Δυστυχώς , λίγες ημέρες πριν τη γέννηση του Χριστού, η χώρα βρίσκεται σε κρίση και λίγο απέχει από την ολοκληρωτική τραγωδία. Το σύστημα σε σήψη, το κράτος νοσεί- δεν υπάρχει ουσιαστικά εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα – και οι δημοσιογραφίσκοι δίνουν πάρτυ στις τηλεσυχνότητες και στα ραδιόφωνα.
Κάπως έτσι – δυστυχώς- περιγράφεται η κατάσταση στη δόλια αυτή χώρα που λόγω κάποιων πραγματικά άχρηστων δεν θα σταματήσει να περνάει δεινά.
Ξέρετε, μέχρι χθες έγραφα για τον Ολυμπιακό. Ποδόσφαιρο, γήπεδα και όλα τα συναφή. Δεν έχω συνηθίσει τέτοιου είδους γραφή. Έπειτα από ένα πραγματικά εκπληκτικό άρθρο του φίλου "μυστήριου" , ένοιωσα την ανάγκη να αποτυπώσω λίγες φράσεις ως απλή ένδειξη συμπαράστασης σε μία οικογένεια που θρηνεί άδικα 15χρονο παλικάρι.
Δυστυχώς χάσαμε όλοι κύριοι. Και όσο αυτό το κράτος κυβερνείται από άχρηστους - είναι από τις ηπιότερες λέξεις που μπορώ να χρησιμοποιήσω – θα χάνουμε. Κυρίως λυπάμαι αυτούς που έρχονται, τη νέα γενιά, που θα χρειαστεί να αφήσει τα laptops και τις Wireless συνδέσεις στην άκρη για να διεκδικήσει δεδομένες αξίες όπως ελευθερία, κοινωνική ισότητα, ισονομία.
Αυτές οι μέρες, είναι αλήθεια, μου θύμισαν στιγμές του ένδοξου παρελθόντος. Τότε που κατεβαίναμε σε καταλήψεις διαρκείας, σε μαθητικές πορείες με καρδιά, με πάθος αλλά πάνω από όλα με οράματα. Το όραμα μιας αλλαγής στο κοινωνικό κατεστημένο, στο μαθητικό στρουθοκαμηλισμό. Είναι αυτό που δυστυχώς δεν έχουν οι νέοι σήμερα. Γιατί? Γιατί οι άχρηστοι της εποχής μου γέννησαν άλλους, ακόμα πιο άχρηστους και συνάμα ανίκανους, για να συνεχίσουν το έργο τους. Τους έχουν πάρει ακόμα και τα οράματα! Δεν υπάρχει πουθενά. Σε κανένα κράτους του πρωτοπόρου δυτικού κόσμου!!
Δυστυχώς. Χάσαμε πολλά περισσότερα από μία ζωή. Εγώ έτσι το ερμηνεύω.
«Η γενιά που όλοι θεωρούσαν χαμένη, δείχνει τώρα νέους δρόμους» Με το χέρι μου το έγραφα Γενάρη του 1991 και το ανέσυρα από το χρονοντούλαπο σήμερα.
Υ.Γ. Δεν είμαι κομμουνιστής. Απλά λυπάμαι για τα δεινά που περνάει η χώρα από άχρηστους εκ των έσω.
Ευχαριστώ.
Gavric
