Oταν οι κυβερνητικοί παλιάτσοι κάνουν τις βρωμοδουλειές
Απόστολος Δοξιάδης
(Πηγή : http://www.protagon.gr)
Το άρθρο αυτό ήθελα να το ονομάσω «ο Φράνκο και ο Τσίτσο της κυβέρνησης», αλλά σκέφτηκα ότι οι νέοι αναγνώστες δε θα αναγνωρίσουν τα ονόματα του παλιού δημοφιλούς κωμικού ιταλικού ντουέτου, Φράνκο Φράνκι και Τσίτσο Ινγκρασία, του οποίου τα δύο μέλη συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλο σε ηλιθιότητα.
Μιλώντας για ηλιθιότητα, πρέπει να το εξομολογηθώ: έχω αρχίσει να υποψιάζομαι βάσιμα ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι κάπως πιο έξυπνος από ό,τι νόμιζα. Κι αυτό για ένα λόγο και μόνο: ότι έχει, αν μη τι άλλο, ένα τρομερό ταλέντο να διαλέγει τους πιο ευήθεις υπουργούς του για να τους αναθέτει τις πιο βρώμικες και επικίνδυνες δουλειές. Και αυτοί οι καημενούτσικοι, με το λιγουλάκι μυαλό που έχουν, πέφτουν πρόθυμα στην παγίδα.
Τη βδομάδα που μας πέρασε, αυτό το ταλέντο του Πρωθυπουργού έλαμψε με δυο τέτοιες αναθέσεις. Τις πιο απαίσιες πράξεις τις ανέθεσε σε δυο από τους αστειότερους υπουργούς του.
Μια από τις πιο ωμά απάνθρωπες ενέργειες που έχει κάνει ως τώρα η κυβέρνηση, την ανέλαβε πρόθυμα ο Γιάννης Μουζάλας. Ανυποψίαστος σα χάνος που αρπάζει με τη στοματάρα του το δόλωμα και το μασάει ευχαριστημένος, μέχρι να νιώσει το αγκίστρι, ανέλαβε να εκτελέσει την αποστολή του.
Ο Γιάννης Μουζάλας έχει βέβαια δείξει το κωμικό ταλέντο του, από καιρό. Κι αυτό γιατί οι καλύτεροι κωμικοί κάνουν τις πιο εντυπωσιακές τούμπες, όταν π.χ. γλιστράνε σε μπανανόφλουδα. Ο Μουζάλας λοιπόν ήταν αρχικά από τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ ο πιο ευαίσθητος, ο πιο γλυκούλης, και ως τέτοιος ανέλαβε, όλο καλοσύνη και πονοψυχιά, το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής. Στο κάτω κάτω, είχε υπάρξει Γιατρός Χωρίς Σύνορα. Κι έτσι, χωρίς να το καταλάβει, ανέλαβε να ενσαρκώσει την Απανθρωπιά Χωρίς Σύνορα της κυβέρνησης στο Προσφυγικό.
Εντελώς ανυποψίαστος ότι ο πρότερος έντιμος βίος του ήταν ακριβώς η αιτία βάσει της οποίας διαλέχτηκε για να κάνει τη βρωμοδουλειά, ο Μουζάλας ανέλαβε να διευθύνει τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως προσφύγων (ο όρος είναι του βρετανικού Guardian, όχι δικός μου) που έφτιαξε η κυβέρνηση.
Ο τέως ανθρωπισμός του ήταν το τέλειο άλλοθι. Αλλά αυτό δεν αρκούσε. Το βασικό στοιχείο που του επέτρεψε να δεχθεί να παίξει τον ρόλο του στρατοπεδάρχη δεν ήταν ο βαθύτερος αμοραλισμός του, αλλά η ευήθεια —η κοινώς λεγόμενη βλακεία. Από τον ανθρωπισμό του Μουζάλα, του έχει μείνει το κασκόλ, αν και αυτό δεν βλέπω να το πολυφοράει τελευταία. Αλλά τα διανοητικά του χαρακτηριστικά τα διατηρεί ατόφια. Και αυτά τον βοηθούν να προελαύνει ανυποψίαστος προς την καταστροφή.
