Ειλικρινά, περίμενα κάτι κυριολεκτικά συγκλονιστικό, κάτι ασύλληπτα συνταρακτικό, ώστε να βρω ξανά έμπνευση να γράψω στο φιλόξενο και αγαπητό μας Blog... και να πάψω ν’ ακούω τα μπινελίκια του Εκδότη – Διαχειριστή – Αφεντικού – Προέδρου – Μαικήνα των Bloggers - κλπ κλπ – Μυστήριου.
Εξάλλου, όπως έχω ξαναπεί, τίποτα δεν μου κάνει «αίσθηση» πλέον. Αισθάνομαι πως οτιδήποτε συμβαίνει τους τελευταίους μήνες στον τόπο αυτό, δεν πρέπει να μας προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση. Τα περιμένουμε όλα, τα ζούμε όλα... Και, σε κάθε περίπτωση, αφού δεν μπορούμε ν’ αποφύγουμε το επέκεινα (σ’ έφαγα Βέλτσο), ας χαλαρώσουμε και ας τ’ απολαύσουμε.
Ωστόσο, ΣΗΜΕΡΑ, Τρίτη και 13, συνέβη αυτό που, ως «μάννα εξ ουρανού», περίμενα αδημόνως τόσον καιρό, για να πιάσω ξανά το πληκτρολόγιο.
Τιμή και δόξα, λοιπόν, στον Τζίγγερ, που μας χάρισε απλόχερα τον γέλωτα σήμερα, με τον διορισμό του Νίκου Κωνσταντόπουλου ως νέου Προέδρου του Πολυμετοχικού.
Ειλικρινώς, ειλικρινέστατα, έτρεφα μεγάλο σεβασμό στο πρόσωπο του πρώην Προέδρου του Συνασπισμού, θεωρώντας τον ως έναν από τους λίγους άξιους και έντιμους πολιτικούς, μία ανεξάρτητη, ειλικρινή και μετριοπαθή φωνή που ξεχώριζε μέσα στην οχλαγωγή των τηλεπαραθύρων και του λαϊκισμού. Έναν άνθρωπο που, μάλλον, χαραμίστηκε στον πολιτικό χώρο που είχε εγκλωβιστεί. Και, εν πάσει περιπτώσει, επρόκειτο για έναν άνθρωπο που είχε δουλέψει στη ζωή του, προτού ασχοληθεί και εμπλακεί στην πρώτη γραμμή της πολιτικής.
Αλλά, αναρωτιέμαι, πώς αυτός ο άνθρωπος, που, ας μη λησμονούμε, παρ’ ολίγο να γίνει και Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έμπλεξε με «τη σάρα, τη μάρα και το κακό συναπάντημα» του ελληνικού ποδοσφαίρου; Είναι δυνατόν; Το χωράει ο νους σας;
Είναι, άραγε, τόσο μεγάλη η «δίψα» για προβολή και «εξουσία»; Είναι τελικά τόσο εξαρτησιογόνος ουσία η προεδρική καρέκλα;
Γιατί, αν είναι έτσι, ας κάνει και ο Μαρινάκης τη φίλη του τη Ντόρα πρόεδρο του Θρύλου, να ξεχαρμανιάσει κι’ αυτή, να ησυχάσουμε κι εμείς από τις πολιτικές της ακροβασίες και πειράματα.
Υ.Γ. 1: Ζω για τη στιγμή που ο Κωνσταντόπουλος, ως Πρόεδρος του ΠΑΟ, θα κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τον Τσίπρα για να «διαπραγματευτεί» την ανέγερση του γηπέδου στον Βοτανικό…
Υ.Γ. 2: Θέλω να γίνω κι εγώ Πρόεδρος! Μυστήριε, μήπως περισσεύει καμία θέση στην ομάδα του χωριού σου;
Σεμνός & Ταπεινός
