Έχει τύχει παλαιότερα να παρακολουθήσω ένα ντοκιμαντέρ για τον τρόπο που επιλέγεται στη Γαλλία η περιοχή για την εγκατάσταση ενός πυρηνικού εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, καθώς και η «συνεννόηση» που γίνεται με τον τοπικό πληθυσμό, προκειμένου αυτός να αποδεχτεί να έχει ένα τέτοιο εργοστάσιο στην περιοχή του.
Οι αρχές λοιπόν επιλέγουν φτωχές και απομακρυσμένες περιοχές, στις οποίες υπάρχει μεγάλη ανεργία και ανέχεια και υπόσχονται πως όλο το εργατικό δυναμικό της περιοχής θα απασχοληθεί, είτε άμεσα στο εργοστάσιο, είτε έμμεσα σε βοηθητικές εγκαταστάσεις, είτε ως οδηγοί, ως θυρωροί, ως κλητήρες κλπ. Με τον τρόπο κάμπτονται οι πολύ λογικές ανησυχίες των κατοίκων για την πιθανή έκθεση στη ραδιενέργεια και τα συναφή θέματα που πιθανόν να απασχολήσουν την τοπική κοινωνία.
Ουσιαστικά «εξαγοράζεται» η ανοχή της τοπικής κοινωνίας : Είναι δύσκολο να γκρινιάζει η τοπική κοινωνία όταν δεν υπάρχει ούτε ένας άνεργος σε απόσταση 50 χιλιομέτρων από το εργοστάσιο, όταν αποκτά υπερσύγχρονα νοσοκομεία και άλλες υποδομές η περιοχή. Προφανώς αυτοί οι εργαζόμενοι δεν είναι οι πυρηνικοί επιστήμονες που θα αναλάβουν τη λειτουργία του εργοστασίου, απλοί άνεργοι της περιοχής είναι.
Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό σε όλη αυτήν την ιστορία, αντίθετα είναι όλοι ευχαριστημένοι. Η κυβέρνηση έχει μαζί της τους τοπικούς φορείς και την τοπική κοινωνία και μπορεί να υλοποιήσει το σχέδιό της απρόσκοπτα, ενώ οι ντόπιοι αισθάνονται κατά κάποιο τρόπο «τυχεροί» μέσα στην «ατυχία» τους, αφού έχουν ξαφνικά και δουλειά και χρήματα.
Πάντως, η γαλλική κυβέρνηση δεν θα πήγαινε ποτέ να φτιάξει ένα τέτοιο εργοστάσιο σε μία περιοχή όπου η τοπική κοινωνία θα ήταν ξεκάθαρα αντίθετη με το όλο εγχείρημα. Αλλά και στη χώρα μας, τα δύσκολα ή «βρώμικα» έργα, έγιναν πάντα με τη συναίνεση (συνήθως επί αμοιβή) της τοπικής κοινωνίας, π.χ. τα εργοστάσια της ΔΕΗ σε Πτολεμαϊδα, Μεγαλόπολη και Αλιβέρι, το αεροδρόμιο στα Σπάτα, η χωματερή στα Άνω Λιόσια και πολλά άλλα.
Τώρα γιατί η ελληνική κυβέρνηση επιμένει σε ένα έργο χωρίς να έχει μαζί της την τοπική κοινωνία της Κερατέας ; Γιατί δεν βρήκε έναν τρόπο να απαλύνει ή έστω να «εξαγοράσει» την τοπική αντίδραση; Γιατί η κυβέρνηση δεν εξήγησε ποτέ στην τοπική κοινωνία τι ακριβώς θέλει να κάνει; Και τέλος γιατί επιμένει να κάνει το έργο με το ζόρι σε μία περιοχή που δεν το θέλει;
Η απάντηση είναι ότι η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση διακατέχεται από την έπαρση ότι η κρατική εξουσία είναι απόλυτη και μπορεί να κάνει ότι θέλει. Όμως μία προνοητική (!) και έξυπνη (!) κυβέρνηση θα έπρεπε να ξέρει ότι η δουλειά αυτή δεν γίνεται με το στανιό.
Υ.Γ.: Πολλοί λένε για την Κερατέα ότι πρέπει να εφαρμοστεί ο νόμος, ότι η μειοψηφία θα πρέπει να ανέχεται τη βούληση της πλειοψηφίας, ότι οι κάτοικοι έχουν άδικο και άλλες τέτοιες βλακείες. Κανένας όμως δεν λέει ότι θα ήθελε να πάρει την χωματερή από την Κερατέα και να την εγκαταστήσει στο δικό του Δήμο. Για το λόγο αυτό θα πρέπει να είμαστε λιγότερο αυστηροί με τους κατοίκους της Κερατέας.
Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ Χ
