Είναι γνωστό ότι με τα «αν» η Ιστορία δεν ξαναγράφεται.
Σαν υπόθεση εργασίας όμως, σκεφτείτε αν ο Καραμανλής της χθεσινής ΔΕΘ είχε ανέβει πέρυσι στη Θεσσαλονίκη. Αν δεν ήταν αναγκασμένος να επαναλάβει για δεύτερη φορά μέσα σε έξι μήνες το γνωστό “mea culpa”, αλλά είχε φροντίσει από τότε, τέτοιες μέρες, να δείξει την πόρτα σε εκείνους που πλήγωσαν πολλαπλώς τον ίδιο και την παράταξη με τις συμπεριφορές τους. Αν τα «παλικάρια» αυτά είχαν φροντίσει να τον «διευκολύνουν» από πέρσι με τις παραιτήσεις τους (ή και να αυτομαστιγωθούν, όπως έλεγαν, στο Σύνταγμα) και όχι να περι-φέρονται σήμερα, οψίμως, ως Ιφιγένειες.
Ε, αν αυτά είχαν συμβεί τότε, σήμερα δε θα μιλούσαμε για πρόωρες κάλπες και άλλα τινά, αλλά θα ψάχναμε να βρούμε τον Γιωργάκη στο πολιτικό στερέωμα.
Αλλά, όπως είπαμε, με τα «αν» η Ιστορία δεν ξαναγράφεται.
Τα συμπεράσματα από την παρουσία Καραμανλή στη ΔΕΘ και το ζητούμενο για την επερχόμενη εκλογική μάχη είναι τα εξής:
1ον. Μετά από δεύτερες (και τρίτες) σκέψεις, ίσως τελικά αυτές οι εκλογές να ήταν μονόδρομος για τον Καραμανλή. Διότι, ορθή η άποψη περί «αυτοκτονικού ιδεασμού», ωστόσο, όλοι γνωρίζουμε ότι ο Καραμανλής δεν είναι αφελής, και, εν πάσει περιπτώσει, λόγω ονόματος και οικογενειακής παράδοσης, δεν είναι, και δεν αντέχει να είναι, looser. Πιθανώς, αυτό που είχε στο μυαλό του ήταν αυτό που, μέσες άκρες, είπε στα στελέχη του: Εγώ προκαλώ, ο ίδιος, το ηλεκτροσόκ στο κόμμα μου, για να εξέλθει, πρώτα απ’ όλα το ίδιο, από την εσωστρέφεια και την ομφαλοσκόπηση. «Μάγκες, το ξέρετε πως ό,τι και να συμβεί θα είμαι πάλι αρχηγός. Άρα, φροντίστε να τα ‘χετε καλά μαζί μου και σκιστείτε για τη νίκη, γιατί πάλι εγώ θα αποφασίζω μετά». Αυτό τους είπε και όλοι λούφαξαν. Διότι, όσες άκρες και να ‘χουν κάποιοι στα ΜΜΕ και όσοι κάποιες μετράνε ποσοστώσεις στα κομματικά όργανα, δεν έχουν καταφέρει να μπουν στο υποσυνείδητο του νεοδημοκράτη ως η μελλοντική ελπίδα για την παράταξη. Ήδη, δε, αναμένεται μεγάλο κόψιμο στα ψηφοδέλτια, άρα και πρόκριμα για την επόμενη μέρα, είτε αυτή βρει τη Ν.Δ. στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση. Έτσι, δικαιώνεται και ο φίλτατος Μυστήριος, ο οποίος εκτιμούσε στις 31 Αυγούστου, ότι ο Καραμανλής μπορεί να έχει αποφασίσει να πάει σε εκλογές με το σκεπτικό, αφού χάσει πρώτα, να πάρει μετά κεφάλια και να καθαρίσει την παράταξη.
2ον. Κακά τα ψέματα, η Κυβέρνηση είχε καταντήσει από νικήτρια «χλεύη των ηττημένων», του ανεπαρκέστατου έως επικινδυνότητας Γιωργάκη και των γνωστών με τη βούλα πράσινων λαμογιών. Το βασικό επιχείρημα κατά των πρόωρων εκλογών συνοψίζεται, περιληπτικά, στο ότι, ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται, άρα, Πρόεδρε, κάνε τα όλα «π......α» για 6 μήνες, μέχρι τον Φεβρουάριο, και ό,τι βγει. Τελικώς, ο Καραμανλής απέδειξε ότι δεν μπαίνει στη λογική του να γαντζωθεί στην εξουσία με όποιον τρόπο, έτσι απλά για να παριστάνει τον Πρωθυπουργό άλλους 6 μήνες και, επίσης, δεν επιθυμούσε να κατρακυλήσει στη γνωστή συνταγή του «Τσοβόλα δώστα όλα» που ακόμα την πληρώνει ο τόπος ... για να μην ξεχνιόμαστε.
