Το πρόβλημα με το Ισλάμ
Η ανησυχία για την Συρία και η ισλαμική «φυγή»
By Ανδρέας Ανδριανόπουλος
(Πηγή : http://foreignaffairs.gr/)
Οι αναφορές για αμερικανικές ανησυχίες σχετικά με την ανάμιξη της Ρωσίας στην σύγκρουση στην Συρία δεν είναι δικαιολογημένες.
Μετά από τρία χρόνια στρατιωτικής εμπλοκής στην περιοχή, τίποτα δεν έχει ξεκαθαρίσει. Χιλιάδες πρόσφυγες κατακλύζουν τα σύνορα των χωρών της δυτικής Ευρώπης σε καθημερινή βάση ενώ οι ένοπλοι υποστηρικτές του Ισλαμικού Κράτους συνεχίζουν να τρομοκρατούν τους πληθυσμούς των εδαφών που ελέγχουν και ανεμπόδιστα να καταστρέφουν μνημεία της ελληνο-ρωμαϊκής ιστορικής κληρονομιάς στην Παλμύρα.
Η Ρωσία έχει αναπτύξει πάνω από 2.000 αξιωματικούς και απλούς στρατιώτες στην Συρία, μαζί με τουλάχιστον 34 Sukhoi Su-30SM καταδιωκτικά, Su-34 και Su-24 βομβαρδιστικά και Su-25 αεροσκάφη επίθεσης εδάφους. Οι ρωσικές στρατιωτικές βάσεις, συμπεριλαμβανομένης της κύριας αεροπορικής βάσης κοντά στην Λατάκια, υποστηρίζονται από μηχανοκίνητες μονάδες πεζικού και πεζοναυτών όπως κι από ένα σημαντικό αριθμό αρμάτων μάχης, συστημάτων πυροβολικού και οπλισμένων με επιθετικά όπλα ελικοπτέρων. Επίσης, συστήματα αεράμυνας, πάντοτε ρώσικα, έχουν αναπτυχθεί κοντά και γύρω από τις βάσεις αυτές.
Οι επιθέσεις των αμερικανικών βομβαρδιστικών και των συμμάχων τους δεν έχουν μέχρι σήμερα κάνει το οτιδήποτε για να αναχαιτίσουν αποτελεσματικά την ανθρωπιστική καταστροφή η για να σταματήσουν τις ακρότητες των Ισλαμιστών βαρβάρων που με μανία επιδίδονται σε καταστροφές οποιουδήποτε πράγματος σώζεται από τον ανθρώπινο πολιτισμό. Αν η Ρωσία επιδιώκει τελικά να εκδιώξει η να περιορίσει την δράση του Ισλαμικού Χαλιφάτου, δεν βλέπω σε τι θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να προβάλει αντιρρήσεις.
Το Ισλαμικό κράτος είναι ένα παγκόσμιο, ισλαμο-φανατικό «εξ αποκαλύψεως» φαινόμενο. Από την φύση του είναι φτιαγμένο να αντέχει τις όποιες απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό. Δεν έχει κάποια ανεπτυγμένη οικονομία η τις όποιες σχετικές υποδομές με αποτέλεσμα κάθε προσπάθεια να πολεμηθεί με αεροπορικές επιθέσεις ή με επιχειρήσεις ειδικών δυνάμεων να μην έχει ελπίδες σημαντικών θετικών αποτελεσμάτων. Το Χαλιφάτο μπορεί να ηττηθεί μοναχά μέσω ενός μακρόχρονου και αιματηρού χερσαίου πολέμου που θα οδηγούσε σε ανακαταλήψεις κατακτημένων εδαφών, ελέγχου τους και αναδιοργάνωσης σε άλλη βάση των σχετικών περιοχών.
Στο Ιράκ, μονάχα η ανάμιξη του ιρανικού στρατού, των δυνάμεων των λεγομένων Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης και της πολιτοφυλακής των Σιιτών κατοίκων και ανταρτών συνέβαλε στην αποτροπή μιας ευρύτερης καταστροφής. Προσπάθειες από τις ΗΠΑ να εκπαιδεύσουν και να οπλίσουν μονάδες της λεγόμενης συριακής αντιπολίτευσης οδήγησαν σε απογοητευτικά αποτελέσματα μια και οδήγησαν σε διάλυση πολλών τέτοιων μονάδων με τα μέλη τους να αυτομολούν και να ενώνονται με το μέτωπο Τζαμπάτ αλ – Νούσρα (που παίρνει οδηγίες από την αλ Κάιντα) ή και να παραδίδονται οικειοθελώς, με ολόκληρο τον σχετικό οπλισμό τους, στις δυνάμεις του Χαλιφάτου!
