Του Κώστα Ιορδανίδη
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_09/06/2011_1295465. Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 09.6.2011)
Εξεγέρθηκε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ και επέκρινε με βία πρωτοφανή τον υπουργό Οικονομικών κ. Γιώργο Παπακωνσταντίνου, αρχιτέκτονα των δύο Μνημονίων, εκ των οποίων το δεύτερο αναμένεται να πάρει οριστική διαμόρφωση σήμερα. Η αντίδραση ήταν αναμενόμενη, δικαιολογημένη εν πολλοίς και από μιαν άποψη αδιέξοδη.
Ο κ. Παπακωνσταντίνου ενήργησε ως «αυθεντία» επί οικονομικών θεμάτων, αλλά η ανεπάρκειά του απεδείχθη μέσα σε ένα χρόνο· λησμόνησε όταν συνομιλούσε με την τρόικα ότι στην πολιτική υπάρχει μία βασική διαδικασία που ονομάζεται διαπραγμάτευση· αντιμετώπισε με υπεροψία –σαφής ένδειξη πολιτικής ανωριμότητος– τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που τον κατακρεούργησαν πριν από δύο ημέρες· απέτυχε ως υπουργός Οικονομικών να εξασφαλίσει τα έσοδα του Δημοσίου, ως είχε υποχρέωση βάσει του Μνημονίου, με αποτέλεσμα να χάσει την αξιοπιστία του μεταξύ των συναδέλφων του υπουργών, τους οποίους πίεζε να είναι συνεπείς προς τις υποχρεώσεις της Ελλάδος απέναντι στην τρόικα.
Αλλά το πρόβλημα δεν είναι πλέον ο κ. Παπακωνσταντίνου ούτε εάν παραμείνει στο αξίωμά του ή τελικώς αντικατασταθεί. Η ελληνική τραγωδία, στη σύγχρονη εκδοχή της, είναι ότι η χώρα διοικείται από κυβέρνηση περιδεή, που διαρκώς προβληματίζεται, συνεδριάζει ατέρμονα, όπως η «μετεπαναστατική» Κούβα του Φιντέλ Κάστρο, και είναι ανίκανη να δράσει, σε μία εποχή που κυριολεκτικώς τα πάντα έχουν τον χαρακτήρα του επείγοντος.
Η κυβερνητική παράλυση συμπαρασύρει στην απαξίωση το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, εξ ού και οι εκδηλώσεις στην Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της χώρας και οι εκδηλώσεις πολιτικής ανυπακοής. Κάποιοι θα σπεύσουν να υπενθυμίσουν, σε όλους τους τόνους, τις ευθύνες και τα σφάλματα των τελευταίων κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας. Ουδείς τα αμφισβητεί.
Αλλά ο τόνος στην πολιτική ζωή δίδεται από την κυβέρνηση. Όταν η πρωτοβουλία περνάει στην αντιπολίτευση και πολύ περισσότερο όταν η πρωτοβουλία περνάει στο πλήθος, τότε υπάρχει κίνδυνος να απολεσθεί ο έλεγχος. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει, καθώς τριάντα επτά χρόνια μετά την κατάρρευση του δικτατορικού καθεστώτος, η χώρα βρίσκεται εμπρός στο φάσμα μιας γενικής πολιτικής αποσυνθέσεως.
