Η αλήθεια είναι ότι πολύ καιρό τώρα ήθελα να αναφερθώ εις την «ποιότητα» ζωής που απολαμβάνουμε εις την Πρωτεύουσα, αλλά η επικαιρότητα κάθε φορά απαιτούσε άλλη θεματολογία.
Σήμερα όμως η όζουσα Αθήνα είναι επικαιρότητα. Πραγματικά δεν γνωρίζω εάν σε άλλες μεγάλες πρωτεύουσες του δυτικού κόσμου κάνουν τόσο συχνά απεργίες οι οδοκαθαριστές του Δήμου. Δεν ξέρω εάν οι κάτοικοι εις το Λονδίνο ή το Παρίσι, ή ακόμη και εις την πιο προσιτή σε ημάς Λισσαβόνα, βλέπουν κάθε τρεις και λίγο βουνά από σκουπίδια να ξεπροβάλουν σε κάθε γωνία της πόλεώς τους. Και το χειρότερο, αν βλέπουν άπαντες τους εκεί «αρμόδιους» να αδιαφορούν παντελώς τόσο για την συχνότητα του φαινομένου και την διάρκεια, όσο και για την εξεύρεση λύσεως.
Όμως η Αθήνα δεν ζέχνει μόνο τώρα που οι οδοκαθαριστές του Δήμου απεργούν, ζέχνει διαχρονικά. Παντού σχεδόν και πάντα ο κάτοικός της, ο εργαζόμενος εδώ, αλλά και ο επισκέπτης ή τουρίστας θα δει κάθε λογής σκουπίδια σε κάθε σχεδόν γωνία της πόλης.
Φυσικά, δεν ευθύνεται για το θέαμα αυτό μόνο ο Δήμος που δεν επιλαμβάνεται επαρκώς, ευθύνονται κατά κύριο λόγο όλοι εκείνοι που αδυνατούν να αντιληφθούν ότι τα σκουπίδια είναι για τους κάδους.
Εκείνοι δηλαδή που δεν έμαθαν ποτέ ούτε από την οικογένειά τους ούτε όμως και από το σχολείο να σέβονται ουχί το περιβάλλον, αλλά τους ίδιους τους εαυτούς και πετάνε ό,τι έχουν εις τα χέρια τους, όπου βρούνε, ακόμη και έξω από την πόρτα του σπιτιού τους…
Οι ίδιοι συνήθως ανωτέρω, είναι που θα παρκάρουν το όχημά τους όπου βρούνε, όπου τους βολεύει βρε αδερφέ, αδιαφορώντας για διαβάσεις πεζών, πεζοδρόμια, πλατείες κλπ. Μαζί τους και οι δικυκλιστές που νιώθοντας προφανώς ότι ζουν εις την Άγρια Δύση αφήνουν το γαϊδούρι τους, συγνώμη τη μοτοσικλέτα τους κυριολεκτικά παντού. Νιώθοντας ότι έχουν ασυδοσία, δείχνουν και το επίπεδο του πολιτισμού τους σε όλους εκείνους τους συνανθρώπους τους με κινητικές ανάγκες, τις μητέρες με τα καροτσάκια, αλλά ακόμη και εις τους υπόλοιπους ημάς, που πρέπει καθημερινώς να κάνουμε σλάλομ και να υπομένουμε τον κάθε στερημένο που γουστάρει να παρκάρει όπου του καπνίσει με την ίδιες πάντοτε γελοίες δικαιολογίες του στιλ: Πέντε λεπτά θα κάνω…, ή δεν βρίσκω αλλού…, τι πρόβλημα έχεις αφού περνάς…, δεν προλαβαίνω με την κίνηση, γ… την Αθήνα μου…, κλπ.
Ναι, για την άθλια εικόνα της Αθήνας (και των προαστίων, αφού και εκεί τα ίδια συμβαίνουν) ευθύνονται κατά μεγάλο ποσοστό οι ανίκανοι προύχοντες τους οποίους όμως έχουμε εμείς επιλέξει, αλλά την κύρια ευθύνη φέρουμε πρωτίστως εμείς που είτε ρυπαίνουμε ασυστόλως, είτε δυσκολεύουμε τις ζωές ημών και των συμπολιτών μας, είτε δεν αντιδρούμε εις όλα τα ανωτέρω συμπτώματα κοινωνικής παθογένειας. Που ενώ βλέπουμε δηλαδή τον «συμπολίτη» μας να αυθαιρετεί, ποιούμε τη νήσσα, εμφορούμενοι από έναν ιδιότυπο ελληνικό ωχαδερφισμό ή ακόμη και σταρχιδισμό.
Για δε το κυκλοφοριακό τα λόγια είναι περιττά, ευτυχώς δηλαδή που μπορούμε να χρησιμοποιούμε το μόνο έργο υποδομής που κατασκευάστηκε τα τελευταία πενήντα – εκατό χρόνια εις την Πρωτεύουσα, το μετρό.
Η μόνη αυθεντική εικόνα της πόλης που αντικατοπτρίζει πλήρως και το επίπεδο του πολιτισμού της είναι φυσικά η κάτω από την Ομόνοια περιοχή, όπου η τριτοκοσμική «αύρα» της Αθήνας αρμονικά συνάδει με τα στίφη των λαθρομεταναστών…
Δεν με ενδιαφέρει καθόλου τι σκέφτεται ο τουρίστας όταν επισκέπτεται την Αθήνα και βλέπει αυτό το χάλι, συνήθως άλλωστε είναι υποψιασμένος. Αυτός αύριο θα φύγει και δεν με πολυαπασχολεί αν θα ξαναέλθει ή τι θα μεταφέρει εις την πατρίδα του. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι ότι εμείς που ζούμε και εργαζόμαστε εις την Αθήνα, βλέπουμε το επίπεδο της ζωής μας να χειροτερεύει μέρα με τη μέρα και εμείς να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου.
Υ.Γ. Το καλοκαίρι επισκέφτηκα την Βαρκελώνη. Μία όμορφη μεν πόλη, αλλά ως εκεί. Δύο πράγματα όμως εντυπωσίασαν. Το πρώτο ήταν ότι παρά τα εκατομμύρια των επισκεπτών της ήταν αρκούντως καθαρή και το δεύτερο είναι ότι χάρη εις τα χιλιόμετρα των πεζοδρόμων χιλιάδες άτομα με κινητικές ανάγκες είχαν την δυνατότητα να γυρίσουν όλη την πόλη και όλα τα αξιοθέατα ανενόχλητοι. Όπως ακριβώς δηλαδή και εις την Αθήνα…
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