3ον. Τελικώς, αν έκανε καλά ή άσχημα, για τον ίδιο, την παράταξή του και τον τόπο, θα το κρίνει αργά ή γρήγορα ο ιστορικός του μέλλοντος. Το πρώτο συμπέρασμα, πάντως, επικοινωνιακό θα έλεγα, από τη συνέντευξη τύπου είναι ότι ο Καραμανλής φάνηκε πιό φρέσκος, κεφάτος και ορεξάτος, όσο δεν ήταν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, από τότε δηλαδή που ξέσπασε η υπόθεση Ζαχόπουλου. Και μάλλον επιβεβαιώνει αυτό που πολλοί ισχυρίζονται ότι, τελικώς, η καλύτερή του είναι η προεκλογική μάχη. Είμαι βέβαιος ότι τις επόμενες 30 ημέρες θα δούμε έναν Καραμανλή να τα παίζει «όλα για όλα». Ξέρει ότι οι πιθανότητες είναι σφόδρα σε βάρος του, ξέρει ότι παίζεται η υστεροφημία του, αλλά φαίνεται σα να είναι πιο έτοιμος από ποτέ. Έριξε, δε, και το γάντι στο Γιωργάκη για debate face to face, και η (άμεση) απάντηση από το ΠΑΣΟΚ ήταν ότι «επεξεργάζονται σχέδιο και πρόταση για τους όρους διεξαγωγής του». Με απλά λόγια, τα «έκαναν πάνω τους» οι μάγκες !
Καταληκτικώς, για να μην κουράζουμε: Το ζητούμενο για την επερχόμενη εκλογική μάχη είναι το εξής: Ο Καραμανλής δεν αρκεί να πείσει για το αν η απόφαση για τις πρόωρες εκλογές ήταν ορθή για τον τόπο και «εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον». Ποσώς, εν τέλει, ενδιαφέρει αυτό, διότι, λίγο πολύ, ο κόσμος ανέμενε τις πρόωρες εκλογές. Αυτό, για το οποίο πρέπει να πείσει τον ψηφοφόρο (και ομολογουμένως είναι πολύ δύσκολο) είναι ότι, και στην απίθανη, όπως είναι τα σημερινά δεδομένα, περίπτωση που κερδίσει αυτές τις εκλογές, δεν θα το ρίξει εφησυχασμένος, πια, στο «σορολόπ» και την ξάπλα, ούτε θα επιτρέψει στα γνωστά golden boys, που ουδεμία σχέση έχουν με την παράταξη και τον κόσμο της, να συνεχίζουν τα party. Ούτε ότι θα ανέχεται καθυστερήσεις και ολιγωρίες στην παραγωγή κυβερνητικού έργου. Ούτε θα αντιμετωπίζει τυχόν κοκορομαχίες Υπουργών του με τη γνωστή προτροπή «βρείτε τα». Αλλά ότι, πλέον, απαλλαγμένος από το όποιο βάρος του πολιτικού κόστους, θα κυβερνήσει με μαστίγιο – και ολίγον από καρότο -, διότι το μόνο που τον νοιάζει θα είναι ν’ αποδείξει ότι δεν ήταν κατώτερος των προσδοκιών. Και εν πάσει περιπτώσει ότι αυτή θα είναι η αρχή του τέλους για τα ψέματα, για τα λαμόγια, τους βαρόνους και βαρονίσκους, για τα κάθε λογής βαρίδια και τους καιροσκόπους.
Θα πείσει; Ιδού η απορία!
Υ.Γ. Πάντως, αυτή η υπόθεση με τις «οικειοθελείς αποχωρήσεις» Βουλγαράκη, Λιάπη και δεν ξέρω ποίοι άλλοι έπονται, μου θυμίζει την ιστορία με τους 10 μικρούς νέγρους. Μακάρι μέχρι τις εκλογές να ’χουν αποχωρήσει καμιά 30αρια ακόμα. Καλό θα είναι.
Σεμνός & Ταπεινός
