Από το Μυστήριο
Έχω πάρα πολύ καιρό να γράψω για τα αθλητικά και δη για τον ΠΑΟ. Ενδεχομένως πάνω από χρόνο. Η απογοήτευσή μου για την πορεία της ομάδας, λειτουργούσε αποτρεπτικά όλο αυτό τον καιρό.
Τι να γράψω δηλαδή; Ότι ο ΠΑΟ έχει μικρύνει σε όλα τα επίπεδα; Ότι φέτος ήταν μία από τις πιο αποτυχημένες και ανούσιες χρονιές που εγώ θυμάμαι; Ότι ελάχιστοι πια Παναθηναϊκοί ελπίζουν ότι στο μέλλον θα αλλάξει κάτι;
Με την καβάντζα των 300 εκατομμυρίων ευρώ σε δέκα χρόνια από τη με νομοθετικό διάταγμα συμμετοχή του στο Ch.L. (δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τη μοναδική φορά που ο γαύρος δεν κατάφερε να προκριθεί στους ομίλους, ο Κόκκαλης αναγκάστηκε να πουλήσει την ΠΑΕ...), συν τα έσοδα ενός γηπέδου που επί της ουσίας πλήρωσε η ελληνική πολιτεία, συν τις μεταγραφές, ο Ολυμπιακός έχει ξεφύγει έτη φωτός οικονομικά στην Ελλάδα. Αγωνιστικά όχι αναλόγως, γι' αυτό αναλαμβάνουν κατά καιρούς να σώσουν την παρτίδα διάφοροι μυστήριοι, κοράκια, παραρτήματα κλπ. 18 στα 20, και δυο γενιές Ολυμπιακών απλώς έχουν μάθει μόνο να κερδίζουν αδιαφορώντας για τον τρόπο. Το διαπιστώνει ευθύς αμέσως ο οιοσδήποτε έχει την άγνοια κινδύνου να συζητήσει ποδοσφαιρικά με γαύρους ακόμη και τους πιο μορφωμένους και πεπαιδευμένους.
Και ο ΠΑΟ; Έχοντας χάσει το ευρωπαϊκό DNA που τον είχε κρατήσει ζωντανό τον καιρό της πρώτης παράγκας, σήμερα αποκλείεται από κάτι αζέρικες ομάδες και είναι στις τελευταίες θέσεις στο ευρωπαϊκό ranking. Έλληνες παίκτες της προκοπής δεν έχει ούτε για δείγμα και έχουμε δει να παίζουν κάτι απίθανοι μισθοφόροι. Από το 2010, κάθε προηγούμενη χρονιά είναι χειρότερη από την προηγούμενη (με μόνη αναλαμπή την πρώτη χρονιά του Αναστασίου), καθώς ούτε αποτελέσματα έρχονται, ούτε προοπτική που να πείθει υφίσταται.
Φέτος συνειδητά επέλεξα να μην πάω Λεωφόρο. Ιδίως μετά τη ματαίωση του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό το Νοέμβριο, στο στήσιμο της χρονιάς. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν πήγα στο γήπεδο για να δω αγώνα του Παναθηναϊκού σε μια αγωνιστική περίοδο. Άλλωστε από τη μεταφορά της έδρας από το ΟΑΚΑ στο ...κοτέτσι της Λεωφόρου, δεν έχω ξαναπάρει διαρκείας. Ομοίως πολλοί φίλοι μου, που αδυνατούν να αποδεχθούν ότι έδρα του ΠΑΟ είναι ένα γήπεδο 13-14.000 θέσεων, κτισμένο πριν από πολλές δεκαετίες. Ένα αχούρι που, και στις καλύτερες θέσεις στο κέντρο, αδυνατείς να δεις την εκτέλεση του κόρνερ. Και αυτό το αχούρι, θέλουν τώρα να το ανακαινίσουν, δεσμεύοντας τον ΠΑΟ για τις επόμενες δεκαετίες. Ένα γήπεδο προδιαγραφών του '50, στο σημείο που βρίσκεται, απλώς δεν μπορεί να γίνει ΠΟΤΕ γήπεδο για μια μεγάλη ομάδα.
