Πι πι το παπί
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, αν κατάλαβα καλά, δεν δέχονται να συμπράξουν με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ σε κοινό μέτωπο κατά της Χρυσής Αυγής διότι ισχυρίζονται ότι αυτοί έχουν υπουργοποιήσει ομοϊδεάτες των ακροδεξιών.
Νομίζω ότι όλοι πρέπει να δείξουμε κατανόηση. Ο κ. Καμμένος και ο κ. Χαϊκάλης, πολιτικοί που έχουν τιμήσει με τον λόγο τους και τη μέχρι τούδε πορεία τους τη δημοκρατική μετριοπάθεια και έχουν κάνει ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μας γλιτώσουν από τα πάσης φύσεως ψεκαστικά, δεν είναι δυνατόν να εκχωρήσουν ούτε σπιθαμή εδάφους από τη συνείδησή τους.
Την ίδια ημέρα, στην ιστοσελίδα Iskra, την οποία διατηρούν οι θαυμαστές του Παναγιώτη Λαφαζάνη –μέλλοντος υπουργού και σε γενικές γραμμές εθνικής εφεδρείας– διάβασα άρθρο κάποιου κυρίου Μπογιόπουλου, το οποίο αναφέρεται στις σχέσεις του κράτους με τη Χρυσή Αυγή. Το άρθρο ξεκινάει με τη διαπίστωση ότι «το κράτος είναι κατά γενικό κανόνα κράτος της πιο ισχυρής οικονομικά κυρίαρχης τάξεως» – (παράθεμα από τον Φρίντριχ Ενγκελς του γνωστού ζεύγους Μαρξ Ενγκελς). Και συνεχίζει πολύ λογικά ότι αφού οικονομικά κυρίαρχη τάξη είναι οι εφοπλιστές, το κράτος υπηρετεί τους εφοπλιστές. Τμήμα των οποίων εφοπλιστών χρηματοδοτεί τη Χρυσή Αυγή, σύμφωνα με την «Γκάρντιαν» – η αναφορά σε εφημερίδα διεθνούς κύρους είναι το καλύτερο. Αρα και η αστυνομία, λογικά, δεν μπορεί παρά να συνεργάζεται με τη Χρυσή Αυγή, αφού η αστυνομία είναι μηχανισμός του κράτους. Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει. Εξάλλου, στην ίδια ιστοσελίδα ο κ. Λαφαζάνης προειδοποιεί τους θαυμαστές του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα που του έχουν στήσει οι αστικές δυνάμεις ζητώντας του να συνεργαστούν για να αντιμετωπίσουν από κοινού τη Χρυσή Αυγή.
Αν τώρα σ’ αυτά προσθέσουμε τις αντιδράσεις που έχουν προκαλέσει στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας οι τοποθετήσεις του κ. Λαζαρίδη και του κ. Μπαλτάκου περί δύο άκρων, αντιλαμβανόμαστε πως για μία ακόμη φορά ο υποτίθεται δημοκρατικός διάλογος και η ανταλλαγή απόψεων το μόνο που επιτυγχάνουν είναι η κακοφωνία της ωραίας ασυνεννοησίας.
Το θέαμα του κ. Τσίπρα και του κ. Κουβέλη που επισκέπτονται χωριστά τον πρόεδρο της Δημοκρατίας για να κάνουν μετά δηλώσεις ο καθένας χωριστά, ακόμη κι αν δεν λάβουμε υπ’ όψιν την ανάγκη της πατρικής μορφής, περιγράφει με σχετική ακρίβεια τη χαρωπή ατμόσφαιρα της πρώτης δημοτικού που επικρατεί στην πολιτική τάξη της χώρας. Ο ορισμός της δημοκρατίας είναι το ελάχιστο της δημοκρατίας. Θα είχε ενδιαφέρον να μας έλεγαν τι εννοούν όταν μιλούν για «δημοκρατικό τόξο», πώς το εννοούν, πώς το περιγράφουν, τι είναι κατ’ αυτούς η δημοκρατία; Ποια σχέση έχει η δημοκρατία του κ. Λαφαζάνη με τη δημοκρατία του κ. Στυλιανίδη, για παράδειγμα – καλύτερα να μην το ξέρουμε, θα μου πείτε.
Με τη Χρυσή Αυγή η πολιτική τάξη περνάει εξετάσεις. Είναι το πρώτο πραγματικό πρόβλημα της δημοκρατίας που καλείται να αντιμετωπίσει με τα δικά της πολιτικά όπλα και τις δυνάμεις της δικής της φαιάς ουσίας. Στην περίπτωση αυτή, δεν μπορούν να ανατρέξουν σε κανένα Mνημόνιο για να απαλλαγούν από τις δικές τους ευθύνες. Οφείλουν να βάλουν κάτω τα στιβαρά τους κεφάλια και να σκεφτούν. Ας περάσουν κι αυτοί τη δική τους αξιολόγηση. Το ξέρω ότι ο κόσμος είναι κακός και η κοινωνία άδικη. Aδικη όσο δεν πάει άλλο. Να σε βάζουν να μάθεις την αλφαβήτα στα γεράματα είναι σκληρό. Πάνω που είχες βρει το Μνημόνιο, τον πόλο της πολιτικής ψυχής μας, και χόρευες γύρω του τον χορό της βροχής, είτε για να το εξευμενίσεις είτε για να το στείλεις από ’κει που ’ρθε, βρέθηκαν τα παιδιά της μαύρης νύχτας και σε αναγκάζουν να σκεφτείς. Και να θυμηθείς από την αρχή το «πι πι το παπί» της δημοκρατικής αλφαβήτας. Αν το έμαθες ποτέ, εννοείται.
