ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ
Τελικά, ο θείος Socrates δεν έχει να φοβηθεί τίποτα εφέτος, ούτε να βάλει τα μεγάλα μέσα για να ρεφάρει το κάζο του champions league.
Η ομάδα φαίνεται ότι μοντάρεται καλά και δένει παιχνίδι με παιχνίδι.
Δεν είχα την τύχη να ‘μαι μέσα στο Καραϊσκάκη χθες (βλέπετε, η τραγική εμπρειρία της περιόδου Σόλιντ μου άφησε ανεξίτηλα και βαθειά χαραγμένα τα σημάδια στην κάρτα διαρκείας μου) ... Ας είναι.
Όχι βέβαια ότι γίναμε και super. Στο πρώτο ημίχρονο περισσότερο ξεφύλλιζα τον κυριακάτικο τύπο παρά έβλεπα μπάλα. Τόσο σούπα το ντερμπάκιον.
Στο β’ ημίχρονο, όμως, δικαιώθηκα στο ότι εφέτος ο Θρύλος διαθέτει το καλύτερο ρόστερ των τελευταίων ετών. Η κλάση των παιχτών του κάνει τη διαφορά και δεν θα χρειαστεί καμία βοήθεια από τα κοράκια για να πάρει ξανά την κούπα.
Όσο δένει η ομάδα και αποκτά ομοιογένεια, πιστεύω πραγματικά ότι και στο ΟΥΕΦΑ μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα ... τρέμε Μίλαν !
Τώρα που είπα ομοιογένεια, θυμήθηκα την Κυβέρνηση ....
Αυτή κι αν διακρίνεται από ομοιογένεια. Ομοιογένεια στις γκάφες, στα αυτογκόλ, στη γκρίνια και την κακομοιριά.
Κατάφεραν οι άνθρωποι να γίνουν η χλεύη των ηττημένων.
Ένα χρόνο μετά τις εκλογές του 2007 και μού θυμίζει το ΠΑΣΟΚ της δεύτερης θητείας Σημίτη. Αλαζονεία, προσωπικές στρατηγικές, καπετανάτα και ο κάθε πικραμένος και τελειωμένος βουλευτής, στέλεχος, κομματικός παράγοντας κπλ με ένα βήξιμο ή λόξυγγα ταράζει συθέμελα την Κυβέρνηση.
Να μην πω ότι μου θυμίζει και την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ξυπνάγαμε κάθε πρωί και λέγαμε πέσαμε, δεν πέσαμε. Κερδίσαμε ακόμα μια μέρα.
Το θέμα είναι πού θα πάει πιά η κατάσταση αυτή;
Διότι, δεν αντιλαμβάνονται όλοι αυτοί ότι κόσμος, ο δικός τους κόσμος, ο φουκαράς ο Νεοδημοκράτης είναι έτοιμος να τους πάρει με τις λεμονόκουπες.
Το χειρότερο δεν είναι αν θα πέσει η κυβέρνηση αυτή. Εύκολα ή δύσκολα θα ξαναβγεί πρώτη και θα πάρει με τη δεύτερη μια οριακή αυτοδυναμία (θα εξηγήσω άλλη φορά το γιατί).
Το χειρότερο είναι ότι ο λαός δεν έχει πιά ελπίδα. Δεν έχει πιά προοπτική.
Έδωσε τεράστια πίστωση χρόνου γιατί πίστεψε. Πίστεψε στην κάθαρση, πίστεψε στην επανίδρυση του κράτους, πίστεψε στον ίδιο τον Καραμανλή. Όχι επειδή έψαχνε να βρεί έναν «μεσσία». Αλλά γιατί το είχε ανάγκη. Διότι ένιωθε ότι πιάσαμε πάτο σαν κοινωνία και χώρα και έπρεπε πλέον κάποιος να μάς σηκώσει ξανά ψηλά.
Δυστυχώς, όμως, οι προσδοκίες διαψεύστηκαν παταγωδώς ... Και αυτό είναι ό,τι χειρότερο για μία κοινωνία, πολλώ μάλλον εν μέσω μεγάλης διεθνούς κρίσης που χτυπά και τη δική της πόρτα και ενδέχεται να προκαλέσει μεγάλες αναταράξεις.
Και, δυστυχώς, όπως φαίνεται, ο κόσμος δεν πιστεύει ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να βγάλει τη χώρα από το τέλμα.
Τώρα, πλέον, ζητείται ελπίς.
Ο Σεμνός & Ταπεινός
