Μόνο ένα αέναο αδιέξοδο θα συνέφερε την Ουάσιγκτον
The New York Times
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Η κυβέρνηση Ομπάμα οφείλει να αντισταθεί στις Σειρήνες που την καλούν να εμπλακεί πιο ενεργά στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας, καθώς μια νίκη οποιασδήποτε πλευράς θα ήταν εξίσου επιζήμια για τα αμερικανικά συμφέροντα.
Σε αυτό το σημείο της διένεξης, ένα παρατεταμένο αδιέξοδο είναι το πλέον επιθυμητό αποτέλεσμα.
Θα ήταν πράγματι καταστροφικό, εάν το καθεστώς του προέδρου Ασαντ αναδεικνυόταν νικηφόρο στον εμφύλιο και αποκτούσε εκ νέου τον πλήρη έλεγχο της χώρας. Ιρανικά κεφάλαια, όπλα και τα στρατεύματα της Χεζμπολάχ, έχουν αναδειχθεί σε καίριους παράγοντες του πολέμου, ενώ ένας θρίαμβος του Ασαντ θα εδραίωνε την ισχύ του σιιτικού Ιράν και των Λιβανέζων συμμάχων του της Χεζμπολάχ, απειλώντας άμεσα τα σουνιτικά αραβικά κράτη και το Ισραήλ.
Μια νίκη των ανταρτών, όμως, θα ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Αυτό ισχύει λόγω των εξτρεμιστικών οργανώσεων -ορισμένες σχετιζόμενες με την Αλ Κάιντα- που έχουν καταστεί οι πλέον αξιόπιστες στρατιωτικές δυνάμεις του συριακού αντάρτικου. Αν οι ανταρτικές αυτές ομάδες νικήσουν, θα σχηματίσουν κυβέρνηση εχθρική προς τις ΗΠΑ. Αν οι μαχητές του Τζιχάντ επικρατήσουν στη Συρία, το Ισραήλ δεν μπορεί να ελπίζει σε ειρηνικά βόρεια σύνορα.
Τα πράγματα ήταν σαφώς πιο αισιόδοξα όταν η εξέγερση κατά του Ασαντ ξέσπασε πριν από δύο χρόνια. Την εποχή εκείνη, η συριακή κοινωνία έμοιαζε να έχει αποτινάξει τις χρόνιες φοβίες της, απαιτώντας την απομάκρυνση του προέδρου Ασαντ. Εκείνες της ημέρες, η προσδοκία αντικατάστασης του Ασαντ με κάποιον μετριοπαθή πολιτικό έμοιαζε ακόμη ρεαλιστική. Ηταν επίσης λογικό να περιμένει κάποιος ότι οι μάχες δεν θα διαρκούσαν πολύ, καθώς η γειτονική Τουρκία θα ασκούσε σίγουρα τη μεγάλη της επιρροή για να επιδιώξει ταχεία λήξη της κρίσης.
Αντί, όμως, να υπακούσει στις αυστηρές προειδοποιήσεις Ερντογάν στα μέσα του 2011, ο πρόεδρος Ασαντ επέλεξε σκληρή στάση, μιλώντας απαξιωτικά για τον Τούρκο πρωθυπουργό και επιτρέποντας στις ένοπλες δυνάμεις του να καταρρίψουν τουρκικό μαχητικό αεροσκάφος και να βομβαρδίσουν με πυροβολικό στόχους εντός τουρκικού εδάφους. Η τουρκική στάση αναμονής εξέπληξε όλους τους παρατηρητές. Ο λόγος της στάσης της Αγκυρας πρέπει να αναζητηθεί στις μειονότητες που ζουν εντός της Τουρκίας και βλέπουν με θετικό μάτι το καθεστώς Ασαντ, ενώ την ίδια ώρα η κυβέρνηση Ερντογάν διστάζει να αποδώσει μεγάλο ρόλο στον στρατό.
Ο πόλεμος στη Συρία έχει μεταβληθεί σήμερα σε αντιπαράθεση μεταξύ πολεμαρχών και επικίνδυνων εξτρεμιστών: φανατικοί σαλαφιστές, έτοιμοι να δολοφονήσουν ακόμη και ευσεβείς σουνίτες, σουνίτες εξτρεμιστές, που δολοφονούν αθώους Αλαουίτες και Χριστιανούς, μαχητές του Τζιχάντ από το Ιράκ και άλλα μέρη του κόσμου, διαφημίζουν την πρόθεσή τους να καταστήσουν τη Συρία εφαλτήριο του εξτρεμισμού.
Η ιδανική λύση
Μόνο ένα αέναο αδιέξοδο θα συνέφερε τις ΗΠΑ.
Εμπλέκοντας τον στρατό του Ασαντ και τους Ιρανούς και Λιβανέζους συμμάχους του σε μακρόσυρτο πόλεμο κατά των εξτρεμιστών της Αλ Κάιντα, τέσσερις από τους σημαντικότερους εχθρούς της Ουάσιγκτον θα βρεθούν να πολεμούν μεταξύ τους και δεν θα έχουν έτσι την ευκαιρία να πλήξουν τα αμερικανικά συμφέροντα.
Το ότι αυτή είναι η ιδανική λύση, είναι λυπηρό, αν και η επιβολή μιας τέτοιας λύσης βρίσκει σύμφωνη και την πλειοψηφία των Σύριων. Οι μη σουνίτες Σύριοι μπορούν να αναμένουν κοινωνικό αποκλεισμό ή ακόμη και σφαγή, σε περίπτωση νίκης των ανταρτών, ενώ η μετριοπαθής σουνιτική πλειοψηφία θα βρεθεί αντιμέτωπη με νέο κύμα πολιτικής καταπίεσης, σε περίπτωση νίκης ου Μπασάρ αλ Ασαντ. Αν, όμως, νικήσουν οι αντάρτες, η σουνιτική πλειοψηφία θα βρεθεί παραγκωνισμένη πολιτικά, προς όφελος των ριζοσπαστικών στοιχείων.
Η διατήρηση του αδιεξόδου πρέπει να είναι ο στόχος της Ουάσιγκτον, ενώ η μόνη μέθοδος επίτευξης του στόχου αυτού περνά μέσα από τον εξοπλισμό των ανταρτών, όταν οι δυνάμεις του Ασαντ μοιάζουν να επικρατούν και η στέρηση της αμυντικής αυτής βοήθειας, όταν το αντάρτικο μοιάζει να νικά.
Η στρατηγική αυτή απηχεί, άλλωστε, τη μέχρι στιγμής πολιτική του Λευκού Οίκου. Οσοι καταδικάζουν τον δισταγμό του Μπαράκ Ομπάμα, πρέπει να αναλογισθούν τι ακριβώς στηρίζουν: μία ευρεία αμερικανική εισβολή, με στόχο την ήττα του Ασαντ, αλλά και των ανταρτών.
Αυτό θα σήμαινε μια Συρία υπό αμερικανική κατοχή και μια ακόμη δαπανηρή περιπέτεια στη Μέση Ανατολή.