Πριν λίγες μέρες όμως, ο Μουζάλας όμως ξεπέρασε εαυτόν. Ο Τσίπρας του ανέθεσε μάλλον την πιο απάνθρωπη μεμονωμένη πράξη που έχει κάνει ως τώρα η κυβέρνηση, σπάζοντας ταυτόχρονα και ένα ρεκόρ. Μιλάμε φυσικά για την περίπτωση του πρώτου από τους οκτώ τούρκους αξιωματικούς που ζήτησαν άσυλο στη χώρα μας μετά την απόπειρα πραξικοπήματος του Ιουλίου 2016, ενός πραξικόπηματος που ολοένα και περισσότερο αποδεικνύεται ότι ήταν μια κακοστημένη φάρσα, με ελάχιστη συμμετοχή στρατιωτικών, αφορμή για να εξαπολύσει ο Ερντογάν πογκρόμ κατά των πολιτικών του αντιπάλων. Με την αίτηση ακύρωσης, δια χειρός Μουζάλα, του ασύλου που αποφάσισε η Δευτεροβάθμια Επιτροπή Ασύλου για τον τούρκο αξιωματικό, είναι η πρώτη φορά που ελληνική κυβέρνηση παρεμβαίνει για να εμποδίσει έναν άνθρωπο που αναγνωρίστηκε ως πρόσφυγας από τα αρμόδια κρατικά όργανα, από να τύχει της προστασίας που αυτά του παρέχουν.
Η ανεξάρτητη Δευτεροβάθμια Επιτροπή Ασύλου —της οποίας η συγκρότηση, σημειωτέον, αποφασίστηκε από την παρούσα κυβέρνηση— αποφάσισε ομόφωνα ότι ο πιλότος ελικοπτέρων διάσωσης Σουλεϊμάν Οζκαϊνακτζί, δικαιούται πολιτικό άσυλο. Όπως προηγουμένως και το Εφετείο, όπως και ο Άρειος Πάγος, έτσι και η Δευτεροβάθμια Επιτροπή Ασύλου, έκρινε ότι ο αιτών το άσυλο δεν είναι πραξικοπηματίας, δεν μετείχε σε καμία παράνομη ή απάνθρωπη ενέργεια, και διώκεται μόνο ως πολιτικός αντίπαλος του Ερντογάν.
Φυσικά, τα δικαστήριά μας δεν τα έκριναν όλα αυτά μυρίζοντας τα νύχια τους, αλλά αξιολογώντας πληθώρα στοιχείων, και ακούγοντας ειδικούς μάρτυρες και εμπειρογνώμονες. Αντίθετα, ο Πρωθυπουργός και το «αριστερό τσούρμο του» (Γιάνης Βαρουφάκης) επιμένουν εν χορώ ότι οι Οκτώ είναι «πραξικοπηματίες». Το μόνο στοιχείο για αυτό είναι ότι τους το λέει ο φίλος τους, ο μέγας προασπιστής της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Κι έτσι, έχουμε από τη μια τη Δικαιοσύνη, τους ανεξάρτητους δικαστές, τα στοιχεία και τις νόμιμες διαδικασίες και αποδείξεις, και από την άλλη τη συκοφαντία κάποιων πολιτικών που νομίζοντας ότι αντιπροσωπεύουν κάποιο ανύπαρκτο ηθικό πλεονέκτημα, αγώνων άλλων εποχών και άλλων ανθρώπων, συκοφαντούν ως «πραξικοπηματίες» τους εχθρούς ενός στυγνού τυράννου.
Με άλλα λόγια, από τη μια ο ορθός λόγος της Δικαιοσύνης και από την άλλη η κουτοπονηριά της κυβέρνησης. Και, βέβαια, στην περίπτωση του Μουζάλα, η βλακεία του, επικουρούμενη προφανώς και από το πάθος της εξουσίας, που χάρη σε αυτά ανέλαβε να γίνει εδώ ο εντεταλμένος εκτελεστής: ο άνθρωπος που ζήτησε να ανατραπούν όλες οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης, και να κάνει το παν για να ριχτεί ένας άμοιρος δυστυχισμένος άνθρωπος στα νύχια ενός τερατώδους αντιδημοκρατικού καθεστώτος. Μπράβο Γιάννη, ο τίτλος του Φράνκο Φράνκι της κυβέρνησης σου ανήκει επάξια! Αλλά ενός Φράνκο Φράνκι πολύ μοβόρου.
