Οι φύλακες της δημοκρατίας
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Αίφνης δε, καθώς ήμουν βυθισμένος στον ζόφο της άγριας νύχτας της περασμένης Παρασκευής, είδα το φωτεινό του πρόσωπο να γεμίζει την οθόνη. Το βήμα του έδειχνε άνθρωπο αποφασισμένο, έτοιμο να αδράξει την κατάσταση στα στιβαρά του χέρια.
Το ύφος του ήταν το συνηθισμένο, ύφος ανθρώπου που αφήνει στις λέξεις του το απόσταγμα της σκέψης του (διπλής αποστάξεως), έχοντας απαλλάξει τη σημασία τους από όλες τις περιττές ουσίες. Οι περιστάσεις το απαιτούσαν εξάλλου και δεν ήταν η πρώτη φορά που ο ίδιος έδειχνε πως αν έχει μάθει κάτι σ’ αυτήν τη ζωή, είναι να στέκει στο ύψος τους. Και μίλησε. Και είπε ο Σίμος Κεδίκογλου: «Οι δολοφόνοι να ξέρουν πως θα αντιμετωπισθούν αμείλικτα απ’ τη δημοκρατία μας και τη Δικαιοσύνη και ενωμένη την ελληνική κοινωνία».
Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν και στο κάτω κάτω, γι’ αυτό χρειάζονται οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι, για να αποστάζουν σε μερικές μόνον λέξεις σκέψεις που πήραν ώρες για να γεννηθούν. Και σκέφτηκα ο αφελής: Πόσες φορές, σαράντα χρόνια τώρα, έχω ακούσει τους κατά καιρούς Κεδίκογλου της δημοκρατίας μας να μου υπόσχονται πως οι τρομοκράτες θα αντιμετωπισθούν αμείλικτα, πως η κοινωνία τούς αντιμετωπίζει ενωμένη και άλλα ηχηρά παρόμοια; Πόσα θύματα θα θρηνήσουμε ακόμη και πόσες γενιές τρομοκρατών θα πάρουν τη σκυτάλη του φόνου στα χέρια τους, παρά την αμείλικτη αντιμετώπιση που τους επιφυλάσσει η δημοκρατία; Τι διαφορετικό έχουν οι Γερμανοί που εξολόθρευσαν την Μπάαντερ Μάινχοφ και οι Ιταλοί που εξουδετέρωσαν τις Ερυθρές Ταξιαρχίες; Είναι θέμα ιδιοπροσωπίας, θα μου πείτε, γεωγραφίας, πολιτισμικής ιδιαιτερότητας μιας χώρας που ψάχνει τον εαυτό της ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, τα ορθόδοξα Βαλκάνια και το Αιγαίο του Ελύτη. Κάτι τέτοια δεν λένε οι σοφοί μας όποτε προσπαθούν να εξηγήσουν τις κακοτεχνίες της ζωής σ’ αυτόν τον τόπο;
Και δεν είναι θέμα Κεδίκογλου. Τον ανέφερα ως καρατερίστα μιας πολιτικής τάξης η οποία μιλάει για να μιλάει. Τα ίδια ακούσαμε κι από άλλους και θα τα ξανακούσουμε από τους ίδιους. Προσφέρουν ωραίες λέξεις, πάρε, κόσμε, δημοκρατία, δικαιοσύνη και ενωμένη ελληνική κοινωνία, χωρίς να ενδιαφέρονται να πείσουν κανέναν αφού ούτε οι ίδιοι δεν πείθονται. Αναρωτιέμαι τι θα απαντούσε αν τον ρωτούσε κάποιος τι ακριβώς εννοεί όταν λέει δημοκρατία. Δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου ο κάθε πολίτης δικαιούται να συγκινηθεί με τον «ξανθό άγγελο» ώσπου να βρει κάποιο μελαχρινό αγγελούδι, να αγωνιά ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς για τον φόρο των ακινήτων και να έχει άποψη, με επιχειρήματα παρακαλώ, για το αν πρέπει τα εμπορικά καταστήματα να ανοίγουν Κυριακές και του Αγίου Κωνσταντίνου. Διότι αυτά είναι τα μεγάλα θέματα με τα οποία οι φύλακες της δημοκρατίας μας χτίζουν τη δημοκρατική μας συνείδηση. Το περί «ενωμένης κοινωνίας» νομίζω ότι μπορεί να παραμείνει ασχολίαστο, αδάμας κενολογίας. Και δεν εννοώ τους πολιτικούς διχασμούς, διότι μόνον αυτούς είναι ικανοί να σκεφτούν. Αναφέρομαι στο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» του πολέμου όλων εναντίον όλων. Στον άνεργο που κοιτάζει τον εργαζόμενο με στραβό μάτι, στη γενικευμένη καχυποψία, στον φόβο για το αύριο που υπονομεύει την εμπιστοσύνη στο σήμερα. Ο εφοριακός φοβάται τον φορολογούμενο και ο φορολογούμενος τον εφοριακό. Κατά τα άλλα, είμαστε μια ενωμένη κοινωνία.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τους φύλακες της δημοκρατίας. Να ανοίξουν μια πολιτική συζήτηση για τους λόγους που η τρομοκρατία αντέχει τόσες δεκαετίες στη χώρα. Ενας τρόπος για να δώσουν στη δημοκρατία ουσιαστικό περιεχόμενο. Να συμμετάσχει και ο πολύς κ. Σκουρλέτης, που ξύπνησε προχθές και ανακάλυψε πως υπάρχουν τρομοκράτες ανάμεσά μας. Ελάτε τώρα. Τα άπλυτα θα ξαναμπούν στην ντουλάπα και στην επόμενη δολοφονία, πάλι θα ψάχνουμε μοτοσικλέτες.