Εδώ και δύο μήνες «άνοιξε» η συζήτηση για το άσυλο.
Η συζήτηση ακόμα συνεχίζεται και, ω του θαύματος (!), πληθαίνουν όλο και περισσότερο οι ψύχραιμες φωνές που ζητούν την κατάργηση του θεσμού. Και αναφέρομαι σε φωνές ψύχραιμες, ακόμα και κάποιες προοδευτικών ανθρώπων, και όχι αποκλειστικά στους γνωστούς «ακραίους».
Δεν θέλω να ευλογήσω τα γένια μου, αλλά κάτι είχα γράψει, ήδη από τις 19 Ιανουαρίου. Τότε, μάλλον θεωρήθηκε εμπρηστική και ακραία η τοποθέτησή μου. Επανέρχομαι, όμως, και αναμένω αντιδράσεις:
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τα φαινόμενα που βλέπουμε εδώ και δυο δεκαετίες, όπου τα κάθε λογής ρεμάλια (αντιεξουσιαστές, κουκουλοφόροι, χαβαλεδιάρηδες κ.ο.κ.) καταστρέφουν τη δημόσια περιουσία, καίνε σημαίες, γκρεμίζουν το Πολυτεχνείο ανενόχλητοι, λόγω του ασύλου, αποτελούν «κατάκτηση» για την ελληνική κοινωνία; Δεν υπάρχει, επιτέλους, ένας δημόσιος άνδρας να πει με παρρησία ότι το άσυλο έχει, πιά, καταλυθεί και «βιαστεί» πολλαπλώς στην πράξη από εκείνους που κάνουν χρήση των «προνομίων» που ως θεσμός παρέχει;
Και τι πάει να πει ότι η Αστυνομία μπορεί να επέμβει σε χώρους που ισχύει το άσυλο μόνο όταν διαπράττονται κακουργήματα ή εγκλήματα κατά της ζωής;
Πότε έγινε, δα, αυτό;
Και, εν πάσει περιπτώσει, η καταστροφή της δημόσιας περιουσίας (αυτής που – υποτίθεται – ανήκει σε όλον τον ελληνικό λαό, ο οποίος άλλωστε και την πληρώνει σα μ…., τόσα χρόνια) δεν αποτελεί «έγκλημα» άξιο λόγου για να επέμβει το κράτος διά των δυνάμεων καταστολής;
Η εκτόξευση μολότοφ κατά των αστυνομικών δε συνιστά απόπειρα τελέσεως πράξεως κατά της ζωής;
Η υποκρισία έχει πιά και τα όρια της.
Βέβαια, σε τούτον εδώ τον τόπο εδώ και 35 χρόνια ζούμε, στην πραγματικότητα, τη δικτατορία των ψευτοπροοδευτικών του κ…., των μέτριων και των βολεμένων που μονοπωλούν για τον εαυτό τον ρόλο της αυθεντίας και της μίας και μοναδικής αλήθειας.
Σε τι εξυπηρετεί, όμως, σήμερα ο θεσμός του πανεπιστημιακού ασύλου;
Διασφαλίζει, άραγε, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών;
Συγγνώμη, αλλά όσοι περάσαν πριν από 20 χρόνια από τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, διαπίστωσαν ότι η μόνη ελέυθερη και ακώλυτη διακίνηση ιδεών ήταν αυτή της «πεφωτισμένης» αριστεράς κάθε απόχρωσης και δοξασίας. Οι υπόλοιποι ήταν απόκληροι του συστήματος, «δεξιοί», «φασίστες» και «αντιδραστικοί». Ποιοί αφαιρούσαν, τότε, τα μικροφωνα από τους συνδικαλιστές αντιπάλων παρατάξεων; Ποιοί προέβαιναν σε ξυλοδαρμούς κατά συναδέλφων τους συνδικαλιστών;
Αλλά, για να μην παρελθοντολογώ, σήμερα, από ποιόν και που απειλείται ή παρακωλύεται η ελεύθερη διακίνηση ιδεών;
Ο καθένας μπορεί να πάει με μια ντουντούκα στο Σύνταγμα και να φωνάζει ότι ο Καραμανλής είναι μ...... Θα τον ενοχλήσει κανείς; (ρητορικό το ερώτημα).
Σε μια Δημοκρατία (με τα καλά της και τα στραβά της) ο θεσμός του ασύλου είναι περιττός, άνευ ουσίας και αντικειμένου.
Η ελευθερία του λόγου είναι απαραβίαστη και συνταγματικώς κατοχυρωμένη.
Από την άλλη, σε περίπτωση κατάλυσης της Δημοκρατίας, το τελευταίο που θα σεβαστεί ο όποιος «επαναστάτης - εθνοσωτήρας» είναι, προφανώς, το άσυλο.
Συνεπώς, ομιλούμε και αναλωνόμαστε για «αέρα κοπανιστό» και όποιος θέλει το αποδέχεται. Αλλιώς, συνεχίζουμε να ομφαλοσκοπούμε και να στρουθοκαμηλίζουμε.
Η Αριστερά διαρρηγνύει, σήμερα, τα ιμάτιά της και καλεί τους «υπευθύνους» να εφαρμόσουν τον ισχύοντα νόμο περί ασύλου …
Αλήθεια, αυτοί δεν ήταν που είχαν αντιταχθεί λυσσωδώς κατά του Νόμου της Γιαννάκου;
Σήμερα ζητούν την εφαρμογή του;
Ουαί υμίν, Φαρισαίοι υποκριτές.
Υ.Γ.: Ο Άρης, όχι ο Βελουχιώτης σύντροφοι, ο Σπηλιωτόπουλος, πρότεινε να γίνει Μουσείο το Πολυτεχνείο.
Κι εγώ προτείνω, σαν εναλλακτική, αντί να μπουκάρουν και να σπάνε οι «γνωστοί άγνωστοι» το Πολυτεχνείο, να τους παραχωρηθεί ελεύθερη η χρήση της Λεωφόρου για να κάνουν εκεί όποτε γουστάρουν το κομμάτι τους. Έτσι κι αλλιώς, ο Βάζελος, ούτε Μουσείο πρόκειται να χτίσει ποτέ εκεί, ούτε διπλή ανάπλαση θα γίνει. Μην πάει χαμένο το ακίνητο…
Τα σέβη μου.
Σεμνός & Ταπεινός
