Λένε, γραφούν, συζητούν. Χρωστάμε και της Μιχαλούς. Δεν νομίζω ότι πρέπει να παίζεις τα οικονομικά στα δάχτυλα για να ξέρεις, γιατί χρωστάμε τα μαλλιά της κεφαλής μας σαν κράτος, ούτε γιατί δανειζόμαστε με υψηλά επιτόκια, αλλά απλώς όσα και να δανειστείς, με όσο χαμηλό επιτόκιο και να πάρεις, είναι δύσκολο να φέρεις τη βάρκα στα ίσια, αφού δεν παράγεις, δεν εξάγεις, δεν είσαι ανταγωνιστικός.
Θυμάμαι το εργοστάσιο της Good Year στη Θεσσαλονίκη, του Θεοχαράκη στον Βόλο και της Pirelli στην Πάτρα (για να μην πω για τα Renault Farma, τα Amico στην Λαμία, τα Mamco στην Θεσσαλονίκη). Έκλεισαν όλα για τους λόγους που όλοι ξέρουμε, αλλά ελάχιστοι τολμούν έως τώρα να ομολογήσουν.
Η Pirelli πήγε στην Τουρκία, η Good Year δεν ξέρω που (και μικρή σημασία έχει) και σε όλες τις περιπτώσεις οι εργαζόμενοι πήγαν σπίτι τους. Το ίδιο έγινε και με τα εργοστάσια της κλωστοϋφαντουργίας και με πολλά άλλα. Φτάσαμε να εισάγουμε ακόμη και οδοντογλυφίδες, να πετάμε τα λεμόνια και ροδάκινα στις χωματερές, γιατί αυτά από το Ισραήλ είναι φτηνότερα, να τρώμε πατάτες από την Αίγυπτο, λάδι από την Ισπανία και πορτοκάλια από την Τουρκία.
Την ίδια στιγμή στη γείτονα χώρα, τα εργοστάσια ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια το ένα μετά το άλλο. Έχουμε και λέμε: Toyota, Mercedes, Renault, Ford, Tofas (Fiat), Hyundai, MAN, Honda, Isuzu μαζί με τις Karsan, Otokar, BMC, και Temsa, είχαν τον Σεπτέμβριο του 2009 μια συνολική παραγωγή της τάξης των 615.995 οχημάτων από τα οποία τα 375.000 ήταν επιβατικά. Σκεφτείτε τον όγκο της συνολικής επένδυσης, το πλήθος των εργατικών χεριών που απασχολούνται, όχι μόνο σε αυτά αλλά και περιφερειακά στους προμηθευτές, μεταπράτες, μεταφορείς και τον συνολικό τζίρο που γίνεται.
Με την ευκαιρία θυμάμαι πως, όταν η Toyota έφερε την Corolla made in Turkey στην Ελλάδα, κάποιοι άσχετοι βρέθηκαν να πουν, ότι το αυτοκίνητο δεν έχει την ίδια ποιότητα, αν ήταν made in Japan. Ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκαν, πως μια εταιρεία όπως η Toyota ή Mercedes ή Fiat δεν θα διακινδύνευαν στο παραμικρό την φήμη τους αλλάζοντας τις προδιαγραφές παραγωγής των προϊόντων τους ανάλογα με την χώρα στην οποία συναρμολογούνται.
Στην πορεία βεβαίως διαψεύστηκαν, αλλά αυτό είναι ενδεικτικό μιας ηλίθιας νοοτροπίας που μερικές φορές αγγίζει και «ειδικούς». Δεν είναι υπερβολή να πούμε, ότι βάλαμε κι εμείς το χεράκι μας για αυτή την αλματώδη ανάπτυξη στην γείτονα χώρα, με τις πολιτικές μας, τις απαιτήσεις μας, με τις νοοτροπίες μας. Και τώρα είμαστε και εμείς που τα συντηρούμε, αγοράζοντας προϊόντα που φτιάχνονται εκεί, κάνοντας πλουσιότερους τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Ιταλούς, τους Ιάπωνες. Σε αντιστάθμισμα δεν έχουμε τίποτα να τους πουλήσουμε ή σχεδόν τίποτα.
Η Ισπανία πήρε μαζικά τον βορειοευρωπαικό τουρισμό χρόνια τώρα, η Τουρκία γέμισε μαρίνες και απίστευτες ξενοδοχειακές μονάδες στα παράλια της Μεσογείου φιλοξενώντας τους σκαφάτους στη μισή τιμή από τις ελληνικές, την ώρα που εμείς χρεώνουμε με 5 ευρώ το φραπόγαλο, 10 ευρώ την χωριάτικη (μισή ντομάτα, 1/3 αγγούρι, ένα κρεμμύδι και ίχνη λαδιού) και 100 ευρώ τα rooms to let.
Αν πάμε και λίγο παραπέρα, το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, ο Πειραιάς, είναι από τα χειρότερα της Μεσογείου, η Ραφήνα και το Λαύριο που είναι δίπλα στο διεθνές αεροδρόμιο της χώρας παραμένουν ανεκμετάλλευτα, τα περιφερειακά αεροδρόμια προς τους δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς απλά υπολειτουργούν και πάει λέγοντας. Μετά γκρινιάζουμε περί ανταγωνιστικότητας. Η εξίσωση είναι απλή: Χρειαζόμαστε επενδύσεις, δηλαδή κίνητρα δηλαδή επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές. Τι κάνουμε;
Από την άλλη, δεν είμαστε αυτό που περιγράφουν οι φίλοι μας οι Γερμανοί. Δεν είμαστε τεμπέληδες(τουλάχιστον όχι όλοι), το μυαλό μας παίρνει χιλιάδες στροφές περισσότερες από αυτό του κάθε Χανς και της κάθε Χέλγκας και βέβαια δεν είμαστε όλοι κλέφτες, όπως βέβαια και αυτοί δεν είναι όλοι Άγιοι.