Το Ισλαμικό Κράτος συνεπώς εξελίσσεται βαθμιαία σε μια τεράστια απειλή όχι μόνο για τις χώρες της Μέσης Ανατολής αλλά και ευρύτερα για τα κράτη και τους λαούς της Κεντρικής Ασίας και της Υπερκαυκασίας. Για παράδειγμα, ο συνταγματάρχης Γκουλμουρόντ Καλίμοφ, πρώην διοικητής των ΟΜΟΝ (ειδικών δυνάμεων ασφαλείας) του Τατζικιστάν και εκπαιδευμένος στην Ρωσία και την Δύση, με υψηλό δείκτη εκτίμησης στην χώρα του, εντάχθηκε πρόσφατα στον ISIS. Πολλοί επίσης ισλαμιστές τρομοκράτες από τον Καύκασο και από άλλες νότιες Ρωσικές επαρχίες (Νταγκεστάν, Αστραχάν, Καλμυκία) έχουν αποδεχθεί τον έλεγχο από το Χαλιφάτο και έχουν ενταχθεί σε αυτό.
Το ISIS ελέγχει τώρα μια πολύ μεγάλη περιοχή κι έχει ασφαλείς βάσεις και στρατόπεδα εκπαίδευσης. Αυτό από μόνο του αυξάνει δραματικά τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης στην Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία καθώς και το ενδεχόμενο εκτεταμένων τρομοκρατικών επιθέσεων στην Δυτική Ευρώπη, στην Ρωσία, στη Νότια Ασία και στην Κίνα.
Τα ρωσο-καζακικά σύνορα, για παράδειγμα, είναι εντελώς ανυπεράσπιστα και ευκολοπροσβάσιμα διότι τεχνικά είναι εξαιρετικά δυσχερές να υποστηριχθούν. Εκτείνονται σε τεράστια έκταση και οι ένοπλες δυνάμεις του Καζακστάν (39.000 άνδρες, εκ των οποίων μονάχα 20.000 ανήκουν σε χερσαίες δυνάμεις) είναι πρακτικά αδύνατον να ανταποκριθούν σε μια σχετική επιθετική πρόκληση που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε τεράστια περιφερειακή κρίση. Στην χειρότερη περίπτωση, η Ρωσία θα είναι αναγκασμένη να αναμιχθεί σε μια τέτοια εμπλοκή αναλαμβάνοντας την υπεράσπιση των καζακικών νότιων συνόρων. Υπάρχει συνεπώς η ενδεχόμενη απειλή μιας σημαντικής μελλοντικής πολεμικής εμπλοκής όπου η Ρωσία μονάχη θα πρέπει να αναλάβει ένα σημαντικότατο βάρος δίχως την παραμικρή υποστήριξη – εκτός ενδεχόμενα μιας πιθανής ανάμιξης της Κίνας.
Η Ρωσία συνεπώς έχει δύο ουσιαστικά επιλογές: Να πολεμήσει σήμερα το ISIS στη Μέση Ανατολή, η να υποχρεωθεί αργότερα να κάνει το ίδιο πράγμα σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα στον Καύκασο και την Κεντρική Ασία. Οι απώλειες που έχει υποστεί ο στρατός της Συρίας σε ανθρώπινο δυναμικό μπορεί να αναπληρωθούν μέσω της εισροής δυνάμεων πολιτοφυλακών υποστηρικτικών προς το Ιράν αλλά και από τον ίδιο τον ιρανικό στρατό. Αυτός ο στρατός είναι η μοναδική οργανωμένη στρατιωτική δύναμη στην περιοχή ικανή να εμπλακεί σε κανονικές μεγάλης κλίμακας στρατιωτικές επιχειρήσεις με σοβαρές δυνατότητες επιτυχίας. Αυτό δείχνει πως η συμφωνία των ΗΠΑ με το Ιράν, και με την βοηθητική συμβολή της Ρωσίας, έγινε την ακριβώς κατάλληλη στιγμή ώστε να διευκολύνει (και για την Δύση) τέτοιες επιχειρήσεις τώρα εναντίον του Ισλαμικού Χαλιφάτου.
Η Ρωσία οφείλει να διαλέξει ανάμεσα σε περιορισμένης κλίμακας απώλειες σήμερα και σε πολλές χιλιάδες θύματα δικά της αργότερα σε έναν υποθετικό πόλεμο στην Κεντρική Ασία και τον Καύκασο. Αν ο ISIS δεν ηττηθεί τώρα αποφασιστικά και καθαρά, οι κίνδυνοι για την Ευρώπη θα κλιμακωθούν επικίνδυνα. Αν η ρωσική ανάμιξη στην περιοχή υποδηλώνει κάτι ενδεχόμενα καταστροφικό για το Ισλαμικό Κράτος, δεν υπάρχει σοβαρός λόγος ανησυχίας για την Δύση. Η τύχη του καθεστώτος Άσαντ δεν είναι την στιγμή αυτή σοβαρό ζήτημα για κανέναν. Δεν αποκλείεται η ρωσική ανάμιξη να γίνεται με την, σε κάποιο βαθμό, γνώση κι έγκριση της Δύσης.
