3:30 π.μ. και τα μάτια μου κατακόκκινα από την αϋπνία. Δεν μπορούσα πλέον να σκεφθώ ότι μπορεί να υπάρχει υγιής κόσμος έξω από το μπουντρούμι των επειγόντων. Δεκαεννιάμιση συνεχόμενες ώρες στην κόλαση του ανθρώπινου πόνου.
Θες να φωνάξεις για το δίκιο σου, αλλά πού; Στους αρρώστους; Στους συνοδούς των αρρώστων που πασχίζουν για το καλύτερο των δικών τους ανθρώπων; Ένα τσούρμο ανθρώπων σε μεγάλη ένταση που βρίσκονται σε «διαμάχη», αλλά ταυτόχρονα έχουν όλοι δίκιο. Τέτοιο σκηνικό -πέρα από κάθε φαντασία - μόνο το δημόσιο σύστημα υγείας μπορεί να προσφέρει.
Ταυτόχρονα, λίγο πιο κάτω, το στρατιωτικό νοσοκομείο, άδειο, να αυτοσυντηρεί μια προκλητική απραξία, όταν οι «επικουρικές κλίνες» κατά κ. Αβραμόπουλο (κοινώς ράντζα) μας έχουν κλείσει τους διαδρόμους. Τελικά αυτοί οι στρατιωτικοί έχουν βρει το οστούν της νυχτερίδας. Τουλάχιστον η πολεμική ετοιμότητα αυτών των νοσηλευτικών ιδρυμάτων σε παρηγορεί...
Μισή ώρα ακόμη για να έρθει η σειρά μου να ξαπλώσω το δίωρο που δικαιούμαι από τους συναδέλφους, εκτός κι αν είμαι τόσο άτυχος και έρθει τροχαίο με ενδοκοιλιακή αιμορραγία...
Και καλά εγώ να ξενυχτήσω, νέος είμαι και αντέχω. Αυτοί οι εξηντάρηδες, οι επιμελητές μου, πώς το κάνουν αυτό μια ζωή;
Τελικά το Ε.Σ.Υ. είναι γεμάτο από θαύματα, πιστεύεις δεν πιστεύεις!
Sinir-Doctor