Ο δεύτερος πρωτοκλασάτος παλιάτσος της κυβέρνησης έκανε το ρεσιτάλ ακριβώς σήμερα, Πέμπτη 4 Ιανουαρίου. Πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι εγώ του Σταύρου Κοντονή του έχω μεγάλη συμπάθεια. Πέρσι, την εποχή που γινόταν ο αγώνας για τη σωτηρία των Οκτώ, εν όψει της δίκης τους στον Αρειο Πάγο, ο Κοντονής ήταν το απολύτως πιο αγαπητό μου πρόσωπο στην κυβέρνηση. Οποτε έκανα ένα σχόλιο κατά των κυβερνητικών παρεμβάσεων έβγαινε και απαντούσε. Και με κάθε απάντησή του έθαβε πιο βαθιά την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης, και αναδείκνυε ολοένα και περισσότερο τον δόλιο σχεδιασμό τους, να συγκαλύψουν την αρχική παράνομη δέσμευση του Αλέξη Τσίπρα να τάξει τους Οκτώ στον Ερντογάν μέσα από πιέσεις στη Δικαιοσύνη, κάποιες σίγουρα εμφανείς —δια δηλώσεων— και ίσως κάποιες αφανείς —δια άλλων μέσων— ώστε να κάνει το θέλημά τους. Και ομολογώ ότι εκείνη την εποχή είχα γίνει λίγο δόλιος, και λίγο κακός με τον κ. Κοντονή. Καταλαβαίνοντας το ταλέντο του να λέει κοτσάνες, αλλά και τον οξύθυμο χαρακτήρα του, έκανα σχόλια επίτηδες για να τον τσιγκλάω, ώστε να λέει κι άλλα, χειρότερα για την κυβέρνηση. Κι αυτός, ο χρυσός μου, τα έλεγε.
Αλλά καμιά φορά τα έλεγε και από μόνος του, χωρίς τσίγκλισμα. Και έτσι, σε μια κορυφαία έξαρση αντιθεσμικής συμπεριφοράς, λίγες μέρες μετά την προφορική ανακοίνωση της απόφασης μη έκδοσης των Οκτώ από τον Άρειο Πάγο, μην περιμένοντας καν να δει το γραπτό σκεπτικό της, ο κύριος Κοντονής έκανε μερικές απαράδεκτες δηλώσεις. Αυτές μάλιστα τις δημοσίευσε περήφανος στη σελίδα του υπουργείου του—με το εθνόσημο από πάνω παρακαλώ! Εκεί ανέλαβε για πρώτη φορά τον ρόλο του οιονεί νομικού συμβούλου του τουρκικού κράτους. Αντί δηλαδή να υποστηρίξει την ανεξάρτητη ελληνική Δικαιοσύνη, που μόλις είχε μιλήσει δια του ανώτατού της δικαστηρίου, άρχισε να λέει διάφορα, ότι η ιστορία των Οκτώ δεν τελειώνει με τον Αρειο Πάγο (δεν τελειώνει δηλαδή με την τελεσίδικη απόφαση —μεγάλο δείγμα εξυπνάδας αυτό) και παρότρυνε εμμέσως πλην σαφώς το τουρκικό κράτος να κάνει δεύτερη αίτηση έκδοσης, λέγοντας παράλληλα το αμίμητο, ότι έχει λάβει εγγυήσεις ότι στην Τουρκία θα γίνει «δίκαιη δίκη». Αν ήταν άλλος, θα έλεγα ότι μας δούλευε μιλώντας για τέτοιες εγγυήσεις. Επειδή ήταν ο Κοντονής, υπέθεσα ότι τις πίστεψε.
Οι συμβουλές του πιάσαν τόπο, φαίνεται. Γιατί πράγματι, λίγες βδομάδες μετά, η Τουρκία έστειλε νέα αίτηση έκδοσης. Τόση μάλιστα αισιοδοξία είχαν αποκτήσει από την πρόσκληση του Κοντονή (και ίσως κάποιες άγνωστές μου συνεννοήσεις) που έκαναν, οι αθεόφοβοι, τη δεύτερη αίτηση έκδοσης πανομοιότυπη με την πρώτη! Και βέβαια, έφαγαν τα μούτρα τους μεγαλοπρεπώς. Η υπόθεση δεν πήγε καν στον Αρειο Πάγο. Το Εφετείο, με συνοπτικές διαδικασίες, την απέρριψε. Δεν ξέρω τι θα λέγανε για τον Κοντονή στην Αγκυρα μετά από τις αποφάσεις του Εφετείου, πάντως ότι είναι διάνοια αποκλείεται.