Εν τω μεταξύ οι συσχετισμοί στρατιωτικών δυνάμεων που εμπλέκονται στην Συρία αρχίζουν να αποκαλύπτουν διαθέσεις και επιλογές. Οι Αμερικανοί παρά την αρχική τους ενόχληση για την ανάμιξη της Ρωσίας βλέπουν το αδιέξοδο της ενίσχυσης των αντικαθεστωτικών που αντιμάχονται τον Άσαντ άλλα και που θεωρητικά είναι αντίπαλοι των ισλαμιστών. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς, εκπαιδευμένοι από την CIA και πλήρως εξοπλισμένοι, έχουν αυτομολήσει στις οργανώσεις που ελέγχει η αλ Κάιντα ή και στις δυνάμεις του ίδιου του Χαλιφάτου. Αποφάσισαν έτσι να διακόψουν κάθε βοήθεια προς τις οργανώσεις ή τις κινήσεις αυτές.
Στην Σαουδική Αραβία, που μισεί το Ιράν και τις σιιτικές πολιτοφυλακές όπως και το καθεστώς του Άσαντ, η ρωσική ανάμιξη έπεσε σαν μεγάλη πέτρα σε μικρή στέρνα. Η Σαουδική Αραβία βρίσκεται σε εμπόλεμη, υποτίθεται, κατάσταση με το ISIS (που όμως πολλοί εκτιμούν πως το ενισχύει οικονομικά, μαζί με το ομόθρησκό του Κατάρ) αλλά επιθυμεί και την ανατροπή του φιλο-σιιτικού καθεστώτος Άσαντ. Η ρωσική ανάμιξη ματαιώνει ουσιαστικά την ευόδωση αυτών των σχεδίων. Σαν συνέπεια, και σε πρώτη φάση, το θρησκευτικό κατεστημένο των Ουαχάμπις στο Ριάντ ξιφούλκησε ανοιχτά κατά της Μόσχας. Πολλοί θρησκευτικοί ηγέτες της Σαουδικής Αραβίας εξαπέλυσαν ήδη μύδρους κατά της Ρωσίας καλώντας σε ιερό πόλεμο των (Σουνιτών) Μουσουλμάνων εναντίον της.
«Οι ιεροί πολεμιστές στην Συρία υπερασπίζονται το σύνολο του ισλαμικού έθνους» διακήρυξαν σε επίσημη ανακοίνωσή τους. Και συνέχισαν: «Εμπιστευτείτε και στηρίξτε τους… διότι αν ηττηθούν, ο Θεός να φυλάει, θα έρθει η ώρα που η μια σουνιτική χώρα θα ρίχνεται εναντίον της άλλης».
ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ
Η παρουσία του Ισλάμ σε μια χώρα επιδρά στις εξελίξεις ευθέως ανάλογα με τους αριθμούς των μουσουλμάνων που βρίσκονται εκεί. Αν οι αφοσιωμένοι οπαδοί του Μωάμεθ δεν ξεπερνούν το 1% του πληθυσμού τότε οι Μουσουλμάνοι είναι φιλήσυχοι, αγαπούν την ειρήνη και δείχνουν έτοιμοι να ασχοληθούν αποκλειστικά με την καθημερινότητα τους. Αυτό ισχύει απόλυτα σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες η Αυστραλία η ο Καναδάς με ποσοστό Μουσουλμάνων από 0,08 έως 1,8%.
Η «επιθετική ισλαμοποίηση» έχει σαν αφετηρία την στιγμή που οι αριθμοί των Μουσουλμάνων είναι αρκετοί ώστε να επιτρέπουν διεκδικητικές κινητοποιήσεις με στόχο την κατοχύρωση κατ’ αρχήν δικαιωμάτων που στην συνέχεια εξελίσσονται σε επιλογές επιθετικές ή καταπιεστικές για τις άλλες πληθυσμιακές ομάδες μιας χώρας. Όπως με λεπτομέρεια αναφέρει ο Δρ. Peter Hammond στο εξαιρετικά διαφωτιστικό του βιβλίο Slavery, Terrorism and Islam: The Historical Roots and Contemporary Threat (2010), όταν οι ανεκτικές, πολυπολιτισμικές και «πολιτικά ορθές» κοινωνίες δέχονται μια σειρά από απαιτήσεις των Μουσουλμάνων κατοίκων τους κάποια άλλα ζητήματα αρχίζουν να γίνονται ορατά και βαθμιαία κυρίαρχα.
Μόλις ο αριθμός των Μουσουλμάνων κατοίκων προσεγγίζει το 2% – 5% αρχίζει ο προσηλυτισμός άλλων εθνικών μειονοτήτων καθώς και ομάδων του πληθυσμού που αισθάνονται περιθωριοποιημένοι και εξαιρεμένοι (λόγου χάριν, φυλακισμένοι). Τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται ήδη σε χώρες όπως η Δανία (2%), η Γερμανία (3%) η Βρετανία (2,7%), η Ισπανία (4%) και η Ταϊλάνδη (4,6%).
