Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ένιωθα υπερήφανος για αυτά που στη συνείδηση μου περιλαμβάνει η έννοια Έλλην και ο Ελληνικός Πολιτισμός. Με το πέρασμα των χρόνων η υπερηφάνεια δεν έπαψε να υπάρχει, αλλά σίγουρα αποστασιοποιήθηκε σε ό,τι αφορά το εκάστοτε παρόν που διαρκώς μας πληγώνει και επικεντρώθηκε στα πεπραγμένα του παρελθόντος.
Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν οι βασικές επιλογές μας ως κοινωνία προκαλούν απογοήτευση και μόνο. Όταν επιτρέψαμε η ασυδοσία και η αυθαιρεσία ορισμένων να γίνουν μέρος της καθημερινότητας όλων ημών που αδιαφορώντας, κλεινόμαστε στο μικρόκοσμό μας. Όταν η διαφθορά, η ανικανότητα και η ατολμία της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας που ΕΜΕΙΣ ΕΚΛΕΞΑΜΕ ΚΑΙ ΕΠΑΝΕΚΛΕΞΑΜΕ, μας οδήγησαν στο γκρεμό.
Το «Mαζί τα φάγαμε» μπορεί να ακούγεται γενικόλογο και εν πολλοίς άδικο, μπορεί να έχει γίνει αντιπολιτευτική σημαία μαζί με το περιβόητο πλέον «λεφτά υπάρχουν», αλλά σίγουρα έχει κάποια βάση στη συνείδηση όλων, καθώς συνένοχος δεν είναι μόνο αυτός που βοηθά ή καρπώνεται κάτι παράνομο, αλλά τουλάχιστον ηθικά, είναι κι αυτός που γνωρίζει (την πρόθεση για) το έγκλημα και δεν αντιδρά. Και η αλήθεια είναι ότι όλοι γνωρίζαμε...
Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα μας ως έθνος. Ότι χάθηκε (;;;) το ήθος και η αξιοπρέπεια μας ως κοινωνία. Ότι ξεπουλήθηκαν συνειδήσεις για να χτιστούν βίλες, για να αγοραστούν πανάκριβα αυτοκίνητα και κότερα, για να τα σπάμε στις «μπουζουκλερί» και να το παίζουμε «Ελληνάρες»!
Ένα έθνος που συστηματικά του αφαίρεσαν την παιδεία και τα υψηλά ιδανικά, ένα κράτος χωρίς δομές βασισμένο σε πελατειακές σχέσεις, μια Δικαιοσύνη δέσμια των συμφερόντων και της πολιτικής εξουσίας, μια κοινωνία χωρίς μέτρο και αρχές που απλώς υπερδανειζόταν για να καταναλώνει.
Η χώρα έχει χρεοκοπήσει οικονομικά και ηθικά, αλλά το βασανιστικό ερώτημα είναι αν υπάρχει λύση.
Και η απάντηση δεν μπορεί να έρθει από πουθενά αλλού παρά από το ίδιο το DNA μας. Από τις βασικές αρχές που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε και θα πρέπει να τις ξαναθυμηθούμε. Το ήθος, την αξιοπρέπεια, την κοινωνική συνείδηση, το εμείς αντί του εγώ! Όλα αυτά που μετέτρεψαν τις δύσκολες στιγμές του έθνους σε θριάμβους - ορόσημα της ιστορίας μας.
Θα μου πεις ωραία λόγια, που όμως ακούγονται σαν τα ευχολόγια στις προεκλογικές εκθέσεις ιδεών που μας αραδιάζανε ορισμένοι. Και θα σου απαντήσω ότι αρκεί να το πιστέψουμε και σιγά, σιγά να αρχίζουμε όλοι μαζί να χτίζουμε πάνω σε αυτές τις αξίες. Δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να σωθούμε από την οικονομική κατάρρευση ως κράτος, αλλά η «εθνική μας κρίση» θα έχει γεννήσει τουλάχιστον και κάτι καλό!
Υ.Γ.1ο Αγαπημένος στίχος από τραγούδι του Ν. Πορτοκάλογλου: «Το Μέτρο και το Πάθος είναι η δικιά μου Ελλάδα»...
Υ.Γ. 2ο Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα τραγούδια που μας χάρισε ένας άλλος « –ογλου», ο Ν. Παπάζογλου που έφυγε νωρίς από κοντά μας. Δε θα ξεχάσω ποτέ ότι, η πρώτη συναυλία που πήγα, μαθητής τότε, ήταν η δικιά του στο Λυκαβηττό!
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
U FOUL
