Ήταν κάποτε, όχι στο πολύ μακρινό παρελθόν, τρία φιλαράκια. Κυριακή μεσημέρι τρώγαν και πίναν, μετά των συζύγων τους, σε μια παραδοσιακή εξοχική ταβέρνα στη Νέα Μάκρη.
Παρά τα πλούσια και εκλεκτά εδέσματα (κοκορέτσια, εξοχικά και λοιπές υγιεινές τροφές) και τις παγωμένες μπύρες που συνόδευαν, ήταν διάχυτος στον αέρα ο έντονος προβληματισμός τους.
Η παράταξη βρίσκεται σε κομβικό σημείο. Οι στιγμές είναι κρίσιμες και ιστορικές, συμφώνησαν και οι τρεις. Η κεντροδεξιά πρέπει να κάνει την υπέρβαση και η λύση βρίσκεται μόνον στη νέα γενιά, σε έναν άφθαρτο και κοινά αποδεκτό πολιτικό με επικοινωνιακό χάρισμα που δεν έχει σχέση ούτε με τα τζάκια και τις βαρονίες, ούτε με τις αγκυλώσεις και τις συγκρούσεις του παρελθόντος.
Ναι, συμφώνησαν, άλλος πιο ένθερμα, άλλος πιο πραγματιστικά. Ο Άρης είναι η λύση για την επόμενη ημέρα της Παράταξης.
Έτσι, εκείνη την Κυριακή το μεσημέρι, γεννήθηκε η «Κίνηση της Νέας Μάκρης» (όπως κάποτε υπήρξε η περίφημη «Κίνηση της Βόλβης»).
Το αποτέλεσμα;
Μετά από λίγες ημέρες ο Άρης δήλωσε στήριξη του στη Ντόρα!
Βέβαια, τα φιλαράκια, παλιές π….ες στο κουρμπέτι, είχαν κάνει και την «καβάτζα» τους. Σε περίπτωση που ο Άρης δεν ακούσει τον λαό του, τι κάνουμε; Ήταν η επόμενη ερώτηση.
«Αντουάν», ήταν η απάντηση από τους δύο και «όχι Ντόρα» από τον τρίτο.
Έτσι, η «Κίνηση της Νέας Μάκρης» δικαιώθηκε, έστω και σε δεύτερο χρόνο, και διεκδικεί επαξίως μία περίοπτη θέση στο βιβλίο της νεοδημοκρατικής ιστορίας.
Και ζήσαν αυτοί καλά και εσείς καλύτερα!
Σεμνός & Ταπεινός