Μόλις το ποσοστό ξεπεράσει περίπου το 5% (Γαλλία 8%, Σουηδία 5%, Ελβετία 4,3%, Ολλανδία 5,5%, Φιλιππίνες 5%) οι πιέσεις εντείνονται σε βαθμό μεγαλύτερο από το μέγεθος της μειονότητας. Λόγου χάριν, γίνονται μεγάλες διεκδικήσεις για την εισαγωγή ενός ειδικού «καθαρού» (halal) με ισλαμικούς όρους, φαγητού π.χ. στα σούπερ μάρκετ, με αποτέλεσμα την εξασφάλιση απασχόλησης υποχρεωτικά σε Μουσουλμάνους για την προπαρασκευή και διαχείρισή του.
Σε περιπτώσεις που το αίτημά τους δεν γίνεται δεκτό, εμφανίζονται απειλές για κινητοποιήσεις και αντίποινα. Την ίδια στιγμή, αιτήματα αυτοδιοίκησης με βάση την σαρία (ισλαμικό νόμο) στις ιδιαίτερες κοινότητές τους εμφανίζονται με απειλές για βίαια αντίποινα αν η πίεση απορριφθεί. Παράδειγμα, το Μόναχο με το Oktoberfest.
Όταν το πληθυσμιακό ποσοστό των Μουσουλμάνων ξεπερνά το 10%, βιαιότητες κάνουν την εμφάνισή τους με ανησυχητική συχνότητα με βάση παράπονα και αιτήματα για την κοινωνική τους κατάσταση.
Στο Παρίσι βλέπουμε ήδη πυρπόληση αυτοκινήτων ενώ η παραμικρή κίνηση που ενοχλεί τους Ισλαμιστές αντιμετωπίζεται με βιαιότητες και συχνά με αίμα (Παρίσι και Κοπεγχάγη με καρτούν για τον Μωάμεθ, και Άμστερνταμ για κάποιο φιλμ). Τέτοιες εντάσεις παρατηρούνται σχεδόν καθημερινά σε κοινωνίες με παρόμοια ποσοστά (Ινδία 10%, Κένυα 19%, Ρωσία 15%).
Με ποσοστά πάνω από 20% σημειώνονται συχνές εγκληματικές ενέργειες που περιλαμβάνουν φόνους αντιφρονούντων ετερόπιστων (Χριστιανών) ή ετερόδοξων (Σιιτών) καθώς και σχηματισμός παραστρατιωτικών οργανώσεων όπως λ.χ. στην Αιθιοπία (32,8%), στο Τσαντ (53,1%), στο Λίβανο (59,7%) και στην Βοσνία (40%).
Όταν το ποσοστό των Μουσουλμάνων κατοίκων ξεπερνά το 60%, σημειώνονται οργανωμένες διώξεις «άπιστων», εθνοκαθάρσεις αντιφρονούντων, ή χρησιμοποίηση της σαρία σαν επιθετικό όπλο όπως και η γίζυα (φόρος στους άπιστους) καθώς και φαινόμενα βίαιης τζιχάντ (Μαλαισία 60,4%, Κατάρ 77,5%, Σουδάν 70%, Μπανγκλαντές 83%, Αίγυπτος 90%, Ινδονησία 86,1%, κλπ).
Είναι χαρακτηριστική σχετικά η τοποθέτηση της ισλαμικής οργάνωσης Ikatan Muslimin Malaysia (ISMA) που στις 19 Σεπτεμβρίου 2015 ανακοίνωσε πως φιλελεύθερες ιδέες και πολιτικές μπορούν να συνυπάρξουν με το Ισλάμ μονάχα αν είναι πρόθυμες να υποκλιθούν στην ανωτερότητα του ισλαμικού συστήματος και να λειτουργούν κάτω από τις κατευθύνσεις και τις εντολές που αυτό θα επιβάλει. Μιλώντας σε μια δημόσια εκδήλωση με θέμα τον Φιλελευθερισμό και το Ισλάμ ο πρόεδρος της ISMA, Abdullah Zaik Abd Rahman, τόνισε πως το Ισλάμ δεν είναι δυνατόν να μεταρρυθμισθεί ή να τροποποιηθεί από οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα ή κίνηση και κατήγγειλε ως αυτοαποκαλούμενους «δήθεν» Μουσουλμάνους όσους χρησιμοποιούν τον τίτλο του «φιλελεύθερου Μουσουλμάνου» και όσους καταφεύγουν σε φιλοσοφικά θεωρήματα της Δύσης που δημιουργήθηκαν στην διάρκεια των σκοτεινών μεσαιωνικών χρόνων (!) στηρίζοντας τις απόψεις αυτές. Τα συμπεράσματα για όλους είναι προφανή…
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ Ή «ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ»;
Η κραυγή «χετζίρα» (Hijrah) στέλνει κραδασμούς ανατριχίλας στις ψυχές και στο θυμικό των Μουσουλμάνων. Σηματοδοτεί το ξεκίνημα του Ισλάμ κι’ αναφέρεται στην φυγή του Προφήτη Μωάμεθ από την Μέκκα ως πρόσφυγας, για να διασωθεί από επικείμενους φονιάδες, την άφιξή του στη Μεντίνα (τότε Γιαθρίμπ), την μεθόδευση της από μέσα κατάληψής της και την στην συνέχεια επεκτατική κυριαρχία του Ισλάμ παντού. Περιέχεται σε 91 στίχους του Κορανίου σαν καθήκον των Μουσουλμάνων να μιμηθούν τον Προφήτη και να ακολουθήσουν την χετζίρα, με στόχο την επεκτατική διάδοση του Ισλάμ σε άλλες χώρες και κοινωνίες.