Ναι, σίγουρα δεν βγάζουμε τα σκουπίδια μας στο δρόμο προκαθορισμένες ώρες, ούτε σταματάμε στις διαβάσεις για να δώσουμε προτεραιότητα στους πεζούς, πετάμε τα πάντα όπου βρούμε, διπλοπαρκάρουμε, γιατί «δυο λεπτάκια μονό θα κάνω», αφήνουμε νάιλον σακουλές στην παραλία, αλλά όλα αυτά και πολλά άλλα δεν είναι η αιτίες που οικονομικά καταρρεύσαμε. Στο κάτω κάτω, αν θα πρέπει να πουλήσουμε την Ακρόπολη για να σωθούμε, δεν ξέρω, αν και ο υπερχρεωμένος δήμος του Βερολίνου θα πρέπει να πουλήσει την Πύλη του Βρανδεμβούργου ή η Γηραιά Αλβιών πρέπει να βγάλει στο σφυρί τον Μπιγκ Μπεν. Σίγουρα μόνο λογικά δεν ακούγονται όλα αυτά.
Λογικά δεν είναι όμως, κατά την προσωπική μου γνώμη, και η αύξηση των φόρων στα αυτοκίνητα. Δεν ξέρω με βάση ποια οικονομική μελέτη αποφασίστηκε αυτό και αν η μείωση των κρατικών εσόδων από την πτώση των πωλήσεων ισοσκελίζει την αύξηση των φόρων. Εκείνο που ξέρω είναι ότι πως οι πωλήσεις θα πέσουν κι άλλο σε σχέση με το 2009 και οι όποιες ταξινομήσεις θα κινηθούν στα μικρά κυβικά, που σημαίνει και χαμηλά κρατικά έσοδα.
Μήπως λοιπόν, αντί να βάζεις φόρους σε κάτι που κανείς δεν πρόκειται να αγοράσει (και επομένως ποτέ δεν θα εισπράξεις), ήταν προτιμότερο να κάνεις αυτό το κάτι πιο ελκυστικό στην τιμή του, μειώνοντας τους ήδη υπάρχοντες φόρους, ώστε να πετύχεις μεγαλύτερη κατανάλωση και επομένως μεγαλύτερα έσοδα; Ας μην ξεχνάμε πως το κράτος δεν εισπράττει μόνο από την πώληση ενός ΙΧ αλλά και από την χρήση του και μάλιστα πολλαπλάσια (βενζίνες, τέλη κυκλοφορίας κλπ). Και βέβαια μην ξεχνάμε πως η αγορά, όταν δεν κινείται, δεν κάνει ανατιμήσεις, αλλά εκπτώσεις...
Από την άλλη, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, η αγορά αυτοκινήτου ήταν στρεβλή. Βασίστηκε σε αριθμούς που δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματική οικονομική δυνατότητα του Έλληνα. Η ελληνική περιφέρεια είναι γεμάτη από εκθέσεις - μεγαθήρια, με τεράστια λειτουργικά έξοδα. Δεν είναι δυνατόν στην είσοδο του Άργους, της Λαμίας, της Λάρισας να βλέπεις show rooms που όμοια τους δεν έχει ούτε η Φρανκφούρτη ή το Παρίσι. Πως είναι δυνατόν να συντηρήσεις ένα κατάστημα 2000 και 2500 τμ με το αντίστοιχο προσωπικό σε τέτοιες μικρές αγορές - κοινωνίες;
Από την εποχή που πλήρωνες τους ηλεκτρικούς καθρέπτες και το air-condition σαν έξτρα για το αυτοκίνητο σου, περάσαμε στις άτοκες δόσεις, στην αγορά χωρίς προκαταβολή, στο πάρτε κόσμε και πληρώνεις όποτε έχεις και γενικά σε μια εμπορική πολιτική που ενδιαφερόταν μόνο για νούμερα και όχι για τον άνθρωπο, που έκανε στελέχη να συμπεριφέρονται ως μέτοχοι, εμπόρους ως εργοστασιάρχες και δημοσιογράφους ως εκδότες. Χάθηκε η μπάλα. Τώρα ήρθε η ώρα του απολογισμού με βίαιο τρόπο μάλιστα (λουκέτα απολύσεις, αλλά και κανόνια).
Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα επιβιώσουν, όσοι με σύνεση και επαγγελματισμό κάνουν καλά την δουλεία τους. Η εποχή των golden boys and girls πέρασε. Τα καλάμια που ήταν παρκαρισμένα έξω από τις αντιπροσωπίες ολοένα και θα λιγοστεύουν και αυτό είναι καλό για όλους μας ένθεν κακείθεν…
ΥΓ1. Μας πήρανε χαμπάρι και στην Κύπρο. Ξεκίνησε την περασμένη εβδομάδα η απόσυρση στη Μεγαλόνησο. Κ. Μπιρμπίλη, ξυπνάτε…
ΥΓ2. Αν υποψιαστώ ότι θα ανέβει πάλι ο ΦΠΑ, θα πεθάνωωω.
ΡΕΦΕΡΙ
