Μια φωνή από το παρελθόν
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr0
Υπό άλλες προϋποθέσεις θα έλεγα «η καημένη η Ζωή Κωνσταντοπούλου», αλλά για την περίπτωσή της είναι προτιμότερο ένα σκέτο «η Ζωή Κωνσταντοπούλου». Η τέως πρόεδρος της Βουλής, λοιπόν, στη χθεσινή συνέντευξή της στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ ανέφερε ξανά και ξανά την απειλή που της απηύθυναν οι πρώην σύντροφοί της στην πρώτη φορά Αριστερά, όταν εκείνη διαφώνησε με τη στροφή της κυβέρνησης: «θα σε τελειώσουμε», της είπαν. Και το έκαναν, όπως κατάλαβα από τη συνέντευξή της. Η απειλή έχει ήδη πραγματοποιηθεί: η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι τελειωμένη πολιτικά.
Τέσσερα ήσαν τα κύρια στοιχεία της συνέντευξής της. Το πρώτο ήταν η γκρίνια και οι καταγγελίες εις βάρος εκείνων που πραγματοποίησαν τη στροφή: Τσίπρα, Βούτση, Φίλη κ.λπ. Το δεύτερο ήταν η χαρακτηριστική της -τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά- νομικίστικη τυπολατρία, την οποία κανένας δεν αντέχει από το στόμα της, ιδίως οι νομικοί, εφόσον σέβονται την επιστήμη τους. Το τρίτο ήταν να απαντά σε ένα ερώτημα που είχε η ίδια στο μυαλό της: τι έκανα εγώ για να εμποδίσω το Μνημόνιο; Το τέταρτο και βασικότερο ήταν ότι δεν είπε τίποτε σαφές για να υπερασπισθεί την επιλογή της ρήξης που προτίμησε η ίδια. Το μόνο που έλεγε εμμέσως ήταν ότι οι επιπτώσεις του Μνημονίου στην κοινωνία είναι βαρύτερες από εκείνες της αποχώρησης από την Ευρώπη, αλλά και αυτό δεν τόλμησε να το πει ευθέως.
Επομένως, πού στέκεται πολιτικά η Ζωή Κωνσταντοπούλου; Σε μια επιλογή, τη ρήξη, η οποία ξεπεράστηκε και για την οποία κανείς εδώ δεν θέλει να ακούει το παραμικρό, εκτός ίσως από τη Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ. Συνεπώς, πολιτικά έχει τελειώσει. Από το σημείο που βρίσκεται σήμερα, μόνο το ΚΚΕ της έχει μείνει, με το οποίο ίσως θα ταίριαζε υπό προϋποθέσεις. Αλλά εκεί έχουν ήδη την Κανέλλη και είδαν κι έπαθαν μέχρι να τη συνηθίσουν.
Γλώσσα ΠΑΣΟΚ
Η έννοια της «προσφοράς στον τόπο τούτο» είναι συνυφασμένη με τις έννοιες ΠΑΣΟΚ, Πασοκάρα, Πασοκαρία κ.λπ. Γι’ αυτό και η Φώφη η Γεννηματά, τώρα που δεν μπορεί πια ως Πασοκάρα να προσφέρει «στον τόπο τούτο», προσφέρει στη γλώσσα του. Χθες, προσερχόμενη στη συνάντηση με τον πρωθυπουργό, σχετικά με το «εθνικό θέμα» του μεταναστευτικού, όπως το αναβάθμισε ο Αλ. Τσίπρας, η Φώφη παρήγαγε μια ωραία πομφόλυγα: μίλησε, συγκεκριμένα, για «απένταξη από το Σένγκεν».
Η «απένταξη» υποθέτω ότι πρέπει να είναι κάτι σαν την ένταξη, αλλά με διαφορετικό νόημα - για την ακρίβεια, με το ακριβώς αντίθετο νόημα: σημαίνει την έξωση. Αλλά η πομπώδης επισημότητα της γλώσσας ήταν, είναι και θα παραμείνει για πάντα ίδιον της Πασοκάρας που αγαπήσαμε και μάλιστα κατά την περίοδο της ωριμότητάς της. Πέραν αυτού, όμως, πρόκειται για το είδος της πομφόλυγος που εκφράζει τον κομπλεξικό πατριωτισμό, που το ΠΑΣΟΚ ανήγαγε σε θρησκεία. Τον πατριωτισμό που υπερασπίζεται μεν τον Υπαρκτό Ελληνισμό με άγρια περηφάνια, κάθε φορά που του επιτίθενται από το εξωτερικό, αλλά στο εσωτερικό δεν κάνει τίποτε για να αλλάξει τα κακώς κείμενα...