Μια τέτοια «φυγή» των μουσουλμάνων, με την μορφή της προσφυγιάς ή της μετανάστευσης, οριοθετεί τους τρόπους με τους οποίους η σαρία (ιερός νόμος) μπορεί τελικά να επιβληθεί σε αλλόπιστες κοινωνίες. Από την βία των Σαλαφιστών μέχρι την αξιοποίηση των δημοκρατικών θεσμών και την ανοχή των άλλων κοινωνιών, που κάνουν χρήση οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και οι οπαδοί της Χιζμπ – ουτ Ταχρίρ, υπάρχουν σαφείς θρησκευτικές αναφορές στα διάφορα ιερά κείμενα. Σε ποιό βαθμό, λοιπόν, η ανθρώπινη πλημμύρα που κατακλύζει τα ελληνικά νησιά και την υπόλοιπη Ευρώπη είναι προϊόν γνήσιας προσφυγικής διαφυγής ή αποτέλεσμα προσχεδιασμένης –συχνά με μεθόδους βίαιου εξαναγκασμού- ισλαμικής διείσδυσης; (Για περισσότερες πληροφορίες στο θέμα, βλ το μικρό βιβλίο των Sam Solomon και E. Al Maqdisi, Modern Day Trojan Horse: Al-Hijra, the Islamic Doctrine of Immigration, Accepting Freedom or Imposing Islam?. Advancing Native Missions, 2009).
Εκεί που οι Μουσουλμάνοι βλέπουν τον κόσμο μέσα από το κιάλι της ιστορίας, η Δύση μετατρέπει και ξαναγράφει την ιστορία ώστε να ταιριάξει στις σύγχρονες ιδεολογικές της ανησυχίες. Αυτή η διχοτόμηση ανάμεσα στον μουσουλμανικό και τον Δυτικό τρόπο σκέψης διακρίνεται παντού. Όταν το Ισλαμικό Κράτος, με τα λόγια του ηγέτη του αλ Μπαγκντατί, διακήρυξε την πρόθεσή του να «κατακτήσει την Ρώμη» και να «διαλύσει τους σταυρούς που υπάρχουν εκεί», ελάχιστοι στην Δύση πήραν τα λόγια αυτά στα σοβαρά η τοις μετρητοίς. Σχεδόν κανείς δεν συνειδητοποίησε τότε πως αυτά είναι στην κυριολεξία τα λόγια του ιδρυτή του Ισλάμ και των τότε συντρόφων του (τους οποίους ακολουθούν πιστά σήμερα οι λεγόμενοι Σαλαφιστές – προγονολάτρες) όπως καταγράφονται στις διάφορες μουσουλμανικές πηγές (διδασκαλίες – χαντίντ) – δηλαδή λόγια και στόχοι που έχουν προκαλέσει και συντηρήσει για αιώνες ολόκληρους «ιερούς πολέμους» (τζιχάντ) στην Ευρώπη.
ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΟΥΓΓΑΡΙΑ
Η τοποθέτηση των προσωρινών φρακτών στα σύνορα της Ουγγαρίας, έχει ως στόχο να κατευθυνθούν οι μετανάστες προς τα σημεία διέλευσης. Συνολικά 14 νόμιμα σημεία διέλευσης λειτουργούν στο τμήμα των συνόρων με την ζώνη Σένγκεν (δηλαδή ένα σε κάθε 37 χλμ.), και ο καθένας μπορεί να εισέλθει στην χώρα ελεύθερα με την προϋπόθεση ότι είτε διαθέτει έγκυρη ταυτότητα είτε είναι πρόθυμος να δηλώσει επί τόπου πως ζητάει άσυλο.
Δυστυχώς, οι μετανάστες, για να αποφύγουν παράνομα την καταγραφή, δεν εισέρχονται στην χώρα από τα σημεία διέλευσης, αλλά διασχίζουν τα σύνορα όπου τους αρέσει, και δεν λένε ούτε το όνομα ούτε την ιθαγένειά τους. Φέτος, 275.000 μετανάστες έχουν διασχίσει παράνομα τα σύνορα, αλλά μόνο 175.000 άτομα υπέβαλαν αιτήσεις ασύλου. Από την Συρία έρχεται μόνο το 36% των αιτούντων, ενώ οι υπόλοιποι κατάγονται από 78 διαφορετικές χώρες.