Ο ΠΑΟ μίκρυνε κατ' επιλογή των διοικούντων προκειμένου να παραμείνει διαχειρίσιμο οικονομικό μέγεθος. Η οριστική (;) απομάκρυνση της λαίλαπας της οικογένειας Βαρδινογιάννη (6 πρωταθλήματα σε τριάντα και πλέον χρόνια, χωρίς γήπεδο, προπονητικό κλπ), μετά την αποτυχία του πολυμετοχικού εγχειρήματος ελέω Τζίγκερ - κυρίως - και των πολλών και ισχυρών "εγώ", οδήγησε την ΠΑΕ στα χέρια του Αλαφούζου και της ...Παναθηναϊκής Συμμαχίας (ωραίο αστείο, πάμε παρακάτω). Ο Αλαφούζος απλώς δεν έχει καμία απολύτως ιδέα περί ποδοσφαίρου. Καμία. Οι επιλογές του είναι σχεδόν πάντα άστοχες και δεν θέλει να δεχθεί ότι έχει σφάλει. Είναι κατά το κοινώς λεγόμενο "μυρουδιάς". Τελευταίο παράδειγμα να κρατήσει προπονητή έναν ολίγιστο και αποδεδειγμένα αποτυχημένο Ιταλό, κόντρα στη λογική και τις απόψεις όλων των υπολοίπων, πλην των υποτακτικών του. Το αγωνιστικό πλάνο απλώς απουσιάζει, ή αλλάζει ανά εξάμηνο, ανάλογα με τον καιρό. Ο Αλαφούζος, ναι μεν είχε το θάρρος να αναλάβει και να ξελασπώσει το Σύλλογο, όταν όλοι οι άλλοι παναθηναϊκάρες ποιούσαν τη νήσσα, αλλά δυστυχώς δεν το έχει για το μεγαλύτερο βήμα...
Στο μέτωπο της εξυγίανσης του ποδοσφαίρου, ο Αλαφούζος πιστώνεται μεν το ξήλωμα του πουλόβερ της εγκληματικής οργάνωσης, αλλά φαίνεται ότι απλώς θα αλλάξουν τα αφεντικά στο τέλος. Δεν είναι τυχαίο ότι φέτος ο ΠΑΟ έφαγε το πιστόλι της ζωής του, ακόμη και σε αδιάφορα ματς, την ίδια στιγμή που ΠΑΟΚ - ΑΕΚ είχαν διαιτησίες που ο ΠΑΟ ούτε να ονειρευθεί μπορεί.
Άλλη μεγάλη πληγή είναι η Θύρα 13. Η ΠΑΕ την τρέμει, η πλειοψηφία των δημοσιογράφων υποκλίνεται, φοβούμενη να μην πέσει σε δυσμένεια. Ουδείς ενδιαφέρεται ότι επί της ουσίας οι μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων κάνουν κουμάντο στους οργανωμένους από το 2010 περίπου και οι 13-14 έχουν γίνει άντρο των κουκουλοφόρων. Ουδείς τολμά να πει το αυτονόητο, ότι η 13 έχει στερήσει από τον ΠΑΟ ένα πρωτάθλημα (πέρσι στο 2-1 με τον γαύρο, όταν έκαναν ντου και ο ΠΑΟ μηδενίστηκε, όντας στο -3), πολύτιμους βαθμούς από τιμωρίες, αποκλεισμούς έδρας, ανυπολόγιστη οικονομική ζημιά στην ΠΑΕ. Όλοι μιλούν για το "μεγαλείο" της και λοιπές παπαρολογίες για 15χρονα και μαστούρηδες.
Με αυτά και με αυτά, στους αγώνες στη Λεωφόρο δεν πάνε ούτε 10.000 άνθρωποι. Απογοητευτικός αριθμός για ομάδα που γέμιζε για πλάκα στο ΟΑΚΑ. Αν μάλιστα εξαιρέσεις τους οργανωμένους και τις προσκλήσεις, εκείνοι που πάνε πια στο γήπεδο είναι μια χούφτα αμετανόητων ρομαντικών. Η πλατιά μάζα των φιλάθλων μας έχει γυρίσει την πλάτη στο εγχείρημα των διοικούντων.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν φαίνεται στον ορίζοντα προοπτική, δεδομένης της οικονομικής κατάστασης στην χώρα. Άλλωστε ποιος σοβαρός επιχειρηματίας θα επενδύσει σε μία ομάδα, που δεν έχει γήπεδο, οι οργανωμένοι συνδιοικούν και συναποφασίζουν, η εγκληματική οργάνωση ζει και βασιλεύει, και θα βασιλεύει έστω και με άλλου χρώμα προβιά, και ο κόσμος έχει αποστασιοποιηθεί πλήρως.
Δυστυχώς, σύντροφοι βάζελοι, φαίνεται ότι το "συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια" θα το λέμε για αρκετό καιρό ακόμη...
Τα Σέβη μου
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