Είμαι σίγουρος ότι από τότε που βγήκαν οι γραπτές, πλήρως αιτιολογημένες αποφάσεις του Αρείου Πάγου για τους Οκτώ, κανείς στην κυβέρνηση, η στις νομικές της υπηρεσίες, δεν έκανε τον κόπο να τη διαβάσει. (Ή, σωστότερα, κανείς με στοιχειώδη εποπτεία των εργαλείων του ορθού λόγου δεν έκανε τον κόπο να τις διαβάσει). Γιατί αν το είχαν κάνει, θα έβλεπαν ότι το Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου, που συγκεντρώνει την ανώτατη γνώση, αναλυτική ικανότητα, εμπειρία και άρα εγκυρότητα από όλα τα ποινικά δικαστήρια της χώρας, αποφάσισε ότι δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ότι οι Οκτώ συμμετείχαν, ούτε στο πραξικόπημα, ούτε σε καμία παράνομη πράξη.
Για πολλούς μήνες, ο κ. Κοντονής δεν μιλούσε για τους Οκτώ, προφανώς θεραπεύοντας τα τραύματά του από την υπόθεση. Τα περί «πραξικοπηματιών», κ.λπ. άφηνε πια να τα λένε ο Τσίπρας, οι Τζανακόπουλοι, και διάφοροι άλλοι. Αλλά ενώ είχε μείνει τόσο καιρό έξω από το παιχνίδι των προκλήσεων στη Δικαιοσύνη, σήμερα, Πέμπτη, επανήλθε δριμύτερος. Κατά την επίσκεψη Ερντογάν, το θέμα είχε έρθει πάλι στο προσκήνιο, με την αινιγματική δήλωση του Πρωθυπουργού ότι «θα κάνουμε τα δέοντα για να έχουν οι Οκτώ δίκαιη δίκη». Ο Πρωθυπουργός, που κι αυτός δεν είναι πάντα το πρώτο μυαλό, δεν λογάριασε ότι δεν μπορεί κανείς να μιλάει στην ίδια φράση για «πραξικοπηματίες» και «δίκαιη δίκη» —εκτός δηλαδή αν είναι ο σερίφης εκείνος του θρυλικού Γουέστερν που λέει: «Δικάστε τους. Και μετά κρεμάστε τους!».
Είχαμε απορήσει τότε αρκετοί με τη δήλωση Τσίπρα. Μα τι στην ευχή εννοούσε, ότι θα κάνει τα δέοντα για «δίκαιη δίκη». Ποια δίκη; Πού; Πότε; Το ότι δεν θα εκδοθούν στην Τουρκία οι Οκτώ, για να γίνει εκεί δίκη, το είχε αποφασίσει τελεσίδικα ο Αρειος Πάγος —ως και ο Τσίπρας υποθέτω θα το έμαθε αυτό, αν και δεν του πήγε ποτέ να το ξεστομίσει. (Εβαλε τον Τζανακόπουλο να το δηλώσει αυτή τη βδομάδα, περίπου ως δικό του κατόρθωμα). Από εκεί και πέρα τότε ποια δίκη εννοούσε; Αλλη υπόθεση στην Ελλάδα δεν εκκρεμούσε κατά των Οκτώ, αφού οι άνθρωποι ούτε διέπραξαν κανένα αδίκημα στη χώρα μας, πλην της παράνομης εισόδου (για την οποία καταδικάστηκαν σε τρίμηνη φυλάκιση, που εξέτισαν), ούτε και είναι υπόδικοι για τίποτε.
Μείναμε λοιπόν με την απορία, ώσπου σήμερα ο Κοντονής μας έσκασε το μυστικό: ότι «αν το ζητήσει η Τουρκία» μπορεί, λέει, να γίνει η δίκη των Οκτώ στην Ελλάδα —για το πραξικόπημα στην Τουρκία! Και επιπλέον ότι όχι απλώς μπορεί να γίνει αλλά ότι «ερευνάται η δυνατότητα» να γίνει. Δεν μας είπε από ποιον ακριβώς ερευνάται, αλλά από τα συμφραζόμενα ήταν σαφές: από τον ίδιο ή κάποιες υπηρεσίες στις οποίες συμμετέχει, ελληνικές και πιθανότατα και τουρκικές. Το τανγκό χρειάζεται δύο. Το ίδιο κι ο καρσιλαμάς.
