Η θεωρία ότι τα αθώα στρουμφάκια προβάλλουν την κομμουνιστική θεωρία κυκλοφορεί εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ενώ οι συνοδευτικές θεωρίες συνομωσίας (ότι δηλαδή είναι πράγματι φτιαγμένα έτσι από τους σοβιετικούς για να έχουν τα παιδιά επαφή με τα κομμουνιστικά ιδεώδη) αντικρούοντα ως υπερβολικές, τα σημάδια ότι, ηθελημένα ή μή, το χωριό των αγαπημένων ηρώων των παιδικών μας χρόνων είναι στην πραγματικότητα μιά μικρογραφία της ουτοπικής κομμουνιστικής κοινωνίας είναι αδιάψευστα.
Αρχίζει πρώτα κανείς από το γεγονός ότι το χρήμα απουσιάζει από το στουμφοχωριό. Οι δουλειές έχουν μοιραστεί στα μισά περίπου στρουμφάκια που έχουν στερεοτυπικούς ρόλους μέσα στην στρουμφοκοινωνία:
Ο Προκόπης είναι οι εργάτες, ο Κηπευτής (farmer) είναι η αγροτική τάξη, ο Ζωγράφος και ο Ντορεμί οι καλλιτέχνες, ο Λιχούδης ο μάγειρας και ο Ράφτης είναι... ο ράφτης. Όλοι αυτοί κάνουν ο καθένας τη δουλειά του για όλα τα στρουμφάκια του χωριού χωρίς να ζητά αντάλλαγμα.
Τα άλλα μισά στρουμφάκια είναι παραδείγματα ελαττωμάτων που η κοινωνία των στρουμφ βλέπει ως αρνητικά. Ο Χουζούρης έχει την τεμπελιά του, ο Λιχούδης την λαιμαργία, ο Μελένιος τη ματαιοδοξία. Τα περισσότερα επεισόδια με κεντρικούς ήρωες τέτοιους χαρακτήρες έχουν ηθικό δίδαγμα το πόσο κακό είναι το αντίστοιχο ελάττωμα για τη στρουμφοκοινωνία.
Και φυσικά το δίδαγμα το εκφράζει πολύ συχνά η συμβουλευτική φωνή του πάνσοφου Παπαστρούμφ. Ο "κόκκινος πατέρας" όλου του χωριού που φροντίζει για τη ευημερία αλλά και την ισότητα στο χωριό, είναι ο μοναδικός αξιωματούχος στο χωριό και ο μοναδικός που αναγνωρίζεται ως κοινωνικά ανώτερος από οποιοδήποτε άλλο στρουμφάκι. Συγκεκριμένα, τα κόκκινα ρούχα του έχουν εμπνεύσει και το (σχεδόν σίγουρα retro-acronym) S.M.U.R.F. = Socialist Men Under a Red Father. Παρά την οπτική ομοιότητά του όμως με την επίσης γενειοφόρα φιγούρα του Μάρξ, ο ρόλος του στη στρουμφοκοινωνία είναι ο ίδιος με του Στάλιν.
Η μεγαλύτερη βέβαια απόδειξη για τον παραλληλισμό με το σοβιετικό καθεστώς είναι ο Σπιρτούλης. Ο Σπιρτούλης είναι ο Τρότσκι. Λέει ότι είναι βοηθός (και διάδοχος σε ένα επεισόδιο) του Παπαστρουμφ, αν και σε ένα άλλο επεισόδιο κάνει ένα από τα πραξικοπήματα που έχουν γίνει στο στρουμφοχωριό και γίνεται βασιλιάς απουσία του Παπαστρούμφ (τα μισά στρουμφάκια διοργανώνουν αντίσταση). Και φυσικά το κλασσικό πέταγμα του Σπιρτούλη από το χωριό είναι παραλληλισμός με την εξορία του Τρότσκι.
Και ο Δρακουμέλ; Απλώς ένας κακός μάγος που κυνηγάει τα στρουμφάκια για να τα φάει; Να τα φάει από ένα σημείο και μετά, γιατί στα αρχικά επεισόδια θέλει να πιάσει έξι από αυτά για να τελειώσει το ξόρκι που θα του επιτρέψει να φτιάξει χρυσάφι. Έτσι κάποιος μπορεί να δει τον Δρακουμέλ σαν ενσάρκωση του καπιταλισμού που σκοπό έχει να καταστρέψει την ουτοπική κοινωνία των στρούμφ για το κέρδος.
Και βέβαια υπάρχουν συγκεκριμένα επεισόδια που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς ως επιχειρήματα. Το επεισόδιο με τα σοκολατένια νομίσματα είναι το πιο συχνά αναφερόμενο. Ο Δρακουμελ και η μαμά του στέλνουν το σατανικό σπόρο στην αυλή του Λιχούδη και φυτρώνει ένα δέντρο με σοκολατένια νομίσματα τα οποία δοκιμάζει ο Λιχούδης. Μετά, αντί να τα μοιραστεί με τα άλλα στρουμφάκια (τι πιο φυσιολογικό στην κομμουνιστική κοινωνία), τα θεωρεί δικά του (ιδιοκτησία = καπιταλισμός) και τα πουλάει στα άλλα στρουμφάκια αντί απαραίτητων για αυτά εργαλεία (τα βάρη του Προκόπη, την τσάπα του Κηπουρού, τα εργαλεία του Ξεφτέρη). Χωρίς αυτά η στρουμφοκοινωνία καταρρέει, αφού δεν μπορεί να παραχθεί τίποτα. Η κατάσταση σώζεται μετά από παρέμβαση του Παπαστρούμφ που εξηγεί στο Λιχούδη ότι για την κατάσταση φταίει η παράλογη ανάγκη του να συγκεντρώσει πλούτο.
Σε άλλο επεισόδιο, η αυτόματη μηχανή παραγωγής φαγητού του Ξεφτέρη οδηγεί τα στρουμφάκια σε υπερκατανάλωση με αποτέλεσμα να εξαντληθούν οι φυσικοί πόροι (στρουμφόμουρα). Ακολουθεί πανικός και την κρίση αποτρέπει ο Παπαστρούμφ μετά από καταστροφή της μηχανής με ένα πενταετές πλάνο... εεε.. δηλαδή με μια αποθήκη με φαγητό.
Πραξικόπημα στο χωριό γίνεται δύο φορές. Μία από τον Σπιρτούλη και μία από τη Στρουμφίτα που θέλει να γίνει "Βασίλισσα για μια μέρα". Και τα δύο καταλήγουν σε μάχη που όμως σταματά ο Παπαστρούμφ βάζοντας τέλος σε ιδέες περί βασιλείας.