Ρίχνοντας μια ματιά στις φωτογραφίες και στα βίντεο από τα συμβαίνοντα στα ελληνικά νησιά και στους σταθμούς της Βουδαπέστης, της Βιέννης και του Μονάχου αλλά και στα σύνορα Ουγγαρίας–Σερβίας και Γερμανίας–Δανίας διαπιστώνουμε (παρά τις προσπάθειες των ΜΜΕ να επικεντρώνουν τις κάμερες στα ελάχιστα γυναικόπαιδα) πως 8 στους 10 εικονιζόμενους είναι νέοι άνδρες ηλικίας γύρω στα είκοσι και πάνω. Ανάμεσα στις τόσες χιλιάδες «πρόσφυγες», πού είναι οι πολλές γυναίκες, τα μικρά παιδιά, οι άρρωστοι και οι ηλικιωμένοι; Αυτοί δεν κινδυνεύουν από τους εμφύλιους και τις αγριότητες των τζιχαντιστών του Χαλιφάτου; Κάτι δεν στέκει καλά σε όλα αυτά. Είναι περίεργο πώς δεν γίνεται σχεδόν καθόλου κουβέντα για το ζήτημα αυτό.
Σε πρόσφατη ομιλία του στο περίφημο τζαμί Al-Aqsa στην Ιερουσαλήμ, εκεί που πρόσφατα ξέσπασαν ταραχές που θυμίζουν μια νέα «ιντιφάντα», ο Σεΐχης και τοπικός θρησκευτικός ηγέτης Muhammad Ayed τόνισε πως οι ευρωπαϊκές χώρες δεν κινούνται από ανθρωπιστικά κίνητρα όταν μεταχειρίζονται με σωστό τρόπο τους πρόσφυγες, αλλά από τις δικές τους ανάγκες για φτηνό εργατικό δυναμικό. «Θα κατακτήσουμε τις χώρες τους» διακήρυξε στις 11 Σεπτεμβρίου 2015 και τα λόγια τους πέρασαν στο ίντερνετ. «Οι άπιστοι μας θέλουν να βασανιζόμαστε», τόνισε. «Μας θέλουν τα ταπεινωμένους… Αλλά (όπως αναφέρει και το Κοράνι) αυτή η σκοτεινή νύχτα δεν θα κρατήσει πολύ. Σύντομα, με την βοήθεια του Αλλάχ, θα τους ποδοπατήσουμε κάτω από τα γυμνά μας πόδια…. Η Ευρώπη έχει γεράσει και εκφυλισθεί, και χρειάζεται ανθρώπινες ενισχύσεις. Δεν υπάρχει όμως καμία ανθρώπινη δύναμη ισχυρότερη από εμάς τους Μουσουλμάνους… (Οι Γερμανοί) θα μας ήθελαν νεκρούς, αλλά έχουν χάσει την δυνατότητά τους να πολλαπλασιάζονται. Έτσι ψάχνουν για δυνατότητες πολλαπλασιασμού αλλού. Θα τους βοηθήσουμε να πολλαπλασιασθούν! Θα γεννήσουμε παιδιά μαζί τους, γιατί θα κατακτήσουμε τις χώρες τους –είτε το θέλετε είτε όχι, άμοιροι Γερμανοί, Αμερικανοί, Γάλλοι, Ιταλοί και όλοι οι άλλοι σαν και σας. Πάρτε στις χώρες σας τους πρόσφυγες! Σύντομα θα τους καλέσουμε στο όνομα του επερχόμενου Χαλιφάτου. Θα σας δηλώσουμε: Αυτά είναι τα αγόρια μας. Στείλτε τα σε μας. Άλλως, θα σας στείλουμε τους στρατούς μας».
Οι στόχοι και οι επιδιώξεις της ισλαμικής φυγής δεν είναι τόσο πλέον δύσκολο να διακριθούν…
Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΜΗΡΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟΥ
Κατόπιν αυτών πολύ σύντομα θα βρεθούμε στριμωγμένοι στις επιλογές μας ακόμη και σε σχέση με ζητήματα ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής. Η δίχως έλεγχο μεγάλη εισροή μεταναστών και η αλλοίωση της εθνολογικής βάσης της κοινωνίας θα αρχίσει να αντανακλά σε θέματα που έχουν σχέση με την θέση της Ευρώπης στην διεθνή σκακιέρα. Το μουσουλμανικό κύμα που πλειοψηφεί στις τάξεις των παράνομων μεταναστών και βέβαια των αυτοαποκαλούμενων (μέχρι σχετικής απόδειξης) προσφύγων, σταδιακά θα αρχίσει να παίζει σημαντικό ρόλο σε κάθε προσπάθεια ή πρωτοβουλία των χωρών της Ευρώπης στον εξωτερικό τομέα. Εφ’ όσον δεν έχουμε, στην Ελλάδα τουλάχιστον, ακόμη ξεκαθαρίσει ποια είναι ακριβώς η πολιτική μας στον τομέα του χειρισμού της νεο-μουσουλμανικής (σε αντίθεση με τους Μωαμεθανούς / Έλληνες πολίτες της Θράκης) μειονότητας της χώρας, σύντομα θα βρεθούμε σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση. Κάθε απόφαση εξωτερικής πολιτικής θα πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν σημαντικές παραμέτρους της εσωτερικής κοινωνικής κατάστασης.