Τον περσινό Ιανουάριο ο Κοντονής είχε περάσει το μήνυμα στην Τουρκία, μέσω της ιστοσελίδας του υπουργείου, ότι μπορεί να ζητήσει κι άλλη δίκη έκδοσης, και η Τουρκία τη ζήτησε. Τώρα μας είπε ότι ερευνά το πως θα γίνει η δίκαιη δίκη, για τα συμφέροντα του τουρκικού κράτους, στην Ελλάδα. Για να δούμε αν θα το ζητήσει η Τουρκία. Το αν οι νόμοι μας επιτρέπουν να γίνει μια τέτοια δίκη, το πως θα μπορούσε αυτή η διαδικασία να ξεκινήσει, και τι πιθανότητες επιτυχίας θα έχει, θα μας τα πουν οι ειδικοί νομικοί, που τα ξέρουν πολύ καλύτερα από μένα. Εγώ έχω να πω μόνο κάποιες απλές σκέψεις στον αγαπημένο μου κύριο Κοντονή, ελπίζοντας ότι θα μου απαντήσει, και έτσι θα πει κι άλλα ωραία πράματα.
Το πρώτο που έχω να του πω είναι ότι το αν μπορεί να γίνει τέτοια δίκη στην Ελλάδα, δεν μπορεί ούτε να το ερευνά, ούτε να το συζητά, ο έλληνας υπουργός Δικαιοσύνης, εκτός αν ανέλαβε πάλι, επί προσωπικής βάσεως, και παρά το περσινό του πάθημα στο Εφετείο, τον ρόλο του οιονεί νομικού συμβούλου του τουρκικού κράτους. Δεν ξέρω αν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, επισήμως τουλάχιστον, αλλά από τις δηλώσεις του τέτοιες υποψίες δημιουργεί —εκτός αν λόγω χαρακτήρος και γνωσιακών δυνατοτήτων δεν έχει καταλάβει τι λέει. Ας καταλάβει όμως ότι το αν οι Οκτώ μπορούν να δικαστούν στην Ελλάδα, παρά την τελεσίδικη απόφαση του Αρείου Πάγου ότι δεν συμμετείχαν στο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν, μπορεί να αποφασιστεί μόνο από την ελληνική Δικαιοσύνη, και όχι από δικές του διερευνήσεις. Και αυτό για να αποφασιστεί πρέπει να γίνουν τα παρακάτω: να το ζητήσει το τουρκικό κράτος, όχι μέσω ελλήνων άτυπων συμβούλων αλλά κατευθείαν, και μετά να κρίνει ένας έλληνας εισαγγελέας, και κάποιοι έλληνες δικαστές, ότι κάτι τέτοιο ευσταθεί και μπορεί να πάει σε ελληνικό δικαστήριο.
Μελλοντολογία δεν ασκώ, και εικασίες δε σχολιάζω. Αλλά δίνω δυο ακόμη στοιχεία στον κύριο Κοντονή για να το σκεφτεί, πριν ξανανοίξει το στόμα του επί του θέματος:
Οτι αν η Ελλάδα αναλάβει τον –κατά τη γνώμη μου ντροπιαστικό ρόλο– να δικάζει τους αντιπάλους ενός τυραννικού καθεστώτος, η πρώτη δίκη για τους Οκτώ μπορεί να γίνει βάσει των νόμων μας μόνο στο Μεικτό Ορκωτό, όπου κρίνονται οι όποιες σχετικές κατηγορίες μπορούν να μηχανευτούν οι τούρκοι. (Δηλαδή σε μια τέτοια δίκη δεν κρίνουν μόνο έλληνες δικαστές αλλά και έλληνες απλοί πολίτες —και εκεί θα έχει η κυβέρνηση την ευκαιρία να δει ποιο είναι το κοινό περί δικαίου αίσθημα). Και επιπλέον, κύριε Κοντονή μου, αν γίνει δίκη στην Ελλάδα, οι κατηγορούμενοι θα καλέσουν τους δεκάδες ή εκατοντάδες μάρτυρες υπερασπίσεως που δικαιούνται. (Αν μιλάμε δηλαδή για κανονική δίκη, και δεν έχετε σκοπό να στήσετε με τον φίλο σας τον Καμμένο κάποιο Εκτακτο Στρατοδικείο, όπου μπορεί να καταθέτουν όχι μόνο οι αλυσσοδεμένοι, αλλά και οι πεθαμένοι).
