεύσει μύδρους κατά των διωκτών του, να θυμηθεί ότι πρώτο το κόμμα του εκκόλαψε ανάλογου (και χειρότερου) τύπου συμπεριφορές στο παρελθόν, ενθυμούμενος, έτσι πρόχειρα, τους αλήστου μνήμης «Σταμουλοκολλάδες» που ξεβρακώνανε τους λεωφορειούχους Σεπ-ίτες μέρα-μεσημέρι στην Ομόνοια.
Αλλά τότε, ήταν καλά …. Ζούσαμε την αναβίωση του αυριανισμού.
Έτσι είναι φίλε. Τελικά, στη ζωή όλα είναι δανεικά.
Σεμνός & Ταπεινός
