Κυλώνειον άγος
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Σκεφθείτε την έκφραση με την τρέχουσα σημασία του όρου. «Κυλώνειον άγος» χαρακτηρίζεται οτιδήποτε μπορεί να επιφέρει ντροπή στην κοινότητα. Και η ύπαρξη της Χρυσής Αυγής ήταν ένα άγος που αφορά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
Οχι για την ακροδεξιά της ιδεολογία, μακάρι να ήταν αυτό το πρόβλημα με τη Χρυσή Αυγή, όσο με τη δυσοσμία του υποκόσμου που συνόδευσε την εμφάνισή της στη δημόσια σκηνή. Δεν είναι ανάγκη να ξέρεις ότι ο ανθρωπότυπος αυτός κουβαλάει πάνω του όλα τα άρθρα και τις παραγράφους του ποινικού κώδικα. Ακόμη και στην ουρά του σούπερ μάρκετ να τον έβλεπες να κρατάει ένα πακέτο ρύζι για τη σουπίτσα της γιαγιάς του, θα αισθανόσουν άβολα. Αυτόν τον ανθρωπότυπο, κάτι ανάμεσα σε πληρωμένο δολοφόνο πέμπτης κατηγορίας και μπράβο σε σκυλάδικο με μπόμπες, πρότειναν ως πρότυπο και μ’ αυτόν τον ανθρωπότυπο πάλευαν να πείσουν. Δεν είχε σημασία τι έλεγαν. Σημασία είχε ότι φόβιζαν άμα τη εμφανίσει. Το βασικό πολιτικό τους επιχείρημα ήταν ο μυϊκός τους όγκος, η πορνογραφία της βίας. Οφείλουμε όλοι να αναρωτηθούμε μέσα από ποιους μηχανισμούς αυτός ο πρωτογονισμός άγγιξε ορισμένους συμπολίτες μας. Αν θέλουμε να απαλλαγούμε από το άγος.
Το υπερθέαμα με τις χειροπέδες, το οποίο προσωπικά δεν χόρτασα να βλέπω όλο το Σαββατοκύριακο, είναι απ’ αυτήν την άποψη καταλυτικό. Η εικόνα της αγριότητας που δεν ορρωδεί προ ουδενός κατέρρευσε. Υπάρχουν μηχανισμοί που μπορούν να την περιορίσουν, να την αλυσοδέσουν, να την αποκλείσουν από το υπόλοιπο κοινωνικό σώμα. Η Δημοκρατία έχει ακόμη αντανακλαστικά. Περισσότερο με εντυπωσίασε το γεγονός ότι, δεμένοι με τις χειροπέδες, δεν είχαν να πουν τίποτε άλλο απ’ αυτό που έλεγαν και πριν. Εβρισαν, φώναξαν, έφτυσαν, απείλησαν, αυτή ήταν όλη κι όλη η πολιτική τους πρόταση ακόμη και στην κρίσιμη στιγμή. Μόνον που τώρα οι απειλές τους έμοιαζαν με κραυγή απελπισίας. Κι ήταν αυτοί που φοβούνταν, δεν ήμασταν εμείς που τους βλέπαμε, όπως γινόταν ώς τώρα. Και στο κάτω κάτω προτιμώ να τους λυπάμαι παρά να τους φοβάμαι, όπως λυπήθηκα για να είμαι ειλικρινής την κόρη του Μιχαλολιάκου που φώναξε «μπαμπά» και πήγε και τον φίλησε.
Τελειώσαμε με την υπόθεση; Σίγουρα όχι. Τελειώσαμε, από ό,τι όλα δείχνουν, με τη δράση μιας εγκληματικής τρομοκρατικής οργάνωσης του υποκόσμου που εκμεταλλεύθηκε τους κανόνες της Δημοκρατίας για να αποκτήσει πολιτική εξουσία. Και πήραμε και ένα μάθημα από το μέλλον. Για να ξέρουμε ποιοι θα κυβερνούν τη χώρα και με ποιον τρόπο, αν η Δημοκρατία καταρρεύσει. Αν μη τι άλλο όμως, από εδώ και πέρα, κανείς δεν δικαιούται να παριστάνει τον παραπλανημένο ή τον άσχετο. Μετά το κίνημα των «Αγανακτισμένων», η ψήφος στη Χρυσή Αυγή είχε απενοχοποιηθεί. Αυτό πια δεν ισχύει.
Διάφοροι δημοσιολογούντες, πιο υποψιασμένοι προφανώς από μένα, διακηρύσσουν πως αν δεν υπήρχαν οι πιέσεις από την Ευρώπη, ακόμη θα κυκλοφορούσαν ελεύθεροι. Μπορεί, και τόσο το καλύτερο, λέω εγώ. Αυτό δείχνει πόσο σημαντική είναι η Ευρώπη για τη Δημοκρατία μας και πώς, για μία ακόμη φορά, η στήριξή της βοηθάει να αντιμετωπίσουμε τα άγη μας. Αν όντως ισχύει αυτό, τότε είναι ένα επιπλέον επιχείρημα για την ευρωπαϊκή μας συνείδηση. Το πρόβλημα της Χρυσής Αυγής δεν είναι πολιτικό. Δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε την οργάνωση μιας πολιτικής Ακροδεξιάς. Εξ ου και το άκυρο των επιχειρημάτων της Αριστεράς και οι ανοησίες περί μακράς χειρός του συστήματος. Εχουμε να αντιμετωπίσουμε μια τρομοκρατική οργάνωση που προσπάθησε να παίξει ρόλο στη σκηνή της Δημοκρατίας. Κοινώς το πρόβλημα είναι πολιτισμικό. Διότι το κυλώνειο άγος που μας σημάδεψε μας έβγαζε εκτός ορίων ευρωπαϊκού πολιτισμού.