Σκεφτείτε το, λοιπόν, τι πλάκα θα χει: Ολοι αυτοί οι μάρτυρες υπερασπίσεως θα είναι προφανώς εχθροί του καθεστώτος Ερντογάν, και άρα όλοι τους θα βρίσκονται ή στις τουρκικές φυλακές, ή υπό διωγμόν στην Τουρκία. Ποιος λοιπόν θα κανονίσει να έρθουν όλοι αυτοί στην Ελλάδα, για να καταθέσουν υπέρ των Οκτώ, στην ακροαματική διαδικασία μιας δίκης σε δημοκρατικό κράτος; Ο κ. Κοντονής; Μάλλον. Αλλά ας σκεφτεί ότι για να έρθουν και να καταθέσουν θα πρέπει να μπορούν να το κάνουν εν ελευθερία, όχι σιδηροδέσμιοι. Και άρα, ότι αφότου πατήσουν το πόδι τους στην Ελλάδα, οι δεκάδες ή εκατοντάδες μάρτυρες, θα μπορούν όλοι να ζητήσουν πολιτικό άσυλο. Και μετά η Ελλάδα δεν θα μπορεί να τους στείλει πίσω, χωρίς να γίνει και να εγκριθεί αίτημα έκδοσης της Τουρκίας, που θα πάει στο Εφετείο και τον Αρειο Πάγο, κ.λπ. Το ξέρετε το έργο κ. Κοντονή. Το έχετε ξαναδεί οκτώ φορές. Αν επιχειρήσετε να κάνετε τη δίκη στην Ελλάδα, θα το δείτε εκατοντάδες. Προβληματάκια σας βάζω, κύριε Κοντονή μου; Είμαι βέβαιος ότι θα κάνετε το παν για να τα λύσετε. Με όλη την ευφυΐα που επιδείξατε ως τώρα στο ζήτημα, άξια ενός Τσίτσο Ινγκρασία.
Μίλησα αρχικά για κωμικό δίδυμο, και το πιστεύω. Πέρα από τις μεμονωμένες κωμικές ερμηνείες τους αυτές τις μέρες, ο Μουζάλας-Φράνκο και ο Κοντονής-Τσίτσο έδωσαν τώρα ουσιαστικά κοινή παράσταση. Γιατί παρά τα εγγενή προβλήματα που έχει το νέο εφεύρημα της κυβέρνησης περί της «δίκαιης δίκης στην Ελλάδα», που αναθέσαν στον χρήσιμο ευήθη, κ. Κοντονή να το σερβίρει, το δίδυμο Μουζάλα-Kοντονή λειτούργησε σήμερα συντονισμένα, σε κοινό σενάριο.
Και να γιατί: αύριο, Παρασκευή 5 Ιανουαρίου, παίζεται στο Διοικητικό Εφετείο η πρώτη πράξη του δράματος που ανέθεσαν στον Μουζάλα να βάλει σε κίνηση: κρίνεται η αίτηση προσωρινής διαταγής κατά του ασύλου του τούρκου αξιωματικού. Κάνοντας λοιπόν σήμερα τη δική του παράσταση ο Κοντονής, περί «δίκαιης δίκης στην Ελλάδα», ξεσήκωσε μια αναμπουμπούλα που είχε ως αποτέλεσμα αφενός να βγει η εν εξελίξει αθλιότητα του Μουζάλα από το προσκήνιο (όλοι κανονικά θα έπρεπε σήμερα και αύριο να συζητάμε για την προσωρινή διαταγή στο Διοικητικό Εφετείο, και όχι για τη «δίκαιη δίκη στην Ελλάδα») και αφετέρου να λειτουργήσει ως έμμεση πίεση στους δικαστές του Διοικητικού Εφετείου, που δικάζουν την αίτηση ακύρωσης. Είναι σαν να τους είπε σήμερα, ο Τσἰτσο της κυβέρνησης: «Αφού θα τους δικάσουμε όπου να ναι στην Ελλάδα, τους “πραξικοπηματίες”, εσείς τι θα κάνετε τώρα, είστε τρελοί; Θα τους αφήσετε ελεύθερους, θα τους δώσετε άσυλο, όπως λέει αυτή Δευτεροβάθμια Επιτροπή; Και εμείς μετά πως θα μπορέσουμε να τους κάνουμε τη δίκαιη δίκη μας;». Τρομοκρατία δηλαδή, πίσω από τη μάσκα της κωμωδίας. Αστείοι άνθρωποι, που μπορούν να προκαλέσουν τραγικά αποτελέσματα.
Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα υπάρχουν σπουδαίοι κωμικοί, και ότι δυστυχώς πολλοί από αυτούς σταδιοδρομούν στην πολιτική. Αλλά στην Ελλάδα υπάρχουν και δικαστές. Κι αυτοί έχουν στα χέρια τους ανθρώπινες ζωές, άρα δεν σκαμπάζουν γρι από κωμωδία.