Αφησαν έργο
Ο επικεφαλής του Συμβουλίου Παιδείας, που όλο προσπαθεί να συνεδριάσει και όλο του χαλάνε τα σχέδια πότε οι αναρχικοί και πότε οι συνδικαλιστές, φαίνεται ότι προσβλέπει σε ακόμη εντυπωσιακότερα χάπενινγκ, διότι προσκάλεσε στην επόμενη συνεδρίαση του οργάνου τρεις πρώην υπουργούς. Πρόκειται για εκείνους οι οποίοι, κατά τη διατύπωση του αρμοδίου, άφησαν νομοθετικό έργο που ακόμη εφαρμόζεται: Αρσένης, Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου. Προεξοφλείται ως βέβαιο ότι οι δύο κυρίες δεν θα προσέλθουν, οπότε εμείς οι αθεράπευτοι Γαπισταί (φίλοι του ΓΑΠ) ίσως μπορούμε να ελπίζουμε ότι την υστάτη ώρα θα φωνάξουν και τον Γιώργο.
Για τον Θεοδόση Πελεγρίνη -μεγάλο Πελέ της Φιλοσοφίας και του Θεάτρου και, παρεμπιπτόντως, υφυπουργό Παιδείας- δεν υπάρχει ελπίδα να προσκληθεί ποτέ σε κάτι ανάλογο. Αλλά μην ανησυχείς, Τεό! Εσένα το έργο σου είναι αλλού. Γι’ αυτό θα σε καλέσει μια μέρα ο Θέσπις στο δείπνο του, μαζί με τον Λόρενς Ολίβιε, τον Τζον Γκίλγκουντ και άλλους ομότεχνους σου...
Drumpf
Τελικά, ο Τραμπ δεν κέρδισε τις προκριματικές στην Αϊόβα, όπου νικητής ανεδείχθη ο Τεντ Κρουζ. Πώς κατάντησε όμως το Grand Old Party! Το ιστορικό κόμμα των Ρεπουμπλικανών, που προήλθε από τους Φεντεραλιστές, το κόμμα του Λίνκολν και του Αϊζενχάουερ. Απ’ τη μια η υστερία του θρησκόληπτου Tea Party και από την άλλη ένας αυτοσχέδιος Μουσολίνι, εξίσου γελοίος με το πρωτότυπο. Το μόνο ευχάριστο (για τη δική μου αίσθηση του χιούμορ τουλάχιστον) ήταν κάτι που δεν ήξερα για τον Τραμπ: ότι ο παππούς του ήταν μετανάστης από τη Γερμανία και το όνομα του ήταν Drumpf. Ως ήχος ταιριάζει με την κατάσταση του κόμματος...
Ο Φώτης και ο Τότης
Το αστείο υπάρχει μέσα στη γλώσσα από μόνο του και, όταν καμιά φορά βάζεις κάτι στραβά, το βλέπεις να πετάγεται. Παράδειγμα ως συνήθως βγαλμένο από τη ζωή μου. Το ραδιόφωνο μετέδιδε μια είδηση για την Φώτη Κουβέλη και εγώ αντί για «Φώτης» άκουσα «Τότης». Δεν κατάλαβα αμέσως το λάθος και αναρωτήθηκα αμέσως τι θα ήταν ο Τότης Κουβέλης αν υπήρχε. Σε τι προσωπικότητα θα ταίριαζε ένα παρόμοιας ελαφρότητας όνομα; Θα ήταν, φαντάζομαι, ένας τροβαδούρος της δεκαετίας του 1950, τύπου Τώνη Μαρούδα. Αρκετά γνωστός, αλλά όχι πρώτο όνομα· δημοφιλής για τις αισθαντικές ερμηνείες ερωτικών τραγουδιών, αλλά αποδεκτός και στο αρχοντορεμπέτικο. Ξεκίνησε την καριέρα του από τη μάντρα του Αττίκ και τελευταία του εμφάνιση θα πρέπει να ήταν στην «Εμπατή», ενδεχομένως μαζί με τους αδελφούς Κατσάμπα και τον Δάκη. Αυτός θα ήταν ο Τότης Κουβέλης αν είχε υπάρξει. Ισως σημαντικότερος από τον Φώτη Κουβέλη...
