Ως λαός οι Έλληνες χαρακτηριζόμαστε από το πάθος και αυτό συχνά κάνει την πλειοψηφία όχι απλώς να επιδοκιμάζει ιδέες και πολιτικές, αλλά ΝΑ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ είτε με αυτούς που κυβερνούν ή με τους αντιπολιτευόμενους που θέλουν εναγωνίως να πάρουν τη θέση τους. Αυτό βέβαια ισχύει για τους ρομαντικούς, γιατί υπάρχουν και οι πιο «πρακτικοί» που ταυτίζονται αναλόγως συμφερόντων και πελατειακών σχέσεων.
Τα πολιτικά κόμματα όμως δεν είναι ποδοσφαιρικές ομάδες για να ταχθούμε υπέρ ή εναντίον τους ως φανατικοί οπαδοί. Το να συρρέεις σε προεκλογικές συγκεντρώσεις και να κουνάς σημαιάκια ή το οπαδιλίκι και η ακραία αντιπαράθεση με όσους δεν είναι ομοϊδεάτες σου, ταιριάζει σε άλλου είδους αναμετρήσεις.
Στο μυαλό μας πρέπει να υπάρχει πάντα η λογική ότι οι παρατάξεις είναι δύο: εμείς οι απλοί πολίτες κι αυτοί (με τους μπλε , πράσινους, κόκκινους κλπ κόκκους) που υποτίθεται ότι πολιτεύονται για να υπηρετούν τον λαό και όχι τα προσωπικά τους συμφέροντα.
Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση μοναδικός κερδισμένος ή χαμένος δεν μπορεί να είναι άλλος παρά ο απλός πολίτης γι’ αυτό και οφείλει να πάρει θέση χωρίς φανατισμό αλλά με κριτική σκέψη. Όσο ηχηρή διαμαρτυρία και να είναι η αποχή σε τελική ανάλυση είναι αδιέξοδη στάση.
Υ.Γ.1ο. Όσοι συμφωνούν με τα παραπάνω ελπίζω να τα τηρήσουν κι «εντός του παραβάν»
Υ.Γ. 2ο. Για την Ευρώπη ρε γαμώτο!!!!
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
U FOUL
