Οταν έκλαψε ο ΣΥΡΙΖΑ
ΜΑΡΙΛΗ ΜΑΡΓΩΜΕΝΟΥ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
«Εσύ κλαις μωρέ; Η αγωνίστρια;». Η Ραχήλ Μακρή περπατάει στον διάδρομο της ΕΡΤ. Ζουμ στο πρόσωπο: τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι. Το πλάνο ανοίγει. Ο Καλφαγιάννης της ΠΟΣΠΕΡΤ χαμογελάει. Και cut!
Θα ήταν το βίντεο της εβδομάδας, αν δεν είχε προλάβει να κλάψει on camera και η Νάντια Βαλαβάνη: ελλείψει Καλφαγιάννη, εκείνη έκρυψε τα δάκρυά της στις αγκαλιές των καθαριστριών που προσλήφθηκαν ξανά. Κι αν ο Ν. Φώσκολος μας άφησε χρόνους και ο Ν. Ξανθόπουλος βγήκε στη σύνταξη, κάπου εκεί έξω η Μάρθα Βούρτση λογικά θα δυσκολεύεται να αποφασίσει ποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το πολιτικό της alter ego. Γιατί όσο περνούν οι μέρες, αποδεικνύεται πως ακόμα και οι συριζαίοι μελαγχολούν.
Ο πρώτος που ένιωσε τον κόμπο στον λαιμό σε ζωντανή σύνδεση ήταν ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας. Θα θυμάστε πώς έσπασε η φωνή τους στις προγραμματικές δηλώσεις, πάνω στις «θυσίες του ελληνικού λαού». Εκείνο το βράδυ, ο πρωθυπουργός απλώς βούρκωσε. Αλλά από την επομένη οι βουλευτές του φρόντισαν το δικό του δάκρυ να γίνει ποτάμι.
Το βίντεο με τον Κ. Λαπαβίτσα, που ψέλνει τον ύμνο του ΕΑΜ κλαίγοντας στο μικρόφωνο, έγινε viral ήδη από το βράδυ των εκλογών. Οπως και εκείνο με τον Αλέξη Μητρόπουλο, που με τα δάκρυά του για την υπόθεση των 2 εκατομμυρίων έχει νοτίσει τη μοκέτα της Βουλής. Τη Ζ. Κωνσταντοπούλου, πάλι, την έπιασε η τηλεοπτική κάμερα να σκουπίζει το δάκρυ της με το μανίκι, ενώ έβλεπε στο βίντεο γουόλ τα μαρτύρια που πέρασαν τα θύματα των ναζί και άκουγε ένα Γερμανό να μιλάει σε σπαστά ελληνικά. Ενώ ο Π. Κωνσταντινέας, ο διαιτητής - βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, έκλαψε γοερά περιγράφοντας τα δικά του μαρτύρια στα γήπεδα, όπου άκουγε τους ποδοσφαιριστές να τον βρίζουν σε σπαστά ελληνικά. «Ημουν μοναχικός καβαλάρης και με λέγανε γραφικό και με χλευάζανε», είπε στη Βουλή ο ρέφερι - εθνοπατέρας. Οι πιο κυνικοί είναι πιθανόν ήδη να μιλούν για κλαυσίγελω. Οι ρεαλιστές πάλι, μάλλον θα παρατηρήσουν πως οι ολοφυρμοί δεν βοηθούν. Με τη διαπραγμάτευση ανοικτή, υπάρχει πάντα η πιθανότητα στο τέλος να μην έχουμε ούτε μαντίλι να κλάψουμε.
