Oι Ολυμπιονίκες και η δίαιτα της Δευτέρας
Αντώνης Πανούτσος
(Πηγή : http://www.protothema.gr)
Τα τελευταία 20 χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς πάντα στην Ελλάδα ξεκινάει ένα θέμα. Οτι πρέπει να μην ασχολούμαστε μόνο με το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, αλλά με όλα τα ολυμπιακά αθλήματα και ότι οι επιτυχίες των αθλητών έχουν κάτι να μας διδάξουν που θα μας βοηθήσει να σωθούμε. Το λέμε μερικές μέρες και μετά τεχνηέντως το ξεχνάμε. Οπως τις δίαιτες της Δευτέρας που ξεχνιούνται στο πρώτο πιτόγυρο.
Πρώτος λόγος είναι ότι τα αθλήματα που βλέπετε στην τηλεόραση στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι στο ανώτατο επίπεδό τους και κάθε τέσσερα χρόνια. Μπορεί να σας άρεσε να βλέπετε τζούντο. Ανάμεσα, όμως, στο τζούντο των Ολυμπιακών και στο τζούντο του Διασυλλογικού Νέων υπάρχει τόση απόσταση όση ανάμεσα στον «Αμλετ» στο Old Vic και στο «Ο Δρακουμέλ και τα τρία γουρουνάκια» σε κυριακάτικο παιδικό θέατρο. Αν δεν έχεις παίξει ο ίδιος ή αν δεν έχεις πρώτου βαθμού σχέση με αθλητή, τα περισσότερα ολυμπιακά αθλήματα δεν βλέπονται σε χαμηλό επίπεδο.
Επίσης οι Ολυμπιονίκες είναι αξιοθαύμαστοι επειδή πέτυχαν στο πιο υψηλό επίπεδο, αλλά σε γενικότερα θέματα δεν είναι βέβαιο ότι έχουν κάτι σημαντικό να πουν. Μάλλον το αντίθετο - τουλάχιστον αν θυμηθούμε την εμπειρία του ’96 στη Βουλή όπου ο Ιωάννης Μελισσανίδης τσίριζε «η Ελλάδα», αλλά ο Κάχι Καχιασβίλι δεν έλεγε τίποτα επειδή δεν μιλούσε ελληνικά. Οπότε η επιθυμία του Σταύρου Θεοδωράκη, τον Σεπτέμβριο οι Ολυμπιονίκες να κληθούν για να μιλήσουν στη Βουλή δεν νομίζω ότι έχει νόημα. Ιδιαίτερα όταν προσθέτει ότι δεν πρέπει να μιλήσουν «με δεκάρικους και πατριωτικές κορόνες» από τη στιγμή που οι ερωτήσεις στις οποίες θα απαντήσουν είναι: «Πώς κάνατε τη σπίθα φλόγα;» και «Πώς πέφτετε και ξανασηκώνεστε;», που είναι ταμάμ για κάθε μορφής κορόνες. Επίσης, με ποια λογική, για παράδειγμα, η Στεφανίδη θα πρέπει να αγορεύει στη Βουλή επειδή πήδηξε 4,85 αλλά δεν θα έπρεπε να μιλάει αν είχε πηδήξει πέντε πόντους λιγότερο; Εκτός αν όπως με την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση μπουν και όρια για ομιλίες στη Βουλή.
Το πώς οι αθλητές εκπροσωπούν την Ελλάδα συνήθως εξετάζεται από λάθος γωνία. Ο αθλητής πρέπει να συμπεριφέρεται άψογα, αφού κάθε στραβή που κάνει περνάει σε ολόκληρο το έθνος. Μέχρις πόσο όμως; Για να λέμε «ο Πετρούνιας μας εκπροσώπησε επάξια» επειδή κέρδισε το χρυσό, θα πρέπει να λέμε «η Μιλλούση δεν μάς εκπροσώπησε επάξια» επειδή δεν μπήκε τελικό; Δεν ισχύει. Επάξια εκπροσωπεί την Ελλάδα όποιος συμπεριφέρεται σωστά και κάνει το καλύτερο που μπορεί. Αν οι περιστάσεις του δώσουν τη δυνατότητα να αρθεί στο ύψος τους, όπως έγινε με τον Γιαννιώτη, τόσο το καλύτερο.
Τέλος, είναι καιρός να σκεφτούμε τον ρόλο των Μέσων στον αθλητισμό. Τα ΜΜΕ δεν είναι ούτε cheerleaders να ανεβάζουν τους αθλητές γράφοντας «Πάμε γερά, παιδιά», ούτε παρηγορήτρες να γράφουν «Δεν πειράζει» αν τα παιδιά πατώσουν. Υπάρχουν για να ενημερώνουν και να κρίνουν. Με τη δημοσιογραφία της φουστανέλας φτάσαμε, όμως, στο σημείο μέχρι και οι μαμάδες των αθλητών να έχουν άποψη για το πρόγραμμα της τηλεόρασης.
