Οι εκλογές, η οικουμενική και ο πρώην διοικητής
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Το δίλημμα των ημερών που διάγωμεν –για να το θέσω λογίως– είναι «εκλογές ή οικουμενική κυβέρνηση». (Σημειωτέον, εκλογές όχι απαραιτήτως με τη στενή έννοια, καθώς δεν θα είναι εύκολο να το δεχθούν οι Ευρωπαίοι, αλλά με τη γενικότερη: της προσφυγής στον λαό. Ενδέχεται, δηλαδή, να είναι και δημοψήφισμα, π.χ. περί το ασφαλιστικό – κάνω εγώ μια σκέψη...)
Επί του παρόντος και εφόσον λάβουμε υπ’ όψιν τις δημοσκοπήσεις, οι εκλογές μάλλον ευνοούν τη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη, ενώ η κυβέρνηση τείνει προς περισσότερο προς την οικουμενική. Εντούτοις, φαίνεται να κρατεί ανοικτές και τις δύο επιλογές: προ τριών εβδομάδων, θυμίζω, ήταν ο Πάνος Καμμένος εκείνος που έθεσε με συνέντευξή του τη δυνατότητα των εκλογών, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας προτιμά να μιλάει για εθνική συνεννόηση.
Αυτά σε γενικές γραμμές –πολύ γενικές–, διότι η κατάσταση είναι αρκετά σύνθετη για βολικές απλουστεύσεις. Λόγου χάριν, δεν είναι τόσο απλό για τη Ν.Δ. να προωθήσει στον κόσμο το αίτημα των εκλογών, όταν η συναίνεση γενικώς θεωρείται «καλό πράγμα». Αλλά και πέραν αυτού, η Ν.Δ. μάλλον θα προτιμούσε περισσότερο από οιαδήποτε άλλη επιλογή την παραμονή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ώστε να επιταχυνθεί η φθορά της.
Εχει ενδιαφέρον, πάντως, ότι την επιλογή της οικουμενικής προκρίνουν και κέντρα επιρροής από τον χώρο της Ν.Δ., που δεν ευνοούν καθόλου (σχήμα λιτότητος η συγκεκριμένη διατύπωση...) τη σημερινή ηγεσία του κόμματος. Από εκεί, λ.χ., προωθείται ως ιδεώδης επιλογή για την πρωθυπουργία ο τ. διοικητής της Τραπέζης Ελλάδος, Γιώργος Προβόπουλος, το όνομα του οποίου συζητείται πολύ το τελευταίο διάστημα σε δείπνα και κοινωνικές συγκεντρώσεις. Οπως με βεβαιώνουν οι ειδήμονες, ο Γ. Προβόπουλος είναι το πρόσωπο που θα ήθελε σε μια τέτοια θέση πρώην αρχηγός της Ν.Δ., του οποίου το όνομα ξεκινά από «Καρ» και τελειώνει σε «λης». Αλλά ώς εδώ και μη παρέκει...
Λήξη συναγερμού
Κανείς δεν πρέπει να ανησυχεί για το βιβλίο που ετοιμάζεται να εκδώσει ο πρ. υπουργός Οικονομικών, παρά το επικοινωνιακό «hype» γύρω από το περιεχόμενό του και τους υπαινιγμούς που έχει αφήσει περί μαγνητοφωνήσεων των συνεδριάσεων του Eurogroup. Μην περιμένετε αποκαλύψεις ούτε για τις άγνωστες πτυχές της διαπραγμάτευσης ούτε για τον ρόλο των προσώπων. Θα είναι μία από τα ίδια...
Σημειολογικό
Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά κάτι άλλαξε στη δημοσιογραφική γλώσσα για το μεταναστευτικό. Σταδιακά, η λέξη «δουλέμποροι» αντικαταστάθηκε από τη λέξη «διακινητές». Ολοι εκείνοι, λ.χ., που αποσπούν τεράστιες αμοιβές μεταφέροντας τους πρόσφυγες στα σύνορα αποκαλούνται πλέον διακινητές, εν αντιθέσει με τους άλλους που τους περνούν από τα τουρκικά παράλια στα ελληνικά νησιά (και συχνά τους πνίγουν) και οι οποίοι ήσαν «δουλέμποροι».