To γεγονός πως σύντομα θα υπάρχουν μερικές χιλιάδες δεύτερης γενιάς Μουσουλμάνοι μετανάστες στην χώρα, όπως βέβαια και στην Ευρώπη, με απόλυτα δικαιώματα Έλληνα πολίτη και δυνατότητα άσκησης εκλογικών καθηκόντων, θα επιφέρει μεταβολές όχι απλά στο εκλογικό σώμα αλλά και στην δυνατότητα άσκησης εξωτερικής πολιτικής δίχως αναφορά στις ιδιαίτερες εθνικές και θρησκευτικές ευαισθησίες της μειονότητας. Συμμετοχή σε υπερθενικές επεμβάσεις σε χώρες της Μέσης Ανατολής ή της ισλαμικής Ασίας θα είναι σχεδόν αδύνατες δίχως να λαμβάνονται υπ’ όψιν οι πιέσεις του μουσουλμανικού στοιχείου των κοινωνιών. Το ίδιο θα ισχύει και για λογής μέτρα στο εσωτερικό εφ’ όσον θα αναφέρονται σε αποφάσεις κοινωνικής, εκπαιδευτικής ή αξιακής γενικότερα φύσης που θα άπτονται νοοτροπιών διαφορετικών από τις παραδοσιακά ντόπιες.
Σε πρόσφατη, σοβαρότατη, μελέτη του, ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου του Cambridge, Cristopher Hill (The National Interest in Question: Foreign Policy and Multicultural Societies. Oxford University Press, 2013) επισημαίνει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει συνολικά η Ευρώπη στις επιλογές της λόγω των πολυπληθών μουσουλμανικών κοινοτήτων στους κόλπους της και στο αλλοπρόσαλλο των πολιτικών που ακολουθούν οι κυβερνήσεις των κρατών–μελών απέναντί τους. Σημειώνει την μεγάλη ένταση στην Βρετανία ανάμεσα σε τρίτης γενιάς Ασιάτες που οδηγεί σε συγκρούσεις και τρομοκρατικές κινήσεις. Παράλληλα, επισημαίνει τα προβλήματα που εμφανίζονται σε χώρες όπως η Δανία, η Ολλανδία, και η Γερμανία με αφορμή συγκρούσεις ανάμεσα σε διαφορετικές θρησκευτικές υποδιαιρέσεις μεταξύ Μουσουλμάνων αλλά και απέναντι σε εκδηλώσεις που ενοχλούν τις ευαισθησίες τους (οι γελοιογραφίες του προφήτη ή άλλες καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες).
Όλα αυτά προκαλούν αλλαγές σε προτεραιότητες εξωτερικής πολιτικής που οι χώρες υποχρεώνονται να ακολουθήσουν προκειμένου να εξασφαλίσουν συναίνεση και ηρεμία στο εσωτερικό τους. Αλλά και για να μπορέσουν να βρουν μια ισορροπία ανάμεσα σε ανταγωνιζόμενες στο εσωτερικό τους αξίες όπως ο πατριωτισμός, η ελευθερία, η ασφάλεια, η πολυμέρεια, η ανοχή, η συναίνεση και τα ατομικά δικαιώματα. Οι προκλήσεις δεν είναι λίγες.
Η Ευρώπη, όπως και οι χώρες–μέλη της ΕΕ, έχουν να αντιμετωπίσουν μεγάλες εντάσεις και διλήμματα. Και δεν είναι λίγα αυτά που θα βρεθούν για χειρισμό στις αρμοδιότητες του Έλληνα επιτρόπου. Ήδη το κοινό ευρωπαϊκό αύριο είναι αρκετά σκοτεινό. Οι μουσουλμανικές μειονότητες θα αυξήσουν τις εντάσεις και στα εσωτερικά μέτωπα των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Με άγνωστα αποτελέσματα.
