«Μη ερμηνεύσιμο το φαινόμενο Ισλαμικό Κράτος»
AFP
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
«Δυσερμήνευτο έως απολύτως μη ερμηνεύσιμο», χαρακτήρισε το φαινόμενο του «Ισλαμικού Κράτους» ο Αμερικανοπαλαιστίνιος αναλυτής και συγγραφέας Ραμζί Μπαρούντ.
«Είναι αλήθεια ότι αυτήν τη στιγμή, η Μέση Ανατολή είναι το ιδανικό εκκολαπτήριο βίαιων οργανώσεων και πολιτικού ριζοσπαστισμού. Ομως είναι δύσκολο να τοποθετήσει κανείς το “Ισλαμικό Κράτος” ακόμη και σε αυτό το πλαίσιο χωρίς να εγερθεί σειρά ερωτημάτων που παραμένουν αναπάντητα», σημειώνει ο Μπαρούντ στην ιστοσελίδα Μiddle East Eye.
«Ενώ η Αλ Κάιντα, στις πιο βίαιες περιόδους της, είχε την υποστήριξη πολλών ανθρώπων στην περιοχή, το “Ισλαμικό Κράτος” είναι ελάχιστα δημοφιλές», σημειώνει, επικαλούμενος δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι οι θετικές απόψεις για την πιο βάρβαρη οργάνωση που έχει αναδυθεί τα τελευταία χρόνια στη Μέση Ανατολή δεν ξεπερνούν το 5% στη Σαουδική Αραβία, το 3% στην Αίγυπτο και το 1% μεταξύ των σουνιτών του Λιβάνου (0% μεταξύ των υπόλοιπων Λιβανέζων).
Μέσα σε δύο χρόνια
«Ομως, σε λιγότερο από δύο χρόνια, κατόρθωσε να κάνει αυτό που η Αλ Κάιντα –που ήταν πολύ πιο δημοφιλής, επειδή στρεφόταν εναντίον των ΗΠΑ και των συμμάχων τους– δεν έκανε σε 15 χρόνια». Οι τελευταίες ειδήσεις από τη Συρία, όπου το «Ισλαμικό Κράτος» εκτέλεσε αιχμαλώτους στο αρχαίο θέατρο της Παλμύρας, το οποίο μόλις έπεσε στα χέρια του, και από το Ιράκ, όπου η πολύμηνη πολιορκία του Ραμαντί έληξε προς όφελος των τζιχαντιστών, επιβεβαιώνουν την προέλασή τους.
Ο αναλυτής τονίζει δύο ζητήματα που συνήθως δεν περιλαμβάνονται στις αναλύσεις για το «Ισλαμικό Κράτος». Πρώτον, ότι τα περισσότερα θύματά του είναι σουνίτες μουσουλμάνοι, άρα η ρητορική σύμφωνα με την οποία είναι μια οργάνωση που υπερασπίζεται τους σουνίτες απέναντι στους σιίτες, τους χριστιανούς κτλ. δεν επιβεβαιώνεται από τα πράγματα. Και, δεύτερον, ότι η πνευματική διάσταση του Ισλάμ, που κάποιοι προσήλυτοι θεωρούσαν ότι θα έβρισκαν προσχωρώντας στο ISIS, διαδραματίζει δευτερεύοντα ρόλο. «Κάνουν ένα σωρό περίεργες ενέργειες στο όνομα του Ισλάμ, αλλά δεν φαίνεται να έχουν κάποια βαθιά κατανόηση της ισλαμικής θεολογίας ή κάποιο όραμα. Είναι βαθύτατα μιλιταριστές και η ενασχόλησή τους με την ισλαμική γραμματεία είναι επιλεκτική και λειψή», σημειώνει ο Μπαρούντ, χαρακτηρίζοντας, αντίθετα, αξιοθαύμαστα τα «πολιτικά ένστικτα» και τον «μηχανισμό μέσων ενημέρωσης» που διαθέτουν.
«Οι ενέργειες του “Ισλαμικού Κράτους” φαίνεται να είναι πολιτικά υπολογισμένες με τρόπο που να συμπίπτει με τα συμφέροντα περιφερειακών και δυτικών δυνάμεων», τονίζει ο Μπαρούντ. «Είναι εντυπωσιακό ότι τα πιο ανατριχιαστικά βίντεο φαίνεται να ταιριάζουν σχεδόν τέλεια σε υπάρχουσες πολιτικές προτεραιότητες». «Χάρη στο φρικτό κάψιμο του Ιορδανού πιλότου, η Ιορδανία δεν είναι πια διχασμένη απέναντι στη συμμετοχή της στον πόλεμο στη Συρία. Οι αιγυπτιακές αρχές είχαν 50 ημέρες για να διαπραγματευθούν την απελευθέρωση των Αιγυπτίων Κοπτών που αιχμαλώτισαν οι τζιχαντιστές στη Λιβύη. Δεν έκαναν τίποτα.
Μόλις τους αποκεφάλισαν, η Αίγυπτος ανακοίνωσε τη συμμετοχή της στον πόλεμο της Λιβύης στο πλευρό του εκπαιδευμένου από τη CIA Χαλίφα Χαφτάρ και εντός 24 ωρών υπέγραψε συμβόλαιο με τη Γαλλία για αγορά μαχητικών Rafale».
Απαντήσεις
Ο αναλυτής επισημαίνει ότι δεν υποστηρίζει κάποια συγκεκριμένη συνωμοσία, αλλά θέτει ερωτήματα «για τις μυστηριώδεις ρίζες του ISIS, την απότομη άνοδό του, τη μη εξηγήσιμη γεωπολιτική του εξάπλωση, στοιχεία που δεν συμβαδίζουν με την έλλειψη ενθουσιασμού που επιδεικνύουν απέναντι στο “Ισλαμικό Κράτος” οι φυσιολογικοί άνθρωποι». Σύμφωνα με τον Μπαρούντ, επιχειρώντας να κατανοήσουμε το μυστήριο του «Ισλαμικού Κράτους» χάνουμε τον χρόνο μας αν κοιτάξουμε για ερμηνείες που σχετίζονται με το Ισλάμ. «Η απάντηση βρίσκεται στη διαδρομή του χρήματος, στις περιφερειακές ίντριγκες και στις προφανείς και όχι τόσο προφανείς αντικρουόμενες πολιτικές ατζέντες. Με απλά λόγια, οι λαοί δεν είναι η κινητήρια δύναμη του “Ισλαμικού Κράτους”. Ούτε φαίνεται να έχει κάποια δική του στρατηγική. Αντίθετα, η “στρατηγική” του ταιριάζει ανεξήγητα με τη στρατηγική όσων θέλουν οι στρατιωτικές επεμβάσεις από περιφερειακές και άλλες δυνάμεις να είναι ο μόνος τρόπος διαχείρισης κρίσεων στη Μέση Ανατολή».