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία. Η διαφορά είναι προφανώς ζήτημα εθνικότητας, δηλαδή φυσικής ανωτερότητας: οι μεν είναι Ελληνες, οι δε είναι Τούρκοι. Προβλέπω ότι όταν και εμείς, χάρη στο περιλάλητο δαιμόνιο που μας χαρακτηρίζει, αναπτύξουμε τα κυκλώματα που θα περνούν τους εγκλωβισμένους πρόσφυγες στην Αλβανία, την Κροατία ή όπου αλλού, οι διακινητές θα μετονομαστούν σε «εμπόρους ελευθερίας»...
Για τον μακαρίτη
Μια και ανέφερα προηγουμένως τη Σημειολογία, η οποία στις μέρες μας λέγεται πια Σημειωτική, να σας πω κάτι ενδιαφέρον που διάβασα σε μια νεκρολογία στον ξένο Τύπο για τον Ουμπέρτο Εκο. Ο μακαρίτης, στα χρόνια της εφηβείας του, έγραφε ποίηση, αλλά σύντομα ωρίμασε και την άφησε στην ησυχία της. Σε μια συνέντευξή του είχε πει για εκείνη τη σύντομη περίοδο της ζωής του: «Υπάρχει μια ηλικία, γύρω στα 15 με 16, που η ποίηση είναι σαν τον αυνανισμό. Οι καλοί ποιητές αυτά τα ποιήματά τους τα καίνε. Οι κακοί τα εκδίδουν».
Να προσθέσω μια επιπλέον διάσταση του θέματος, αν μου επιτρέπετε. Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία: εκείνων που δεν σταματούν ποτέ ούτε τη μία ενασχόληση ούτε την άλλη και διαπρέπουν εξίσου και στις δύο – το μαρτυρεί ο όγκος της ποιητικής παραγωγής στον παράδεισο του Υπαρκτού Ελληνισμού. Οπως επίσης υπάρχει και μία τέταρτη: των ολίγων και εκλεκτών που κατορθώνουν να συνδυάζουν και τα δύο σε ένα...
Σχέδιο υπέρβασης
Σήμερα, πρωτομηνιά, στη μεγάλη αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών (στο ιστορικό κτίριο της Πανεπιστημίου) ο καθηγητής Χαραλάμπους Παμπούκης –ο αλησμόνητος «σοφός Παμπούκιος» της στήλης όταν ήταν υπουργός και για τους φίλους, απλώς, Χάρης– παρουσιάζει το βιβλίο του «Περί ελπίδας: Για ένα εθνικό σχέδιο υπέρβασης της κρίσης». Θα μιλήσει ο πρύτανης του ΕΚΠΑ Μελέτιος-Αθανάσιος Δημόπουλος και θα παραστεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπιος Παυλόπουλος.
Αυτός ο ήλιος
Iσως να είναι ο ήλιος που πάντα λάμπει εδώ και καταυγάζει τα σκότη – τι να πω κι εγώ... Πάντως, τίποτε δεν μένει κρυφό σε αυτό τον τόπο. Πολλοί, φερ’ ειπείν, απορούσαν πώς ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να εξασφαλίσει την τεχνογνωσία Αμερικανών συμβούλων, οι οποίοι ανέλαβαν να «ντρεσάρουν» τον Αλέξη Τσίπρα στα πρώτα βήματά του προς την εξουσία. Πληροφορούμαι ότι καθοριστικό ρόλο έπαιξαν δύο πρόσωπα. Ο γόνος πλουσίας οικογενείας (της οποίας η τελευταία επένδυση απεδείχθη άστοχη και διόλου επικερδής, λόγω της τιμής του πετρελαίου...), καθώς και ένας άλλοτε πανίσχυρος παράγων του οικονομικού βίου, ο οποίος για περισσότερο από μία δεκαετία τώρα έχει εξαφανισθεί τελείως από το προσκήνιο. Δεν εννοώ, προς Θεού, ότι βοήθησαν με χρήματα! Με την επιρροή τους και την καλή κουβέντα τους μόνον...
(Στην φωτογραφία : Στιγμιότυπο από το συνέδριο του κόμματος «Το Ποτάμι». Ο κύριος στο μέσον (και ελπίζω να με συγχωρέσει που το λέω) είναι τόσο συνηθισμένος στην όψη, ώστε θα μπορούσε να ήταν οτιδήποτε: Ν.Δ., Πασοκάρα κ.λπ. Oμως, η κυρία δεξιά με το καπελίνο και ο έτερος κύριος αριστερά είναι, αισθητικά, το είδος που τους βλέπεις μέσα στο πλήθος και αμέσως ξέρεις: ναι, αυτοί είναι το Ποτάμι!)