ΠΟΎ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ;
Είναι επίσης ακατανόητο το πώς όσοι διαφεύγουν από την Συρία κυρίως, στρέφονται προς την Δύση, και όχι προς πολύ κοντύτερα ευρισκόμενες χώρες που είναι πλούσιες αλλά και μουσουλμανικές. Σε χώρες όπως το Κουβέιτ, το Κατάρ, τα Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία δεν έχει μέχρι σήμερα μεταφερθεί ούτε ένας (!) μετανάστης. Ενώ σε άλλες γειτονικές χώρες, με σοβαρά όμως οικονομικά προβλήματα οι περισσότερες και που δεν μπορούν να τους κρατήσουν για πολύ, έχουν γίνει δεκτοί πάρα πολλοί (Τουρκία 1,8 εκατ., Λίβανος 1,2 εκατ., Ιορδανία 628.000, Αίγυπτος 133.000). Κι αυτοί, όμως, λόγω άθλιων οικονομικών συνθηκών, πασχίζουν να φύγουν για Ελλάδα και Ευρώπη. Γιατί οι εύπορες μουσουλμανικές χώρες, όπου θα μπορούσαν να παραμείνουν μόνιμα δίχως προβλήματα, δεν δέχονται κανέναν;
Σύμφωνα με την άποψη του γνωστού εταίρου του Council on Foreign Relations και καθηγητή του Πανεπιστημίου Georgetown της Ουάσιγκτον, Charles A. Kupchan, «H Ευρώπη ιστορικά έχει αγκαλιάσει περισσότερο εθνικές παρά πολιτικές αντιλήψεις περί υπηκοότητας, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, κι αυτός είναι ένα λόγος που η αποδοχή της μετανάστευσης εκεί είναι τόσο δύσκολη». Από την σιγουριά της απέναντι πλευράς του Ατλαντικού, όπου το πρόβλημα δεν είναι τόσο επιτακτικό, τέτοιες απόψεις δεν είναι δύσκολο να διατυπώνονται. Εν τούτοις, και παρά την «πολιτική» αντίληψη περί υπηκοότητας που κυριαρχεί στις ΗΠΑ, μόνο 10.000 πρόσφυγες–μετανάστες αποφασίσθηκε να γίνουν δεκτοί. Και θεωρήθηκε μάλιστα σαν χειρονομία δείγμα θυσίας–προσφοράς
Μήπως λοιπόν στόχος είναι η νέα «φυγή» (hijrah) προς την Δύση; Πριν από μήνες το Ισλαμικό Χαλιφάτο στην Συρία και στο Ιράκ είχε απειλήσει την Δύση με 500.000 Ισλαμιστές «πρόσφυγες», που σύμφωνα με το παράδειγμα του Προφήτη θα διάβρωναν τις κοινωνίες αυτές από μέσα, διαδίδοντας την φανατισμό τους, με τελικό στόχο την επιβολή της σαρία. Το σχέδιο του Χαλιφάτου δείχνει να πετυχαίνει, με την Ευρώπη να κατακλύζεται από Μουσουλμάνους και τα ελληνικά νησιά, σαν ανυπεράσπιστα προγεφυρώματα, να βουλιάζουν κάτω από το βάρος των αριθμών τους.
Χιλιάδες μαχητές του Ισλαμικού Κράτους έχουν ήδη διολισθήσει προς την Δύση μέσα από τις μη εντοπισμένες γραμμές των μεταναστών και πολλών αυτοαποκαλούμενων «προσφύγων». Ο Γερμανός υπουργός Εσωτερικών, Thomas De Maiziere, επικαλέσθηκε δηλώσεις του Χαλιφάτου που ισχυρίζεται ότι τουλάχιστον 4.000 οργανωμένοι μαχητές του βρίσκονται ήδη στην Γερμανία έχοντας εκμεταλλευθεί την είσοδο πολλών χιλιάδων προσφύγων. Σχετικά, από τον Φεβρουάριο του 2015 το Χαλιφάτο είχε προειδοποιήσει για τις προθέσεις του να πλημμυρίσει την Ευρώπη με τουλάχιστον 500.000 μαχητές! Ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς σημαίνουν αυτοί οι αριθμοί αν η πρόθεση είναι να προκαλέσουν αιματηρό χάος σε πολλές Γερμανικές και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις…
Το ζήτημα του σχετικού κινδύνου δεν έχει να κάνει με τον ρατσισμό, αφού η εθνικότητα και το χρώμα των εισβολέων δεν παίζει κανένα ρόλο. Έχει όμως μεγάλη σημασία η σύγκρουση αξιών. Οι κοινωνίες μας είναι χτισμένες πάνω στην αποδοχή του διαφορετικού, στην ανεκτικότητα και τον αλληλοσεβασμό. Αυτές είναι αρχές που αντιπαρατίθενται με τον ακραίο ισλαμισμό. Οι αξίες των δύο πολιτισμών δεν είναι συμβατές. Φανατισμός, μίσος, αντιπαλότητα, εξαίρεση του «άλλου», κυριαρχούν στον δικό τους πολιτισμό. Στην αναπόφευκτη σε βάθος χρόνου ρήξη, ποιος θα κυριαρχήσει;
Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες εξακολουθούν να κρατούν τα μάτια ερμητικά κλειστά στην πραγματικότητα και στους κινδύνους. Προκειμένου να εξυπηρετήσουν παροδικά συμφέροντα και μυωπικούς πολιτικούς στόχους θυσιάζουν τις μακρόπνοες προοπτικές των κοινωνιών τους. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει την σκέψη τους και την έλλειψη οραματισμών. Οι κίνδυνοι, όμως, είναι μεγάλοι. Το ζήτημα δεν είναι η καλύτερη οργάνωση της υποδοχής των προσφύγων ή των μεταναστών, αλλά η αντιμετώπιση της ροής στο πλαίσιο των οργανωμένων Δυτικών κοινωνιών που οδηγούνται αναπόφευκτα σε εθνική αλλοίωση και σε μελλοντικές σημαντικότατες εντάσεις και αναταραχές.
* Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ είναι ακαδημαϊκός. Έχει εκλεγεί επανειλημμένα βουλευτής και έχει διατελέσει υπουργός.
Copyright © 2015 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.
