Μπήκαν με το αριστερό
Αντώνης Πανούτσος
(Πηγή : http://www.protothema.gr/)
Υπάρχει μια αγγλική έκφραση που λέει «whistling past the graveyard». Σημαίνει «σφυρίζοντας στο νεκροταφείο».
Είναι το σφύριγμα εκείνου που πρέπει να περάσει βράδυ μέσα από ένα νεκροταφείο και το κάνει για να νομίζει ότι έχει κάποιον για παρέα.
Είναι το σφύριγμα εκείνου που πρέπει να περάσει βράδυ μέσα από ένα νεκροταφείο και το κάνει για να νομίζει ότι έχει κάποιον για παρέα.
Στην Ελλάδα αυτοί που δεν ανήκουν στον ευρύτερο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αντικαταστήσει το σφύριγμα με το γέλιο. Γελάνε προσπαθώντας να πείσουν τους εαυτούς τους ότι αυτοί που τους κυβερνάνε έχουν πλάκα. Δυστυχώς όμως η πλάκα τελειώνει και το δείχνουν δύο γεγονότα των προηγούμενων ημερών.
Το πρώτο, την περασμένη Δευτέρα, με την 9ωρη ανάκριση του Λάμπη Ταγματάρχη από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Δεν ήταν μόνο ότι ο Ταγματάρχης έπρεπε να απολογείται για λόγια, γραπτά και σκέψεις του σαν να έκανε αυτοκριτική στην Κίνα του Μάο, δεν είναι ότι έπρεπε να λέει πώς ένιωθε και πού βρισκόταν τη μέρα που έκλεισε η ΕΡΤ, ήταν η αποκάλυψη ότι η πρόεδρος της Βουλής μπορεί να διακρίνει τους αντεπαναστάτες «μέσα από τις γραμμές». Οπως φάνηκε όταν είπε ότι σε μια αποτυχία της Εθνικής Ελλάδας στο Μουντιάλ της Βραζιλίας κάποιος αντεπαναστάτης της ΝΕΡΙΤ είχε βάλει τίτλο «Η Εθνική μπήκε με το αριστερό». Κάτι που είχε συμβεί πριν από 11 μήνες και είχε καταγραφεί από τη Ζωή ώστε όταν έρθει το κόμμα στην εξουσία να πάρει μέτρα με τον αντεπαναστάτη.
Χρειάζεται όμως και το κατάλληλο πολιτικό σύστημα για να τακτοποιήσει τους πράκτορες της αντίδρασης που γράφουν ότι είναι κακό να μπαίνεις με το αριστερό. Για το κατάλληλο σύστημα είχε μιλήσει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης με άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Ο οποίος στην επέτειο του θανάτου του Χαρίλαου Φλωράκη, απευθυνόμενος με το nom de guerre «Καπετάν Γιώτης» που είχε ο μακαρίτης στο βουνό, έγραψε (για τη) «λεύτερη, ανεξάρτητη και σοσιαλιστική Ελλάδα που οραματίστηκες μέσα από τα βάθη της καρδιάς σου. Ισως να μην περιμένεις για πολύ!». Επειδή η Ελλάδα που ονειρευόταν στο βουνό ο Φλωράκης δεν ήταν μια πολυκομματική αστική δημοκρατία, μιλάμε για αλλαγή του πολιτεύματος.
Εδώ και αρκετό καιρό οι φιλελεύθεροι φοβούνται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Λένε τη μία «τρελή» και τον άλλο «γραφικό», ενώ ο χαρακτήρας καθόλου δεν ενδιαφέρει. Ενδιαφέρει ότι είναι υπουργοί και στελέχη κυβερνώντος κόμματος που ο ένας μιλάει ανοιχτά για αλλαγή πολιτεύματος και η άλλη κάνει πρόβες για να παίξει τον Βισίνσκι στις δίκες της Μόσχας. Και μη νομίζετε ότι τα απολυταρχικά καθεστώτα επιβάλλονται απότομα με πραξικόπημα. Το ίδιο αποτελεσματικά επιβάλλονται με τον φόβο. Τον φόβο που θα έχει την επόμενη φορά ο δημοσιογράφος του κρατικού καναλιού που θα πάει να βάλει «μπήκαν με το αριστερό» και θα σκεφτεί ότι μπορεί να τον βλέπει η Ζωή, ή «νίκησαν οι Γερμανοί» και θα τον πούνε γερμανοτσολιά. Το 1984 η φράση είναι «ο μεγάλος αδελφός σε κοιτάζει» και αν αντί για αδελφός είναι η «μεγάλη αδελφή», μικρή σημασία έχει.
Στα «πηγαδάκια»
Στη διάρκεια της ανάκρισης τα υποψήφια μέλη του Δ.Σ. της ΕΡΤ έπρεπε να απαντήσουν με ακρίβεια τι έκαναν τη μέρα που στα κανάλια έπεσε μαύρο. Ο Διονύσης Τσακνής είπε ότι διέκοψε τη συναυλία που έκανε και πήγε στο Ραδιομέγαρο σε συμπαράσταση. Οπου προφανώς συνάντησε τον Λάμπη Ταγματάρχη, που ήταν εκεί «με τους χιλιάδες εργαζομένους στα πηγαδάκια του Ραδιομεγάρου». Πόσους χιλιάδες δεν είπε, αλλά σημείωσε ότι δεν το θεωρεί τίτλο τιμής αφού «αυτό που έκανα μέσα από τη δημοσιογραφική μου δουλειά, ήταν να υπερασπίζομαι τη θέση ότι αυτό ήταν ένα φασιστικό μαύρο».
Στενοχώρια
Εκεί βρισκόταν και η άλλη υποψήφια, η Ελισάβετ Παπακωνσταντίνου, που είπε: «Βρέθηκα στην Αγία Παρασκευή και υποστήριξα τις κινήσεις των εργαζομένων». Οχι όμως ο Νίκος Γρηγορίου που καταχρεώθηκε με 1.000 ευρώ, όπως είπε, «για να έχω σήμα της ΕΡΤ open στη Μυτιλήνη όπου βρισκόμουν». Ο μόνος που δεν είχε να επιδείξει κάποια προ-ΕΡΤ δράση ήταν ο Νίκος Τρανός, αντιπρύτανης της Σχολής Καλών Τεχνών. Στενοχωρήθηκε όμως. Τόσο που είπε: «Δεν βρέθηκα στις διαδηλώσεις, αλλά στενοχωρήθηκα πάρα, μα πάρα, πάρα πολύ…». Αφού η Ζωή δεν τον έβαλε να γράψει το «στενοχωρήθηκα πάρα πολύ» 100 φορές μπορεί να λέει «ευχαριστώ».
